Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς

Στις 3-4 Ιανουαρίου 2015 κατά το Έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ομόφωνα επιβεβαιώθηκαν οι αρχές λειτουργίας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος και ο Κώδικας Δεοντολογίας που έπρεπε να συνυπογράψουν όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ επεδίωκε και ορθώς να αποφύγει φαινόμενα παραγοντισμού, ηθικών ασυμβιβάστων και πολυγλωσσίας, ενώ ταυτόχρονα με το κείμενο αρχών οριοθετούσε τις σχέσεις και τις υποχρεώσεις των βουλευτών με το κόμμα, επαναφέροντας τα βασικά που διέπουν τα πραγματικά αριστερά κόμματα.

Ο Κώδικας Δεοντολογίας αυτός, μεταξύ άλλων, ορίζει ότι:

• η βουλευτική έδρα ανήκει στο κόμμα και οι βουλευτές θα σέβονται τις συλλογικές αποφάσεις των οργάνων του κόμματος και τον Κανονισμό της ΚΟ.
• η παραίτησή από το βουλευτικό αξίωμα είναι στη διάθεση του κόμματος, εφόσον ο βουλευτής: α) δεν υλοποιεί τις συλλογικές αποφάσεις, β) κατηγορείται για σοβαρό ποινικό ή οικονομικό αδίκημα ή για πράξη μεγάλης κοινωνικής απαξίας που αντιβαίνει τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, και οι εξηγήσεις του/της κρίνονται ανεπαρκείς από τα όργανα του κόμματος, γ) η δημόσια συμπεριφορά του πλήττει το κύρος του κόμματος.
• η χρήση του δικαιώματος βουλευτικής ασυλίας εξαρτάται από σχετική απόφαση συλλογικών οργάνων
• οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και οι συνεργάτες τους υπόκεινται στους μισθολογικούς κανόνες που καθορίζονται από το κόμμα και περιγράφονται στο άρθρο 29 του Καταστατικού ή σε μεταβατικές αποφάσεις των οργάνων του κόμματος (σ.σ. το κόμμα καθορίζει και τα χρήματα θα δίνουν από το βουλευτικό μισθό τους στον ΣΥΡΙΖΑ).
• απαιτείται δήλωση πόθεν έσχες για όλους τους υποψήφιους βουλευτές.
• οι βουλευτές δεν θα αναλαμβάνουν διοικητικό, εκτελεστικό ή αποφασιστικό ρόλο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, εταιρείες κ.λπ. που έχουν σχέση με το Δημόσιο ή με οποιαδήποτε πτυχή του αντικειμένου τους ως βουλευτών, για 10 χρόνια από τη λήξη της θητείας τους.

Προφανώς, η ελεύθερη διατύπωση προσωπικής γνώμης είναι αναφαίρετο δικαίωμα και των βουλευτών και δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση, όπως προβλέπεται και από το καταστατικό του κόμματος. Για να ζητηθεί η παραίτηση βουλευτή πρέπει να υπερψηφιστεί από το 50%+1 του συνόλου των μελών του οργάνου στο οποίο συζητείται.

Οι βασικές αρχές του Κώδικα Δεοντολογίας ισχύουν και για όσους/ες με πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στελεχώνουν τη δημόσια διοίκηση και τον κρατικό μηχανισμό. Για την περίπτωση αυτή θα συνταχθεί αντίστοιχος Κώδικας Δεοντολογίας.

Όλα τα παραπάνω τα σημειώνω, περιληπτικά έστω, για να πω ότι η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι βουλευτές του, η κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά της στελέχη στο κράτος και τη δημόσια διοίκηση, αλλά και όλα τα μέλη του κόμματος, οφείλουν να προασπίζουν κάθε στιγμή το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της παράταξής τους. Με τα βουλευτικά αυτοκίνητα λίγοι ευτυχώς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δυστρόπησαν, αγνοώντας τη δημόσια έκκληση του προέδρου τους, Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα λιγότεροι αποφεύγουν να δίνουν τα προβλεπόμενα χρήματα από τη βουλευτική τους αμοιβή στο κόμμα τους...

