Θα μείνει αναξιοποίητη η κρατική περιουσία;

Σε επιστολή-σχόλιό του για το άρθρο μου της περασμένης Δευτέρας (11 Μαΐου 2015) ο κ. Ανδρέας Κ. Θεοφίλου (θεωρητικός φυσικός, ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος) γράφει:

«Παρά την εκτίμησή μου στην αρθρογραφία του κ. Βίκτωρα Νέτα, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι το άρθρο με το οποίο υπερασπιζόταν τις αποκρατικοποιήσεις με εξέπληξε. Για να υποστηρίξει τις θέσεις του αναφέρει ότι το 3% της καλλιεργήσιμης γης της Ρωσίας, που ήταν οικόπεδα των αγροτών, έδινε στην κατανάλωση μέσω των ελεύθερων αγορών (λαϊκών) το 45% της γεωργοκτηνοτροφικής παραγωγής, ενώ το υπόλοιπο 97% που ανήκε στα κολχόζ κάλυπτε το υπόλοιπο 55%. Χονδρικά δηλαδή η παραγωγικότητα των μικρών ιδιοκτησιών ήταν 30 φορές μεγαλύτερη».

Συνεχίζοντας ο κ. Θεοφίλου σημειώνει: «Δεν έχει διαβάσει ή δεν υποψιάστηκε ο κ. Νέτας ότι ουσιαστικά μεγάλο μέρος της παραγωγής των κολχόζ μοιραζόταν μεταξύ των κολχόζνικων ή κλεβόταν και διοχετευόταν στην ελεύθερη αγορά. Το ότι τα καταστήματα ήταν άδεια ενώ οι λαϊκές ήταν γεμάτες με φρέσκα κρέατα πρώτης ποιότητος, δεν ξέρει ότι οι πωλητές των κρατικών καταστημάτων πρωί πρωί τα έδιναν στους “δικούς τους ανθρώπους” για να τα πουλήσουν στις λαϊ­κές συμμετέχοντες στο κέρδος. Δυστυχώς η διαφθορά στην πρώην Σοβιετική Ενωση τις τελευταίες δεκαετίες πριν την κατάρρευση είχε φτάσει στο απροχώρητο και αυτό βέβαια είχε τις αιτίες του».

Ουσιαστικά ο κ. Θεοφίλου με όσα γράφει στο σχόλιό του επιβεβαιώνει ακριβώς όσα ανέφερα και υποστήριξα στο άρθρο μου για την αποτυχία της κρατικοποίησης της γεωργοκτηνοτροφικής παραγωγής με τα κολχόζ και τα σοβχόζ στη Σοβιετική Ενωση.

Τα όσα έγραψα μου τα είχε πει ο ελληνικής καταγωγής, τότε δήμαρχος της Μόσχας, Γαβριήλ Ποπόφ.

Μου είχε πει: «Ευτυχώς την οικονομία υποκατέστησε η παραοικονομία, που τροφοδοτεί τη μαύρη και την ελεύθερη αγορά με τρόφιμα και άλλα προϊόντα, που δεν υπάρχουν καθόλου ή τα βρίσκεις σε μικρές ποσότητες στα κρατικά μαγαζιά (...). Κάποια ροή προϊόντων υπάρχει προς αυτά τα μαγαζιά, αλλά εξαφανίζονται αμέσως, καθώς οι πωλητές ειδοποιούν “τους δικούς τους”, οι οποίοι τα αγοράζουν με κρατικές τιμές ή για δική τους χρήση ή για να τα διοχετεύσουν στη μαύρη αγορά». Τα ίδια έγιναν σε όλες τις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού. Είχα ρωτήσει έναν Αλβανό από αυτούς που πρωτοήρθαν στην Ελλάδα: «Γιατί υποφέρατε με το καθεστώς; Τα κολχόζ και τα σοβχόζ, στα οποία δουλεύατε, δεν είχαν παραγωγή που να καλύπτει τις ανάγκες σας και να σας εξασφαλίζει έναν καλό μισθό;». Μου απάντησε πολύ απλά: «Αυτοί κάνανε πως μας πληρώνουμε και εμείς κάναμε πως δουλεύουμε»(!).

Υποστηρίζοντας τη σημασία και την αξία των κρατικών επιχειρήσεων ο κ. Θεοφίλου σημειώνει στην επιστολή-σχόλιό του: «Οσον αφορά τη συμμετοχή των κρατικών επιχειρήσεων στην ανάπτυξη ας αναλογιστούμε τι ανάπτυξη θα είχαμε χωρίς ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, κρατικά λιμάνια και άλλες υποδομές μεγάλου κεφαλαιουχικού κόστους. Πόσα νησιά θα άδειαζαν γιατί δεν θα είχαν ηλεκτρικό ρεύμα και τηλέφωνο λόγω υψηλού κόστους; Σημειώστε μάλιστα ότι αυτά έγιναν από κυβερνήσεις, που κάθε άλλο παρά σοσιαλιστικών πεποιθήσεων ήταν».

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει σοβαρά τον ουσιαστικό ρόλο του κράτους στην ανάπτυξη μιας χώρας με επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και με απολύτως απαραίτητα έργα υποδομής (λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό δίκτυο, τηλεπικοινωνίες, παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας κ.λπ.).

Το σημερινό πρόβλημα, όμως, ανάπτυξης της οικονομίας και μείωσης της ανεργίας και του δημόσιου χρέους δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς τολμηρές και ουσιαστικές αποκρατικοποιήσεις, που δεν θα σημαίνουν ξεπούλημα, αλλά θα διασφαλίζουν τα κρατικά συμφέροντα.

Το ελληνικό κράτος με τα τεράστια χρέη που έχει, αλλά και με την ανεπάρκειά του, δεν μπορεί να διαθέσει κεφάλαια για επενδύσεις, ώστε να αξιοποιήσει την τεράστια ανεκμετάλλευτη ακίνητη περιουσία του, ούτε τον ορυκτό πλούτο (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μεταλλεύματα κ.λπ.), ούτε και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ήλιος, άνεμος).

Δεν έχει, λοιπόν, νόημα η άρνηση των αναγκαίων αποκρατικοποιήσεων, όταν δεν υπάρχουν άλλες δυνατότητες και λύσεις για την ανάπτυξη.

Οι αποκρατικοποιήσεις είναι ένα σοβαρό σημείο τριβής στις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές μας, πολλοί από τους οποίους -οι γνωστοί ισχυροί- επιδιώκουν να αρπάξουν κάποια «φιλέτα» (αεροδρόμια, τουριστικής αξίας εκτάσεις, ορυκτό πλούτο κ.λπ.).

Καλά κάνει η κυβέρνηση και αντιστέκεται. Πρέπει, ωστόσο, να διαμορφώσει τις δικές της προτάσεις, που θα διασφαλίζουν τα ελληνικά συμφέροντα. Παράλληλα θα πρέπει να εκπονήσει και ένα σοβαρό σχέδιο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και των δυνατοτήτων της χώρας.