Εχουν κάτι στο μυαλό τους ή απλώς φλυαρούν;

Σε πρώτο χρόνο τα κατάφεραν, η προσπάθεια γέννησε ελπίδες, καλλιεργήθηκαν προσδοκίες και πολλοί έσπευσαν να προτείνουν να γίνει κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα. Το σκεπτικό απλό: Αφού οι Γάλλοι μπορούν, γιατί όχι και εμείς; Στην πορεία όμως η ειδυλλιακή εικόνα χάλασε. Εμφανίστηκαν οι αντιθέσεις τους και το εγχείρημα βάλτωσε. Αποδείχθηκε δηλαδή ότι οι διαφορές που είχαν και τους είχαν οδηγήσει το προηγούμενο διάστημα σε συγκρούσεις δεν εξαφανίστηκαν, απλώς παραμερίστηκαν προσωρινά. Και δεν μπορούσαν να εξαφανιστούν γιατί δεν είχε προηγηθεί μια σοβαρή και σε βάθος συζήτηση. Η συμφωνία τους ήταν ευκαιριακή και γι’ αυτό δεν άντεξε μόλις ήρθε σε επαφή με την πραγματικότητα, μόλις μ’ άλλα λόγια τα κόμματα του Λαϊκού Μετώπου εκλήθησαν να αναμετρηθούν με τα προβλήματα διαχείρισης και με το πώς θα πορευτούν την επόμενη μέρα απέναντι στον αιρετό μονάρχη Μακρόν. Δεν είναι η πρώτη φορά που μια ενωτική προσπάθεια ναυαγεί επειδή δεν στηρίζεται σε θεμέλια. Επίσης οι εμφύλιοι στην Αριστερά δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Κάποιοι εξ αυτών ήταν μοιραίοι και για την Αριστερά και για τη δημοκρατία και για τις χώρες που τους έζησαν.

Κλασικό παράδειγμα, η αντιπαράθεση σοσιαλδημοκρατών-κομμουνιστών προπολεμικά στη Γερμανία. Οι κομμουνιστές, ισχυροί και στο Κοινοβούλιο και στα κινήματα, υπηρετούσαν με φανατισμό τη θεωρία του σοσιαλφασισμού (εμπνευστής ο Στάλιν) σύμφωνα με την οποία η σοσιαλδημοκρατία και ειδικότερα η αριστερή πτέρυγά της ήταν νεροκουβαλητές του Χίτλερ και οι σοσιαλδημοκράτες (πρώτη κοινοβουλευτική δύναμη) έλεγαν ότι ο μπολσεβικισμός και ο ναζισμός ήταν δίδυμα αδέλφια εξίσου επικίνδυνα για τον γερμανικό λαό. Τσακώνονταν στη Βουλή, πλακώνονταν στα συνδικάτα, έστηναν δίκες προθέσεων, σκοτώνονταν στους δρόμους και οι ναζί προχωρούσαν ακάθεκτοι. Ο εξόριστος Τρότσκι τούς συμβούλευε να τα βρουν. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Αλλωστε για τον σταλινισμό ο Τρότσκι ήταν σύμμαχος του Χίτλερ, οπότε κάθε πρότασή του ήταν τουλάχιστον ύποπτη. Οταν και οι δύο πλευρές κατάλαβαν το λάθος τους και επιχείρησαν να συνεννοηθούν προκειμένου να αντιμετωπιστεί η λαίλαπα του ναζισμού ήταν πολύ αργά. Ο Χίτλερ με τη βοήθεια των μεγαλοαστών και του σκληρού πυρήνα του κράτους επικράτησε, κατάργησε τα κόμματα και τις εκλογές, κυνήγησε τους αντιπάλους του, τα τάγματα εφόδου δολοφονούσαν όσους αντιστέκονταν και οι κομμουνιστές παρέα με τους σοσιαλδημοκράτες βρέθηκαν στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στην Ελλάδα για Λαϊκό Μέτωπο μιλούν στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά. Ουδείς άλλος. Το ΚΚΕ ούτε που το συζητά. Δεν θέλει παρτίδες με τα άλλα κόμματα της λεγόμενης δημοκρατικής αντιπολίτευσης γιατί πιστεύει ότι είναι συστημικά. Παραπλανούν τον λαό, ο οποίος πρέπει να δώσει την αποστομωτική απάντησή του ψηφίζοντας το ΚΚΕ. Μέχρι τώρα πάντως η γραμμή του δεν δικαιώνεται. Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι μπορεί μόνο του να κερδίσει τη Δεξιά και απορρίπτει κάθε ιδέα για συνεργασία. Ούτε η δική του γραμμή δικαιώνεται στην πράξη αν κρίνουμε από τα ποσοστά που πιάνει στις δημοσκοπήσεις. Για την Πλεύση Ελευθερίας το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι ψηλά στην ατζέντα. Ικανοποιημένη η ηγεσία της από τις καλές επιδόσεις στα γκάλοπ αποφεύγει να πάρει θέση για το επίμαχο ζήτημα.

Μένουν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά. Και τα δύο κόμματα κινούνται σε ρηχά νερά. Ο Σωκράτης Φάμελλος έχει κάνει τις πιο προωθημένες προτάσεις, παρακάμπτοντας, όπως τον κατηγορούν σύντροφοί του, τα όργανα του κόμματος. Μιλάει για εκλογική συνεργασία και κοινό ψηφοδέλτιο, βάζει και το ΠΑΣΟΚ στο σχέδιο, όχι όμως την Πλεύση Ελευθερίας. Διαφορετική προσέγγιση από τον Παύλο Πολάκη, ο οποίος όπως λέει ο ίδιος είναι ο μισός ΣΥΡΙΖΑ. Στη Νέα Αριστερά δεν υπάρχει ομοφωνία. Λένε ναι στη συνεννόηση στη βάση ενός προγράμματος, αλλά η προοπτική συνεργασίας μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τους ενθουσιάζει. Οπως είπε ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Γαβριήλ Σακελλαρίδης, αυτό δεν θα είναι Λαϊκό Μέτωπο, θα είναι καρικατούρα Λαϊκού Μετώπου. Κούφια πολυλογία; Δογματικός σκεπτικισμός; Νοηματικές παλινδρομήσεις; Θα καταλήξουν κάπου οι συζητήσεις; Θα συμπεριλάβουν όλο το προοδευτικό κομματικό σύμπαν; Μήπως παρακολουθούμε μια τρικυμία στο φλιτζανάκι του καφέ με τους πολίτες παγερά αδιάφορους;

Ανάγωγα

Από τη δημοσκόπηση της MRB για το OPEN: οι λέξεις και τα συναισθήματα που εκφράζουν περισσότερο τον Ελληνα για το παρόν και το μέλλον της χώρας είναι: Οργή: 50,8%. Παραίτηση/Απογοήτευση: 43,9%. Φόβος: 32,5%. Ελπίδα: 23,6%. Περηφάνια: 10,5%. Σιγουριά: 8,9%. Ωστόσο, σύμφωνα με το καθεστώς Μητσοτάκη, οι πολίτες είναι αισιόδοξοι και η χώρα είναι το θετικό παράδειγμα για την Ευρώπη.