Καιρός αρρωστημένος

Νότος διαβολεμένος. Σφυρίζει μες στο κεφάλι μου. Παίζει με τα νεύρα μου και καθηλώνει το μυαλό μου. Καταλύει κάθε διάθεση και αντοχή, αλώνει κάθε διέγερση κι επιθυμία. Δεν θέλω να βγω έξω, ούτε να μιλήσω με κανέναν· με παρασύρει στην εσωστρέφεια και τη σιωπή, με βυθίζει στη μελαγχολία. Ενα αίσθημα ματαιότητας με κυριεύει. Νιώθω αδύναμος, ισχνός, παραλυμένος· ανήμπορος να του αντισταθώ. Ανήμπορος ν’ αντισταθώ· φαίνεται πως δεν έχει νόημα κανένα. Δείχνει να μην κατευνάζεται και επιμένει· με βρίσκει σαστισμένο, απροετοίμαστο.

Καιρός αρρωστημένος. Μολυσμένος ο αέρας π’ αναπνέω. Σακούλες πλαστικές, φτηνιάρικες, γεμάτες τρύπες, χορεύουνε παρέα με ξερόκλαδα και φύλλα καταμεσής των δρόμων. Νίκησαν τ’ άδεια και τα ελαφριά. Ο νοτιάς είναι ο καιρός τους, ζουν το απόγειο της δόξας τους και την εποχή της κυριαρχίας τους. Τίποτα με ουσία και αξία δεν μπορεί πια να τα ξεπεράσει· υπερέχουν! Ο θρίαμβος της κενότητας. Αχρηστα μπουκάλια, πεταμένα, ανασυρμένα απ’ τη λήθη και το χτες, διαλαλούν την ύπαρξή τους και καγχάζουν στην τενεκεδένια τους τη γλώσσα· με στόμφο κι έπαρση κηρύττουν το τίποτα κι ορμούν με φόρα δανεική να με ρημάξουν, απειλούμαι!

Ορατότητα μηδέν. Ο ορίζοντας πνίγηκε στη σκόνη και τον κουρνιαχτό, χλόμιασε το φως, εξαπλώνονται οι ιοί και τα μικρόβια. Πανδημία λήθης κι ανημπόριας. Οι τροφοδότες κορμοί λυγάνε, ξεριζώνονται. Χωρίς γυαλιά και παρωπίδες δεν προχωράς ούτε μέτρο· ο νοτιάς θα σου επιτεθεί με τα σκουπίδια του για να σου βγάλει τα μάτια. Ή θα αφεθείς στους ρυθμούς του ή κινδυνεύει η ύπαρξή σου, χώρος για αντιρρήσεις δεν υπάρχει. Μονόδρομος η δίνη του. Απέξω, θα χαθείς. Και σ’ έχει πείσει. Μας έχει πείσει. «Πού πας με τέτοιον καιρό, τρελάθηκες;» θ’ ακούσεις να σου λένε αν τύχει κόντρα να του πας. Θα τρέχουν να σ’ αλλάξουν γνώμη, «δεν βλέπεις το καλό σου; Γύρευε τη δουλειά σου, γύρνα πίσω!».

Η πόλη αδειανή και φοβισμένη. Κλεισμένη μέσα, σαν κι εμένα. Στον εαυτό της, στο καβούκι της. Βλέπει τον κόσμο απ’ την οθόνη. Βλέπει τον κόσμο που της δείχνει η οθόνη. Και περιμένει, καθηλωμένη κι άβουλη, τον από μηχανής θεό και τον επόμενο «σωτήρα» να ξεπηδήσει μέσα απ’ το γυαλί. Γιατί έχει πέσει στην παγίδα του «σωτήρα» και ελπίζει, γιατί πιστεύει στις ψευτιές που η οθόνη αραδιάζει κάθε τόσο. Κι ωστόσο, ο νότος αλωνίζει στα στενά της μανιασμένος κι ανενόχλητος. Αρχοντας και τροπαιοφόρος. Από τις χαραμάδες των σπιτιών και μέσα από τις γρίλιες παιανίζει τα εμβατήριά του και διατυμπανίζει τη νίκη του, ενόσω τον κοιτάμε τρομαγμένοι. Διατυμπανίζει την ήττα μας. Γκρεμίσαμε τα τείχη μας κι υπογράψαμε και την παράδοσή μας, άνευ όρων.

«Νότος είναι, θα περάσει», ακούω να με παρηγορούνε πού και πού. Θα περάσει; Κι εμείς, γι’ ακόμα μια φορά, θα μετράμε τις πληγές μας περιμένοντας την επόμενη «καταστροφή», που έτσι κι αλλιώς θα ‘ρθει, για ν’ αφεθούμε πάλι μοιρολατρικά στις ορέξεις της. Αποκομμένοι μεταξύ μας, χωρίς ανθρώπινη επαφή ή επικοινωνία. Τόσο κοντά και τόσο μόνοι, άρα αποδυναμωμένοι και ανίσχυροι. Ο καθένας στην οθόνη του μπροστά, ν’ αγναντεύουμε τον κόσμο της με το κουρσεμένο μας μυαλό και να ζούμε τις ζωές μας τις δοτές. Να ξεγελάμε τις μοναξιές μας με ψευδαισθήσεις ηλεκτρονικής φιλίας και να παίρνουμε παυσίλυπα συνείδησης: «κακοκαιρία, τι να κάνεις…».