Στη γωνιά του

Καθισμένος στη συνηθισμένη γωνιά του στο καφενείο πάλι ο Θοδωρής. Κάθε που μεσημεριάζει, στο διάλειμμά του απ’ τις δουλειές, από χρόνια συνηθίζει να ξαποσταίνει πίνοντας το καφεδάκι του, να πάρει δύναμη να βγάλει την ημέρα. Με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο ξεφυλλίζει βουβά την εφημερίδα ρουφώντας το καϊμάκι του και ψευτακούει το μεσημεριανό δελτίο που μουρμουράει ο κρεμασμένος ψηλά στον αντικρινό πάγκο εκφωνητής.

Αφόρητες του είναι οι ζωηρές πολιτικές συζητήσεις των συγχωριανών του στα διπλανά τραπέζια· σπανίως συμμετέχει, μονάχα σαν του απευθύνουνε ερώτηση, να πει τη γνώμη του που λένε, κι αυτός απαντά ξερά και μονολεκτικά, να τους κόψει την όρεξη για περαιτέρω διαχύσεις.

Κι όμως, υπήρξε μια εποχή που ο Θοδωρής την είχε απαρνηθεί τη βουβή του τη γωνίτσα μες στο καφενείο κι αγόρευε ορθός με θέρμη και ζωντάνια καταμεσής του μαγαζιού. Τότε, στις απαρχές της κρίσης, που είχε διαφανεί μια πιθανότητα αλλαγής από τα κάτω· κείνες τις πρώτες μέρες που οι διεφθαρμένοι του χωριού κι οι πάμπολλοι παρατρεχάμενοί τους είχανε λουφάξει φοβισμένοι ότι θα ’ρθει ο κόσμος ανάποδα, κι αυτοί το ξέρανε πως έχουν λερωμένη τη φωλιά τους.

Και δεν ήτανε μονάχα ο Θοδωρής που είχε ξεσπαθώσει· όλοι οι ώς τότε βουβαμένοι του χωριού, όλες οι γωνίτσες του καφενείου σαν να λέμε, που κάμποσοι ήταν τελικά κι ας μη φαίνονταν μες στη χρυσόσκονη του προηγούμενου καιρού, είχανε ορθώσει ανάστημα κι αρχίζανε ν’ απαριθμούνε το μακροσκελές κατηγορητήριό τους, αναθαρρημένοι από τις εξελίξεις. Ως και την τηλεόραση είχανε εξορίσει, «κλείσ’ τηνε, κερατά, μην τήνε σπάσω» άκουε θορυβημένος ο Μαθιός ο καφετζής και την εμφάνιζε μόνο για το ποδόσφαιρο τις Κυριακές.

Και σαν η οργή άρχισε να μετουσιώνεται σε ανησυχία κι αναζήτηση για εναλλακτικές, μ’ όλες τις παιδικές ασθένειες που είχε αυτή η γενικευμένη κοινωνική συνειδητοποίηση, κατέθεσε κι ο Θοδωρής την ελπίδα του μαζί με των υπολοίπων στη θυρίδα που είχε ανοίξει ο ΣΥΡΙΖΑ της εποχής εκείνης, ν’ αβγατίσει και να δυναμώσει και να γενεί πολιτικό ρεύμα κοινωνικής ανατροπής και κάθαρσης του τόπου.

Πρώτη φορά καθότανε με τις ώρες ο Θοδωρής στο καφενείο και ρητόρευε με πάθος, «ρημαδιό να γενούνε οι δουλειές, ξοφλημένοι είμαστε έτσι κι αλλιώς μ’ ετούτηνε την κατάσταση» φώναζε, και δώσ’ του καβγά και μάχη. Εβαλε πλάτες όσο μπορούσε ν’ αλλάξουνε τα πράματα κι ας έβλεπε κάποια ανησυχητικά σημάδια στην πορεία, όπως ότι το παίζανε σύμμαχοι και συνοδοιπόροι κάποιες παλιές κεφαλές του χωριού που κανονικά θα ’πρεπε να γυρεύουνε τρύπα να κρυφτούνε.

Σαν το μικρό κοπέλι πανηγύρισε την εκλογική νίκη και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, πριν να του πάρουν πάλι τη φωνή οι κατοπινές εξελίξεις. Σαστισμένος έβλεπε παλιούς οχτρούς να βαφτίζονται φίλοι και τανάπαλιν. Αναυδος κοιτούσε ανθρώπους που στήριξε με όλο του το είναι για να ανοίξουνε μαζί καινούργιο μονοπάτι, να τον οδηγούνε στον ίδιο ακριβώς μονόδρομο που θέλησε ν’ απαρνηθεί.

Αμήχανος άκουε να τον απειλούνε πως αν δεν βάλει τώρα πλάτη για να συνεχιστεί η ίδια κι απαράλλαχτη με πριν πορεία, θα επιστρέψουνε, λέει, οι προηγούμενοι να κυβερνούνε· λες κι έχει σημασία μονάχα το πρόσωπο που κυβερνά και όχι το τι κάνει.

Κι εν τω μεταξύ αναθαρρήσανε οι κεφαλές του χωριού και τα θρασίμια τους κι αρχίσανε ξανά να του κουνάνε το δάχτυλο και να τον χτυπούνε συγκαταβατικά στην πλάτη. Σαν να μην έφταναν αυτοί, άρχισαν να τον ψέγουν για λιπόψυχο και κάποιοι απ’ τους όψιμους συντρόφους του, αραδιάζοντάς του διάφορα ακαταλαβίστικα για Μπρεστ-Λιτόβσκ, για αυταπάτες και αναγκαίους, τάχα, συμβιβασμούς.

Ξαναγύρισε με τα πολλά στη γωνίτσα του και στον πικρό καφέ του ο Θοδωρής, ξανακρεμάστηκε στη θέση του κι ο εκφωνητής του δελτίου να καλύψει με την προπαγάνδα του την παρατεταμένη βουβαμάρα, βρήκε η ζωή τούς αλλοτινούς ρυθμούς της στο χωριό και κοιτάζει πάλι ο καθείς τη δουλίτσα του, όπως πρέπει.