Μάης: εις θάνατον!

Εχει τρεις μέρες που έφυγε, αλλά πρόλαβαν να τον θάψουν νωρίτερα. Προσωπικά, ήμουν παρούσα σε δυο-τρεις απ' τους θανάτους του. Σε κάποιες στιγμές τον είδα να αργοσβήνει και άλλες, ο θάνατος ήρθε ακαριαία. Δεν έχω προλάβει να τον κλάψω – είμαι ακόμη σε κατάσταση σοκ.

Το πρώτο χτύπημα ήρθε όταν με κάλεσαν να μιλήσω στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο με θέμα «Κρίση και ΜΜΕ». Ηταν το τελευταίο μάθημα για τμήμα του πρώτου έτους της σχολής Δημοσιογραφίας, λίγες μέρες πριν λήξει ο Μάης.

Πού να το 'ξερε ο έρμος ότι το τέλος του θα ερχόταν νωρίτερα;... Καμιά πενηνταριά υποψήφιοι μελλοντικοί δημοσιογράφοι ήταν στα έδρανα, η συζήτηση ξεκίνησε και κάποια στιγμή επικαλέστηκα την εξαιρετική φωτογραφία του Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν από τον Μάη του '68, όπου σε ένα γαλλικό καφέ μία κυρία διαβάζει «Figaro» και δίπλα της ένα νέο κορίτσι, με λυτά μαλλιά και κοντή φούστα, μελετάει «Monde» (τότε δεν ήταν όσο συντηρητική είναι τώρα).

Το βλέμμα της κυρίας τα λέει όλα: υποτιμητικό, υπεράνω, φθονερό. «Ιδού πώς οι εφημερίδες αντανακλούν ιδεολογίες και τάσεις» αναφωνώ αυτάρεσκα. «Ποιο Μάη;» άκουσα να σιγοψιθυρίζει μια κοπελιά στη διπλανή της. «Ζήσε Μάη μου...» μονολόγησε η αυτάρεσκη γράφουσα και άρχισε να μετράει: θάνατος πρώτος.

Λίγες μόλις μέρες αργότερα, μετά από σύσσωμο ξεσηκωμό, η κυβέρνηση έφερε νέο νόμο για τις εξωχώριες (offshore κι απάνω τούρλα) εταιρείες στη Βουλή. Ακόμα δεν έχω πολυκαταλάβει το γιατί (είναι κι αυτός ο λογικός θετικισμός που δεν λέω να ξεκολλήσω και ψάχνω ορθολογικές απαντήσεις ακόμη και για την πολιτική), αλλά η Ν.Δ. έφυγε, επίσης σύσσωμη, από τη Βουλή, μη θέλοντας να συμμετάσχει στην όποια συζήτηση, πόσο μάλλον ψηφοφορία.

Οχι, προς θεού! Δεν πιστεύω πως υπήρχε δόλος ή συγκάλυψη προσωπικών συμφερόντων βουλευτών, τέως και νυν του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάτι άλλο θα συνέβη, λέω, και ακόμα το ψάχνω. Κοινώς, ξαναζήσε Μάη μου... τι ζήσε δηλαδή, που μαζί με τον λογικό θετικισμό μου και την υπέρλαμπρη εικόνα της Ν.Δ., κάτι και από τον Μάη πέθανε εκείνη τη μέρα. Θάνατος δεύτερος.

Και πάνω που ήμουν έτοιμη να του δώσω το φιλί της ζωής, πετυχαίνω συζήτηση νεαρών αριστερών (το «νεαρών» φαινόταν, το «αριστερών» παίζεται) για το τι εκδήλωση να κάνουν μέσα στον Μάη. «Μην είναι για τα γνωστά. Κάτι άλλο να βρούμε. Τι άλλο έγινε Μάιο;».

«Ας είναι για την εξέγερση των εργατών τον Μάη του ’36, στη Θεσσαλονίκη. Συμπληρώνονται 80 χρόνια φέτος. Αργότερα, την παρομοίαζαν με τον Ισπανικό Εμφύλιο. Τόση ήταν η έκταση των γεγονότων και η αποφασιστικότητα των απεργών. Μέχρι και ο Ρίτσος έγραψε τον “Επιτάφιο” εμπνευσμένος από τον πρώτο νεκρό» λέει μια κοπέλα. «Ποιο Μάη του '36;» ρωτάνε οι υπόλοιποι. «Αυτούς δεν τους θυμάται ούτε η μάνα τους. Αλλο να βρούμε». Θάνατος τρίτος.

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε από κει που έρχεται συνήθως. Δηλαδή, από κει που δεν το περιμένεις. Από δικό μου άνθρωπο. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, ένεκα οι υποχρεώσεις (λέμε τώρα) και οι πολλές δουλειές «που τρέχουμε και δεν φτάνουμε» (μιλάμε για ασύστολα ψεύδη!), τέλος πάντων βρεθήκαμε 31 του Μάη, βράδυ, μετά τη δουλειά.

Εσκασε μύτη με νέο αμόρε. Τι να πω να σπάσω την αμηχανία της πρώτης γνωριμίας, «σαν να βγήκες από τον Μάη του '68 μοιάζεις», του λέω. «Ποιο Μάη του '68;» μου απαντάει. «Εκείνου, που έγινε η Εργατική Πρωτομαγιά» του εξηγεί η φίλη μου.

Μετά από τέτοιες «εξηγήσεις», έπεται σιωπή. Νεκρική... Αν ήμουνα καρτούν, θα κοίταζα το κενό με μάτια κενά. Αν ήμουν ανθρωποειδές, θα δικαίωνα τη μη ανθρώπινη φύση μου.

Αν ήμουν το Χαρικλάκι (όποιος ξέρει το γνωστό ανέκδοτο, καταλαβαίνει), θα ήμουν ευτυχισμένη στην άγνοιά μου. Ετσι όπως είμαι, άντε να ψάξω να βρω τώρα σε ποιες συνειδήσεις είναι θαμμένος ο Μάης μου για να τον κλάψω. Αχ, Μάη μου μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ... καρδιά μου πώς αντέχεις τόσες θύμησες νεκρές;

*Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις είναι απολύτως αληθινή.