Σάκηηηηη!

O Σάκης Ρουβάς, σε αντίθεση με τη δημόσια εικόνα του, είναι ένα συμπαθέστατο και πανέξυπνο παιδί. Οποιος τον κουβεντιάσει ή τον ακούσει σε μια χαλαρή συνέντευξη, αλλάζει αμέσως άποψη σε σχέση με όσα ήξερε γι’ αυτόν.

Εχει καταφέρει να αφήσει πίσω του την εποχή Ψινάκη, τότε που έχοντας αλείψει με λάδι το μισόγυμνο κορμί του έβγαινε στην πίστα και άκουγε τις ρουβίτσες να τσιρίζουν από κάτω και να τρέχουν να... τον σκίσουν! Εχει ξεπεράσει, απ’ όσα φαίνονται, και το δεύτερο βήμα της καριέρας του. Εκεί δηλαδή που πρόλαβε τον Σισέ και βγήκε με φούστα ή πήγε στη Eurοvision, στην Κωνσταντινούπολη, όπου έχασε στο τσακ την πρωτιά.

Στη σημερινή συμπεριφορά του νιώθεις την αγωνία του να ξεφύγει από το καλούπι του sex symbol που του φόρεσαν και πάνω στο οποίο πάτησε κι έγινε διάσημος, για να προχωρήσει ένα βήμα και να κάνει πράγματα που σίγουρα τα ήθελε πάντα, αλλά δεν είχε τις ευκαιρίες, τυποποιημένος όπως ήταν σε ρόλο που πουλούσε και πουλάει. Μεγαλώνει κιόλας...

Λογικό να του την πέσει λοιπόν η μισή Ελλάδα όταν θέλησε να αφήσει στην άκρη -για λίγο ή πολύ- το ποπ είδωλο και τις διάσημες σε όλο τον κόσμο διαφημίσεις της «Pepsi» και να κάνει τα «ποιοτικά του άλματα». Κι ακόμα πιο λογικό να ακροβατεί ανάμεσα στην αποθέωση και στο γελοίο κάθε φορά που θα θελήσει να βγει διαφορετικός.

Το ποιο από τα δύο επικρατεί στις εμφανίσεις του Ρουβά είναι θέμα γούστου. Αλλοι τον προτιμούν όπως τον ξέραμε και μεγαλώσαμε μαζί του. Αλλοι τον θέλουν ηθοποιό σε αρχαία τραγωδία ή ποιοτικό τραγουδιστή που ερμηνεύει Θεοδωράκη. Αλλοι... σκασίλα τους. Θέμα γούστου.

Η κάθε Χρυσούλα Διαβάτη και η κάθε Νάνα Μούσχουρη μπορούν να έχουν, λοιπόν, τις ενστάσεις τους γι’ αυτό που κάνει. Από την άλλη, όμως, υπάρχει κι ένα κοινό, το ίδιο ή λιγότερο «ειδικό», που τη μια τον ανέβασε στα ουράνια στις «Βάκχες» του Ευριπίδη όταν βραβεύτηκε κιόλας(!), ενώ περιμένει απόψε με αγωνία να τον δει σε θέση Μπιθικώτση.

Νομίζω ότι η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη για το δικό του «Αξιον Εστί» είναι η πιο σοβαρή και «αριστερή» προσέγγιση, σε σχέση με όλα αυτά που ακούγονται και γράφονται: «Πιστεύω ότι το έργο, από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί, ξεφεύγει ακόμα και από τον ίδιο τον δημιουργό, που δεν έχει δικαίωμα να κρίνει δικτατορικά ποιος είναι “άξιος” να το ερμηνεύσει και ποιος όχι. Μόνος κριτής είναι το κοινό και ο χρόνος. Αυτοί τελικά κρίνουν τι θα πάει στα σκουπίδια και τι θα μείνει για πάντα. Θα πρέπει επίσης να πω ότι θεωρώ τη χειρότερη εκτέλεση πολύ καλύτερη από μια απαγόρευση».

Οσο για τον ίδιο τον Ρουβά, έδωσε κι αυτός μια πολύ πειστική εξήγηση: «Υπάρχει ένα δαιμόνιο μέσα μας, στους καλλιτέχνες, που μας κάνει να δοκιμάζουμε καινούργιες κορυφές. Αυτή είναι η δική μου κορυφή. Πραγματικά, ενθουσιάστηκα με την πρόταση».

Δεν νομίζω να διαφωνεί κάποιος. Ο Ρουβάς θα μπορούσε και στη μια περίπτωση και στην άλλη να αρνηθεί, επειδή ίσως δεν θα θεωρούσε τα πνευμόνια του τόσο δυνατά για να αντέξουν σε μια κατ’ ευθείαν βουτιά στα πολύ βαθιά. Αλλο να βάζεις το «Να μ’ αγαπάς» του Λάκη Παπαδόπουλου δίπλα στο «Θα σου φτιάξω μακαρόνια με κιμά για να φας» κι άλλο να τολμάς το «Αξιον Εστί» χωρίς να ξέρεις αν θα μπορέσεις να βγεις κάποια στιγμή από το νερό και να συνεχίσεις.

Μένει ο θόρυβος που γίνεται και είναι πάντα για καλό. Οσο για το τελικό αποτέλεσμα, παραπέμπει πάντα στο... περί ορέξεως!

Οπως έγραφε κι ο Λάκης Μπέλλος τις προάλλες στο «Λουκέτο» του, «θα χρεοκοπήσουμε για να μας αποπροσανατολίσουν από τη συναυλία του Ρουβά»!

ΥΓ. Τα λόγια του Μίκη θα μπορούσαν εύκολα να είναι και η δική μου απάντηση στα όσα κατά καιρούς διάφοροι αναγνώστες γράφουν ή τηλεφωνούν και λένε εναντίον μου όταν η δική τους «απόλυτη» άποψη διαφωνεί με τη δική μου, η οποία κατά κανόνα σπάει την ομοφωνία που έχουν κατασκευάσει στο μυαλό τους. Για παράδειγμα, κάποιος μου έλεγε προχθές ότι «όλος ο κόσμος πιστεύει» αυτό που υποστήριζε εκείνος! Του είπα να το προσέξει...