Στο ασανσέρ

Τη χάσαμε τελευταία. Δεν ακολουθούσε πια την παρέα μας στις εξόδους, ούτε και μιλούσε πολύ στο τηλέφωνο – τα τυπικά. Ετσι, όταν προχθές βράδυ την είδαμε σεινάμενη κουνάμενη να καταφτάνει, αρχίσαμε να χειροκροτάμε – γενικώς δεν θέλουμε να χάνουμε ανθρώπους κι όσο περνούν τα χρόνια αυτή η επιθυμία όλο και νικιέται. «Πού είσαι, ρε θηρίο;» προσφώνηση από τα παλιά και άσχετη με τα συγκαιρινά.

«Σε εγκλεισμό αποτοξίνωσης. Λοιπόν, παιδιά, μια μέρα μπήκα στο ασανσέρ (που συναντιόμαστε) με τον οικονομικό διευθυντή της δουλειάς μου. “Α, πόση αύξηση θα μου δώσεις αυτόν τον μήνα;”, αυτό το αστειάκι τού το είχα πει επιεικώς δέκα φορές. Χαμογελώντας, όπως πάντα, μου απαντάει: “Αμάν, όλο για λεφτά μιλάς”. Γελάσαμε κι οι δυο, αλλά μετά το ξανασκέφτηκα. “Μωρέ, δίκιο έχει. Τι έχω πάθει εδώ και πέντε χρόνια κι όλο του μιλάω για λεφτάκια;”.

»Μήπως ο λόγος δεν είναι μόνο η ακρίβεια που με έχει τσακίσει; Μήπως η γκρίνια μου δεν οφείλεται μόνο στα 37 δισ. που κομπάζει ο ΣΥΡΙΖΑ πως άφησε στα ταμεία για να τα ξεκοκαλίσει η σημερινή κυβέρνηση που έχει το νόου χάου; Μήπως ούτε και στον απαισιότατο που ουρλιάζει για τον τρόπο που θα γεμίσω το καλάθι μου, που εξακολουθεί πεισματικά να βγαίνει ελαφρύ σαν πούπουλο από το σουπερμάρκετ; Μήπως ούτε στα φιούελ μιούελ και τα πας;

»Ναι, έτσι τα έβαλα κάτω και νόμισα πως βρήκα την άκρη: φταίνε οι κακές παρέες, δηλαδή κι εσείς. Μόλις ανταμώνουμε, γέλια, χαιρετούρες και μετά τα μάτια στον τιμοκατάλογο και το μυαλό στην τσέπη. Σαν να έχουμε κάνει όλοι εμφύτευμα ένα κομπιουτεράκι, αρχίζουμε σιωπηλά να υπολογίζουμε και δυνατά να σιχτιρίζουμε. Ε, μετά αρχίζει η κουβέντα, που κατά βάση και απαραιτήτως έχει θέμα την οικονομική μας δυσκολία, τους λογαριασμούς, τον τρόμο μήπως χαλάσει κάτι στο σπίτι, τα δυσεύρετα φάρμακα και τις πανάκριβες ιατρικές εξετάσεις μας, τον φίλο μας χασάπη που τον αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι, πώς μας έσωσε το κατάστημα με τα “κινέζικα” κι έχουμε βρακί στον αποτέτοιο μας...

»Ε, όλα αυτά ένιωσα πως με ρίχνουν. Πέφτει στα τάρταρα η ψυχολογία όπως πέφτει η ποσότητα στα συσκευασμένα προϊόντα για να μείνει τάχα μου σταθερή η τιμή. Τελικά ενστερνίστηκα το τσιτάτο “όλα είναι θέμα μυαλού”. Ανεβάζεις ηθικό επαναλαμβάνοντας “όλα καλά, όλα καλά”. Κόβεις τις “κακές” συναναστροφές, κάνεις καμιά βολτίτσα στο τετράγωνο για το κυκλοφορικό πηδώντας σαν κατσίκι πάνω από λακκούβες και σπασμένα πλακάκια πεζοδρομίου (αλλά επειδή είσαι σε θεραπεία δεν βρίζεις τους δημοτικούς άρχοντες) και τονώνεσαι. Κάθε μέρα ένιωθα καλύτερα και έτοιμη να ξανάρθω μούρη με μούρη με τον οικονομικό διευθυντή. Εκεί θα φαινόταν αν είχα επιτέλους αποθεραπευτεί.

»Λοιπόν, ναι, τον είδα στο ασανσέρ (που συναντιόμαστε). Αλλά δεν μπήκα μέσα, δεν τον ρώτησα, ούτε στα σοβαρά ούτε στα αστεία, για καμία απολύτως αύξηση. Μόνο άρχισα να κατεβαίνω από τις σκάλες ουρλιάζοντας και βρίζοντας γενικώς, αορίστως και ειδικώς. Και για κάποια στιγμή ξελάφρωσα, ρε μάγκες μου. Και το πήρα απόφαση: όσο είναι αυτά τα κοράκια, οι άρπαγες πάνω από το κεφάλι μου, καλά δεν γίνομαι».

«Στην υγειά μας», υψώθηκαν τα ποτήρια...