Ο Γ. Κατρούγκαλος δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Στην περίπτωση του εξαίρετου νομικού και μαχητή των αριστερών ιδιεωδών, κατά την άποψή μου, δημιουργείται ένα άλλο θέμα που δεν πρέπει να το αφήνουμε κάτω από το τραπέζι. Ο υπουργός δεν είχε την πολιτική και ηθική υποχρέωση να σεβαστεί και να τηρήσει μόνο τα εκ του νόμου προβλεπόμενα ασυμβίβαστα. Ότι δηλαδή, ως ευρωβουλευτής, έπρεπε να παραιτηθεί του μισθού του από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο στο οποίο είναι καθηγητής Δημοσίου Δικαίου (πράγμα που έπραξε) και από την ημέρα που ορκίστηκε υπουργός προφανώς ήταν υποχρεωμένος να φύγει από τις δικηγορικές εταιρείες που συμμετείχε και να σταματήσει να ασκεί εντελώς την αμειβόμενη δικηγορία (ούτε εργολαβικά συμβόλαια, ούτε δικαστήρια, ούτε «νομικές γνωμοδοτήσεις») -και αυτό το έπραξε. Αυτά άλλωστε είναι πασίγνωστα και είναι απόλυτα (και) στη χώρα μας και δεν σχετικοποιούνται.

Ομως επειδή παραμονεύουν τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια και κοράκια -όπως αποδείχτηκε- ο σημερινός αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ο μόνος που γνώριζε... καλύτερα απ' όλους μας τον πολιτικό εαυτό του, την εποχή που πολεμούσε τα Μνημόνια και που φιλότιμα υπερασπιζόταν τα θύματα των μνημονιακών κυβερνήσεων, θα έπρεπε να αποφύγει την έκθεσή του σε δικηγορικές εταιρείες και εργολαβικά ποσοστά, εφόσον είχε ήδη εξασφαλισμένη και την αμειβόμενη θέση του στο Πανεπιστήμιο. Επρεπε μόνος του να το σκεφτεί εγκαίρως και το επιχείρημα «μα όλοι οι δικηγόροι το ίδιο κάνουν» πολλές φορές δεν αρκεί.

Με λίγα λόγια ισχυρίζομαι ότι όσο τετριμμένο και να είναι το ρητό περί της συζύγου του Καίσαρα, αυτό επίμονα και σταθερά συνεχίζει να απασχολεί και να επηρεάζει τους ανθρώπους όπου γης, ακόμα και στην Ελλάδα του «όλα επιτρέπονται» και του «ό,τι νά 'ναι». Ειδικά για τους πανεπιστημιακούς νομικούς που πολιτεύονται θα έπρεπε κάποιος εγκαίρως στα Πανεπιστήμια ή την πολιτική να θέσει έστω με όρους δεοντολογικής αυτοδέσμευσης θέμα ασυμβιβάστου, όταν μεσολαβεί οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη αμοιβή. Η δωρεάν και η εθελοντική νομική προσφορά ασφαλώς επιτρέπεται και σε πολλές περιπτώσεις επιβάλλεται για λόγους πολιτικών και ηθικών αρχών.

Θα μου πείτε ότι οι δικηγόροι, όπως δυστυχώς και οι δημοσιογράφοι, κάνουν επί χρόνια πολλές παράλληλες δουλειές που δημιουργούν διαρκώς και ευλόγως πολλά ηθικά και υλικά ερωτηματικά στους απλούς πολίτες και πάντως ερεθίζουν -α λα κάρτ βεβαίως- τους κανίβαλους της πολιτικής και τους... εισαγγελείς με τη χεσμένη φωλιά των ΜΜΕ της διαπλοκής. 

Και τι να σας πω για όσους δημοσιογράφους -πολλοί εξ αυτών είναι επιπλέον και συνταξιούχοι- οι οποίοι επί χρόνια βρίσκονται ως υπάλληλοι σε γραφεία Τύπου υπουργών, οργανισμών και τραπεζών λ.χ., και ταυτόχρονα κατέχουν θέσεις «ανεξάρτητης δημοσιογραφίας» σε δημόσια ΜΜΕ, σε εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, εταιρείες εκδοτικές, επικοινωνίας, δημοσίων σχέσεων κ.ο.κ;