Τιμήσαμε την περασμένη Παρασκευή 25 Μαρτίου την επέτειο της Εθνεγερσίας με παρελάσεις, σημαιοστολισμούς, πανηγυρικούς λόγους και τελετές, δηλαδή με τυπικές εκδηλώσεις, παραμερίζοντας το μεγάλο νόημα του αγώνα για την πλήρη απελευθέρωση του Εθνους, το οποίο βρίσκεται πάλι σε κατάσταση μιας άλλης δουλείας, με δυνάστες ανάλγητους δανειστές και μάλιστα εταίρους μας στην Ενωμένη Ευρώπη.
Από τον απελευθερωτικό αγώνα γεννήθηκε το νεοελληνικό κράτος, όχι απολύτως ελεύθερο και κυρίαρχο, αλλά καταχρεωμένο στους ισχυρούς, οι οποίοι ανέλαβαν την κηδεμονία του για να καθορίσουν τελικά και το πολίτευμά του, που το ήθελαν μοναρχία, παραμερίζοντας βιαίως τα Συντάγματα, τα πιο δημοκρατικά του κόσμου, που ψήφισαν οι επαναστατικές συνελεύσεις της Επιδαύρου, του Αστρους και της Τροιζήνας.
Βρίσκεται πάλι η χώρα στη δίνη μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, στην οποία έχει προστεθεί και το αβάσταχτο βάρος φιλοξενίας και περίθαλψης προσφύγων και μεταναστών, που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο με το όνειρο να φτάσουν ζωντανοί στη Δυτική και τη Βόρεια Ευρώπη, σε χώρες που έχουν κλείσει τα σύνορά τους, γι' αυτό και βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα.
Αβοήθητη ουσιαστικά από την πλούσια Ευρώπη, η προσφυγομάνα Ελλάδα, με εθελοντικές προσφορές από το υστέρημα του πληθυσμού της, κρατάει στην αγκαλιά της δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, περιμένoντας να τηρήσουν οι άλλοι Ευρωπαίοι τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν.
Είναι η πρώτη φορά που έχει αυτήν την ανάλγητη συμπεριφορά η Ευρώπη των συμφερόντων; Καταφεύγω στον Οδυσσέα Ελύτη για την απάντηση: «Οπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη» («Αξιον Εστί», Τα πάθη, Ψαλμός ΙΑ'). Θα πρόσθετα: «Μνημονεύετε και Οδυσσέα Ελύτη και μνημονεύετε στρατηγό Μακρυγιάννη».
Αντιγράφω από τον Διονύσιο Σολωμό: «Ξάφνου σκιρτούν οι ακρογιαλιές, τα πέλαγα και οι βράχοι / Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπ' Αγγλου / Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι / Κι αλιά! σε λίγο ξέσκεπα τα λίγα στήθια μένουν· / Αθάνατη 'σαι, που ποτέ, βροντή, δεν ησυχάζεις;» («Ελεύθεροι πολιορκημένοι», Σχεδίασμα Γ').
Μνημονεύω και στρατηγό Μακρυγιάννη: «Οι περισσότεροι πολεμούσαν με τα ξύλα και χωρίς τ' αναγκαία· οι Τούρκοι ήταν πλήθος και γυμνασμένοι· οι δυστυχείς Ελληνες ολίγοι κι αγύμναστοι νίκησαν τον δικόνε μας τον σύντροφον, τον Γκραν Σινιόρε. Τους κατέτρεξαν οι Ευρωπαίγιοι τους δυστυχείς Ελληνες.
Εις τες πρώτες χρονιές εφοδιάζαν τα κάστρα των Τούρκων· τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα διά να μην υπάρξουν. Η Αγγλία τους θέλει να τους κάμη Αγγλους με την δικαιοσύνην την αγγλική, καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσσοι Ρούσσους κι ο Μέτερνικ της Αούστριας Αουστριακούς - Κι όποιος τους φάγη από τους τέσσερους. Και τους λευτερώνουν χειρότερα κι από τους Τούρκους» («Μακρυγιάννη απομνημονεύματα», Βιβλίον Β', Κεφάλαιον Γ').
Ασφαλώς και δεν φταίνε για όλα τα κακά μας οι ξένοι. Εμείς με τον σχεδόν μόνιμο διχασμό έχουμε την κύρια ευθύνη για την κακοδαιμονία του τόπου, γι' αυτό και παραμερίζουμε στην πράξη το μήνυμα της ενότητας και της ομοψυχίας που εκπέμπει η 25η Μαρτίου 1821, μήνυμα το οποίο αμαυρώθηκε τα επόμενα χρόνια με εμφύλιες συγκρούσεις και οξύτατες πολιτικές αντιθέσεις, που έφτασαν έως τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου και τη φυλάκιση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και άλλων αγωνιστών.
Ο διχασμός θα μείνει μόνιμο ζωντανό «σκουλούκι», κατά την έκφραση του Ελευθέριου Βενιζέλου. Το μήνυμα της ενότητας και της ομοψυχίας δεν θα περάσει παρά μόνο περιστασιακά σε ώρες μεγάλης εθνικής προσπάθειας, όπως το 1912-13, ή σε ώρες μεγάλης πρόκλησης και εθνικού κινδύνου, όπως το 1940.
Εμεινε ακόμη από την περίοδο μετά τα πρώτα χρόνια της Εθνεγερσίας ανοιχτή και η πληγή της συναλλαγής, που νοθεύει την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είπε ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1934, σε συνομιλίες του με τον φίλο του καθηγητή Κ.Δ. Πολυχρονιάδη, ότι ένας από τους λόγους της κακής εφαρμογής στην Ελλάδα του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος είναι και η συναλλαγή μεταξύ πολιτευομένων και λαού, που έχει αριστοκρατική καταγωγή.
Χαρακτήριζε αριστοκρατική την καταγωγή της συναλλαγής διότι από τις πρώτες βουλευτικές εκλογές μετά την Επανάσταση, όπως έλεγε, ο λαός ψήφιζε ως αντιπροσώπους του τους «απογόνους των οικογενειών της αριστοκρατίας του Αγώνος».
Και υπογράμμιζε ότι είναι ασυγχώρητη η πολιτεία «των πολιτευομένων όλων των κομμάτων και γενικώς του πολιτικού κόσμου επί ολόκληρον σχεδόν αιώνα. Ούτοι προήγαγον, αντί να καταπολεμήσουν, ως επεβάλλετο εις τους αποτελούντας την ιθύνουσαν τάξιν, την συναλλαγήν, και διέφθειραν τον λαόν, αντί να προλειάνουν την ηθικήν ανύψωσίν του, δίδοντες αυτοί πρώτοι το παράδειγμα».
Σήμερα που χρειάζεται ομοψυχία και ενότητα για να βγούμε από τα αδιέξοδα της κρίσης, κυβέρνηση και κόμματα συντηρούν το κλίμα της βίαιης αντιπαράθεσης και του διχασμού. Και επιμένουν να μη διδάσκονται από την Ιστορία.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας