Ποιοι θα δώσουν στον λαό παραδείγματα ήθους;

Ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, που διετέλεσε κατ' επανάληψη πρωθυπουργός, αρχηγός κόμματος (ΕΠΕΚ) και βουλευτής, έζησε ως απλός στρατιώτης και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να αποκτήσει περιουσία. Πέθανε στις 27 Ιουλίου 1953 στο Ψυχικό, σε σπίτι φίλου του, όπου μεταφέρθηκε από το νοικιασμένο ασκητικό του δωμάτιο μετά την επιδείνωση της υγείας του. Λίγες μέρες μετά την κηδεία του οι συγγενείς του κατέγραψαν τα περιουσιακά του στοιχεία, που ήταν όλα κι όλα 216 δραχμές και δέκα δολάρια! Δεν είχε κανένα ακίνητο και καμιά κατάθεση σε τράπεζα του εσωτερικού ή του εξωτερικού. Σε όλη του τη ζωή έμενε σε ξενοδοχεία και σε νοικιασμένα δωμάτια. Κάποτε ο φίλος του Γιάννης Μοάτσος ενδιαφέρθηκε να τον «στεγάσει» με δάνειο που προθυμοποιήθηκε να του δώσει αμέσως μια τράπεζα. Οταν ο Μοάτσος πήγε στον Πλαστήρα τη σχετική αίτηση για να την υπογράψει, εκείνος την έσκισε και του είπε: «Αϊντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα θα βγω στον δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ ο συνταξιούχος πήρα τόσο δάνειο για σπίτι»!

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, επί πολλά χρόνια βουλευτής, υπουργός και πρωθυπουργός, απέκτησε σπίτι όχι με δική του φροντίδα, αλλά με τη φροντίδα του φίλου και προέδρου τους εταιρείας «Καστρί Α.Ε.», που ανέγειρε τον ομώνυμο συνοικισμό. Ανέλαβε ο Παπανδρέου νομικός σύμβουλος της εταιρείας και συμφώνησε, μετά την επιμονή του φίλου, αντί δικηγορικής αμοιβής να του δοθεί ένα σπίτι στον οικισμό. Πέθανε ο Γεώργιος Παπανδρέου την 1η Νοεμβρίου 1968 και λίγο πριν, στις 20 Σεπτεμβρίου 1968, έγραψε ο ίδιος τη διαθήκη του, στην οποία ανέφερε: «Εγκαθιστώ κληρονόμους μου τους υιούς μου Ανδρέαν και Γεώργιον και την εγγονήν μου Σοφίαν, θυγατέρα του υιού μου Ανδρέα, και ορίζω: Ο υιός μου Γεώργιος θα λάβη ολόκληρον την εκ χρημάτων συνισταμένην κινητήν περιουσίαν μου, την ευρεθησομένην μετά τον θάνατόν μου. Η εγγονή μου Σοφία θα λάβη την εν Καστρί οικίαν μου μετά του οικοπέδου της και την εν αυτή κινητών πραγμάτων μου. Ο υιός μου Γεώργιος δύναται να παραλάβη από τας βιβλιοθήκας και τους πίνακας ό,τι προτιμά. Τον υιόν μου Ανδρέαν περιορίζω εις ό,τι εν ζωή εδαπάνησα διά τας σπουδάς του».

Είχε χρήματα να αφήσει στους κληρονόμους του ο Γεώργιος Παπανδρέου; Δεν είχε, όπως προκύπτει από τη δήλωση του «Πόθεν έσχες», που κατέθεσε στις 26 Απριλίου 1967, πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών. Αναφέρει στη δήλωση την κατοικία του στο Καστρί και σημειώνει: «Ουδέν εμπράγματον δικαίωμα επί ακινήτου κέκτημαι. Δεν κέκτημαι πλοία, ούτε μετοχάς εταιρειών κεκτημένων πλοία. Κέκτημαι αυτοκίνητον μάρκας TAUNUS N αξίας 80.000 δραχμών. Δεν συμμετέχω εις επιχείρησιν τινά. Δεν κέκτημαι χρεώγραφα. Δεν έχω καταθέσεις εις τράπεζας ή Νομικά Πρόσωπα».

