Το κρύο πιάτο της εκδίκησης

Οι οπαδοί της εκλογής του αρχηγού του κόμματος από τον κόσμο της παράταξης υποστηρίζουν ότι είναι η πιο δημοκρατική διαδικασία γιατί επιτρέπει όχι μόνο στα μέλη, αλλά και στους φίλους να έχουν γνώμη για τον επικεφαλής και ταυτοχρόνως περιορίζει στο ελάχιστο τη δράση των προσωπικών μηχανισμών και της νομενκλατούρας.

Πράγματι, τα μικρά εκλεκτορικά σώματα είναι πιο εύκολο να χειραγωγηθούν από τα δίκτυα επιρροής που διαθέτουν τα ηγετικά στελέχη, όμως η μέχρι τώρα πρακτική στην Ελλάδα δεν έχει δικαιώσει όσους προκρίνουν την εκλογή αρχηγού από πανελλαδικό δημοψήφισμα με το σκεπτικό ότι το αποτέλεσμα είναι πιο καθαρό και πιο αντιπροσωπευτικό των διαθέσεων του ακροατηρίου της παράταξης συγκριτικά με αυτό που προκύπτει από ένα συνέδριο.

Και στις μαζικές διαδικασίες όλα είναι πιθανά αν κάποιος εκ των εμπλεκομένων θέλει να κόψει δρόμο και να φτάσει στον στόχο του χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα. Ουδείς μπορεί να εγγυηθεί απόλυτη προστασία και ουδείς μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να υπάρξουν σοβαρές παρενέργειες που θα πλήξουν τη συνοχή του κόμματος.

Φαίνεται πως παραβιάσεις της νομιμότητας είχαμε και στην αναμέτρηση Παπανδρέου-Βενιζέλου το 2007 και στη σύγκρουση Σαμαρά-Μπακογιάννη το 2009. Στην πρώτη περίπτωση ο ηττημένος Ευάγγ. Βενιζέλος απέφυγε να κάνει δημόσια καταγγελία για να μη διασπαστεί το κόμμα, παρά την προτροπή συνεργατών του να μιλήσει ανοιχτά, στη δεύτερη η κ. Μπακογιάννη ισχυρίστηκε με καθυστέρηση έξι χρόνων ότι το σύστημα είχε καταρρεύσει για πέντε ώρες και σ’ αυτό το διάστημα συνέβησαν «σημεία και τέρατα».

Και οι δύο κατάπιαν την πίκρα τους για τον τρόπο που έχασαν τη μάχη και παραμέρισαν την οργή τους για τις μεθοδεύσεις των αντιπάλων τους, αλλά δεν ξέχασαν. Περίμεναν την ευκαιρία για να πάρουν την εκδίκησή τους.

Ο κ. Βενιζέλος ήταν από τους πρωταγωνιστές στην υπόθεση ανατροπής του Γ. Παπανδρέου (αυτό πιστεύουν ο πρώην πρωθυπουργός και οι φίλοι του), ενώ η κ. Μπακογιάννη δημιούργησε κόμμα, απέτυχε, επέστρεψε στη Ν.Δ, ποτέ όμως οι σχέσεις της με τον Αντ. Σαμαρά δεν αποκαταστάθηκαν (υπήρχε και η παλιά ιστορία του 1993) και γνωστοποίησε τις απόψεις της για το επίμαχο θέμα σε μια στιγμή που ο Αντ. Σαμαράς βάλλεται από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, ακόμη και για το φιάσκο της Κυριακής.

Από την εξέλιξη των δύο συγκεκριμένων ιστοριών αποδεικνύεται ότι είναι δύσκολο να συνυπάρξουν στελέχη που συγκρούστηκαν ανηλεώς για την κατάληψη του κορυφαίου πόστου. Σήμερα Παπανδρέου και Βενιζέλος βρίσκονται σε διαφορετικά κόμματα. Να αναμένουμε, λοιπόν, ότι κάτι ανάλογο θα συμβεί και στη Νέα Δημοκρατία, αφού ούτε ο Αντ. Σαμαράς ούτε η Ντ. Μπακογιάννη σκέφτονται να αποσυρθούν από την πολιτική;

Ανάγωγα

Οι εργαζόμενοι στη ΒΙΟ.ΜΕ. όταν η επιχείρηση κήρυξε πτώχευση -όχι όμως και οι ιδιοκτήτες της, γιατί στον καπιταλισμό α λα ελληνικά οι εταιρείες πτωχεύουν αλλά οι περιουσίες των επιχειρηματιών μένουν ανέγγιχτες- αποφάσισαν να πάρουν στα χέρια τους το εργοστάσιο. Εφτιαξαν συνεταιρισμό και ξεκίνησαν. Με πολλές δυσκολίες τα κατάφεραν. Σήμερα το εγχείρημά τους απειλείται εξαιτίας της απόφασης της Δικαιοσύνης και της απραξίας της κυβέρνησης.

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση είχε στηρίξει την προσπάθεια και είχε αποθεώσει την πρωτοβουλία των εργαζομένων. Σήμερα;