Εκλογή Προέδρου

Στη χώρα που δεν υπάρχει καμιά διάκριση εξουσιών, αλλά ο πρωθυπουργός είναι ο απόλυτος άρχοντας. Που η νομοθετική εξουσία κυβερνά, όταν δεν χαριεντίζεται στα τηλεπαράθυρα ή δεν ρουσφετολογεί στα υπουργικά γραφεία. Που η δικαστική εξουσία έχει διορισμένη κεφαλή και χειραγωγείται κατά βούληση, βυθισμένη στη γραφειοκρατία της κι εξαντλώντας την αυτονομία και την ευαισθησία της στην προάσπιση των μισθολογικών της δικαιωμάτων. Που η εκτελεστική εξουσία χειραγωγεί όλες τις υπόλοιπες και κυβερνά με γνώμονα τον φόβο των ανθρώπων, δεχόμενη κατευθύνσεις μονάχα από την τέταρτη εξουσία. Αυτή η τέταρτη εξουσία δεν υπόκειται σε κανέναν έλεγχο ή νόμο παρά αλωνίζει ελεύθερη κατά πώς προστάζουν τα συμφέροντά της.

Στη χώρα που από καιρό κυβερνιέται με προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις κι αντιμετωπίζει το κοινοβούλιο μονάχα ως θεατρικό πάλκο ή ως γραφειοκρατικό εμπόδιο που πρέπει να παρακαμφθεί. Που οι βουλευτές της, δήθεν λαϊκοί αντιπρόσωποι, αποδέχονται για τον εαυτό τους τον ρόλο του άβουλου αμνοεριφίου στο μαντρί και διαπραγματεύονται την ψήφο τους ή τη μεταγραφή τους με ποδοσφαιρικούς όρους. Αποκομμένοι οι περισσότεροι από κάθε κοινωνική ανάγκη που υποτίθεται ότι κλήθηκαν να εξυπηρετήσουν κι από κάθε βιωματική πραγματικότητα. Που τα κομβικά της νομοθετήματα υπαγορεύονται από εξωθεσμικά κέντρα, εσωτερικά ή εξωτερικά. Που οι κυβερνήσεις με άλλα προγράμματα εκλέγονται κι άλλα εφαρμόζουν, έχοντας το θράσος να μιλούν για λαϊκή νομιμοποίηση.

Στη χώρα που οι κρατικοδίαιτοι κι οι κάθε λογής σφετεριστές του δημόσιου χρήματος, αυτοί που έμαθαν κι εξακολουθούν να κάνουν τις δουλειές τους διά της πλαγίας και μέσω κομματικών φίλων και παραγόντων, που καταπατούν κάθε έννοια αξιοκρατίας και διαφάνειας, αυτοί που μέγιστη φέρουν την ευθύνη για το κατάντημά μας, εξακολουθούν να διαχειρίζονται τις υποθέσεις της. Κι έξαφνα επαναστάτησαν κατά του «κρατισμού» που τους εξέθρεψε και ξεπούλησαν τα πάντα ανενόχλητοι. Και σαν να μην έφταναν αυτά, μοιράζουν κατά το δοκούν πιστοποιητικά πατριωτισμού και εγκαλούν με αλαζονεία κάθε διαφορετική φωνή και γνώμη για έλλειψη ρεαλισμού ή για δόλιο σχέδιο κατά του «καλού της Πατρίδος», που οι ίδιοι μόνο ξέρουν διαχρονικά να υπηρετούν.

Στη χώρα που σχεδόν κανείς δεν πήγε σπίτι του οικειοθελώς αναλαμβάνοντας ευθύνη για τον κατήφορό της. Που καμιά συγγνώμη δεν ακούστηκε, παρά καλλιεργούνται συστηματικά συλλογικές ενοχές.

Στη χώρα που ένα υπολογίσιμο μέρος του εκλογικού σώματος αναπολεί το παραληρηματικό της παρελθόν κι επιθυμεί διακαώς εκεί να επιστρέψει, μη θέλοντας ούτε να ακούσει για αλλαγές πραγματικές κι άλλες νοοτροπίες.

Στη χώρα που οι αντιπολιτευόμενοι ζαλίζονται αμήχανοι από τα δυσθεώρητα δημοσκοπικά τους ύψη κι υποσυνείδητα φλερτάρουν με τα συστημικά εργαλεία που θα έπρεπε να αντιμάχονται, υποθηκεύοντας το πιθανό κυβερνητικό τους μέλλον και θολώνοντας τον καθαρό λόγο που μπόρεσαν κάποτε να αρθρώσουν.

Στη χώρα αυτή, προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να εκλέξουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πως αν αυτό δεν συμβεί, η χώρα κινδυνεύει.

Να εκλέξουμε έναν Πρόεδρο δηλαδή, χωρίς καμιά απολύτως αρμοδιότητα, που δέσμιος θα υπογράφει και θα επισημοποιεί τα προεδρικά τους διατάγματα και τις υπουργικές τους αποφάσεις. Που θα εξασφαλίσει την πολιτική τους επιβίωση και διαιώνιση. Αντί να αγωνιούμε για την εκλογή Προέδρου, καλύτερα να απαιτήσουμε εκλογή Δημοκρατίας. Κατά τα λοιπά, αν η παρούσα Βουλή αναδείξει τελικά Πρόεδρο, πιο εύκολα θα πειστούμε ότι φέτος την Πρωτοχρονιά θα έρθει επιτέλους μέσα από το τζάκι ο Αγιος Βασίλης, παρά ότι ο συγκεκριμένος Πρόεδρος θα προεδρεύει σε μια λειτουργούσα Δημοκρατία.