Την αφορμή για την αναφορά στον Νικόλαο Πλαστήρα και τον Γεώργιο Παπανδρέου έδωσε η αποκάλυψη, ότι ο τέως υπουργός Οικονομικών και πρωθυπουργικός σύμβουλος Γκίκας Χαρδούβελης, όπως και πολλοί άλλοι πολιτικοί, έχει μεγάλα χρηματικά ποσά σε τράπεζες του εξωτερικού. Μετά την αποκάλυψη ο κ. Χαρδούβελης δήλωσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι έβγαλε χρήματα στο εξωτερικό, όπως έκαναν οι μισοί Ελληνες, οι οποίοι φοβήθηκαν μην τα χάσουν με την οικονομική κρίση.

Φαντάζεται κανείς τι θα είχε συμβεί αν όλοι οι Ελληνες είχαν πληροφορηθεί ότι ο υπουργός Οικονομικών της χώρας, ο κατ' εξοχήν υπεύθυνος για τα οικονομικά, έσπευσε να «φυγαδεύσει» χρήματά του στο εξωτερικό για να τα σώσει; Θα έσπευδαν όλοι τους να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες, με άμεση συνέπεια την κατάρρευση της οικονομίας. Η απλή λογική λέει, ότι όποιος αναλαμβάνει δημόσιο αξίωμα πρέπει να είναι «καθαρός» και να δίνει το παράδειγμα για να τον εμπιστεύονται και να ακολουθούν οι πολίτες. Τα δημόσια αξιώματα έχουν τα καλά τους, αλλά έχουν και κινδύνους, τους οποίους πρέπει ο καθένας να μετράει και να αναλαμβάνει τις ευθύνες του.

Μετά την αποκάλυψη Χαρδούβελη οφείλουν όλοι οι υπουργοί, οι βουλευτές και οι αξιωματούχοι, που τυχόν έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό, ακόμη και νόμιμες, να φέρουν τα χρήματά τους πίσω στην Ελλάδα. Αυτό υπαγορεύει το πολιτικό ήθος αυτήν την ώρα που δοκιμάζονται εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες.

Για τους πολιτικούς, όμως, δεν υπάρχει μόνο το θέμα των καταθέσεων στο εξωτερικό. Είναι και το θέμα των προνομίων, τα οποία θα πρέπει να «κουρευτούν», όπως «κουρεύτηκαν» όλων των πολιτών. Επιχειρήθηκε να γίνει μία αρχή από τα κρατικά αυτοκίνητα και ο πρωθυπουργός ζήτησε από τους βουλευτές να μην παραλάβουν τα αυτοκίνητα που τους διαθέτει η Βουλή. Πολλοί αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. Το θρίλερ με τα κρατικά αυτοκίνητα παίζεται επί 64 χρόνια. Το 1951 η κυβέρνηση Σοφ. Βενιζέλου-Γ. Παπανδρέου «διέταξε την αντικατάστασιν των πολυτελών υπουργικών αυτοκινήτων» με μικρά οικονομικά αυτοκίνητα. Ο στόλος των κρατικών αυτοκινήτων δεν μειώθηκε και το 1953 η κυβέρνηση Παπάγου περιόρισε στο μισό την κυκλοφορία τους. Καταφέραμε, όμως, τα περίπου 2.000 κρατικά αυτοκίνητα του 1953 να γίνουν 57.654 το 2009 και να κοστίζουν στο κράτος 350 εκατ. ευρώ τον χρόνο, όπως ανακοίνωσε ο τότε υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης.

Οι μεταρρυθμίσεις, χωρίς τρόικα ή και με τρόικα, δεν πιάνουν σ' αυτόν τον τόπο της ασυδοσίας και της παρανομίας. Η σημερινή κυβέρνηση θα τα καταφέρει;