Η θεραπεία

Πέντε χρόνια σε κώμα, ξεγραμμένο τον είχαν συγγενείς και φίλοι. Οταν έπαθε το πρώτο σοβαρό επεισόδιο, στους πιο γνωστούς γιατρούς τον εμπιστεύτηκαν. Στους πιο προβεβλημένους. Αυτοί συνεδρίασαν και δεν δυσκολεύτηκαν να βγάλουν ομόφωνη απόφαση: η κατάσταση είναι κρίσιμη, πρωτοφανής. Μοναδική του ελπίδα ν’ ακολουθήσει αμέσως μια θεραπεία-σοκ. «Θα χειροτερέψει ραγδαία», είπαν οι γιατροί, «γιατί τα φάρμακα που θα του δώσουμε έχουν μεγάλες παρενέργειες. Σύντομα, όμως, θ’ αρχίσει ν’ ανακάμπτει και, πριν το καταλάβετε, θα ’ναι περδίκι!», διαβεβαίωναν. Κάποιοι φίλοι ίσα που πρόλαβαν να ψελλίσουν ορισμένες αντιρρήσεις. Κάνα δυο πρωτοξάδερφα επέμειναν να παρθεί και δεύτερη γνώμη, μα ήταν μια ζωή οι γραφικοί της οικογένειας και προσπεράστηκαν συνοπτικά. «Εδώ καιγόμαστε, δεν ακούτε τι λένε οι ειδικοί; Δεν παίζουνε μ’ αυτά τα πράματα», αντέτειναν οι συνετοί.

Κι έγιναν στην αρχή όπως τα είπαν οι μεγαλογιατροί του κόσμου. Κατάπινε τα φάρμακα ο παθών και πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. «Ολα υπό έλεγχο, από μέρα σε μέρα θ’ αρχίσει ν’ ανακάμπτει», διαβεβαίωναν οι διευθυντάδες. Κι η μέρα γίνηκε μήνας κι έπειτα χρόνος. Κι οι γιατροί αρχίσανε να κατηγορούν τους νοσοκόμους και το συγγενολόι, πως τάχα είναι άσχετοι και δεν ξέρουν να εφαρμόσουν τη συνταγή. Ωσπου κάποια στιγμή οι εξ Αμερικής ομολογήσανε πως κάποιο λαθάκι πρέπει να έγινε στη θεραπεία, μα κανείς δεν ασχολήθηκε. Τι κι αν τον έβλεπαν τον άνθρωπό τους ότι έπεσε σε κώμα κι η κατάληξή του ήταν θέμα χρόνου. Τυφλωμένοι οι συγγενείς ακολουθούσαν κατά γράμμα, αδιαμαρτύρητα κι άβουλα, ό,τι τους λέγανε οι ειδήμονες.

Ωσπου κάποιοι φίλοι, απεγνωσμένοι, αποφάσισαν να ψάξουν και να βρουν άλλη θεραπεία. Αποτάθηκαν σε μια ομάδα άπειρων, αδοκίμαστων, αλλά άφθαρτων κι αδέσμευτων γιατρών, που τους διαβεβαίωσαν ότι υπάρχει ελπίδα, αρκεί ν’ αλλάξουν ριζικά τη συνταγή. Κι αν γίνουν κάποια πράγματα όπως οι ίδιοι συμβουλεύουν, πραγματικά ο ασθενής σύντομα θα βρει την υγειά του. Οι φίλοι αυτοί έδωσαν αγώνα να μεταστρέψουν των υπολοίπων τη γνώμη. Σε κάποιο οικογενειακό συμβούλιο αποφασίστηκε με οριακή πλειοψηφία να δοθεί η εντολή στη νέα ομάδα να εφαρμόσει τα δικά της.

Πραγματικά, η νέα ομάδα ανέλαβε και ξεκίνησε να προσπαθεί. Τα βρήκε σκούρα, καθώς απέναντί της στήθηκε ολόκληρο το παγκόσμιο πρώην επιτελείο, χολωμένο απ’ την απόλυση και φοβισμένο μην εκτεθεί ανεπανόρθωτα από πιθανή επιτυχία. Κι αίφνης ο ασθενής άρχισε να ξυπνά απ’ το κώμα. «Θαύμα, θαύμα!» αναφώνησαν. Ανοιξε τα μάτια του ο παρ’ ολίγον μακαρίτης κι έκανε δυο νεύματα. Οι περισσότεροι μείνανε ενθουσιασμένοι. Βρέθηκαν, πάντως, κι αυτοί που δυσαρεστήθηκαν, γιατί πίστευαν πως οι καινούργιοι οι γιατροί είναι θεοί και πως με το που θα ξυπνήσει ο άνθρωπός τους θ’ αρχίσει κατευθείαν να χορεύει. Καθώς και κάποιοι άλλοι που κούναγαν το δάχτυλο κι έλεγαν στους γιατρούς ότι είχανε υποσχεθεί πολύ πιο γρήγορη ανάρρωση. Υπήρξαν, ασφαλώς, και οι γρουσούζηδες που δήλωσαν ότι δεν βλέπουνε καμία απολύτως αλλαγή.

«Το θέμα, βρε παιδιά, είναι ότι ο άνθρωπός μας ξύπνησε, κι ας μην έγινε ακριβώς όπως μας το υποσχέθηκαν. Θα χρειαστούμε χρόνο», αντέτειναν οι ψυχραιμότεροι. Το τι θα απογίνει σ’ αυτή την ιστορία, δεν ξέρω ούτε εγώ να σας το πω. Προσεύχομαι με τη σειρά μου για τον ταλαιπωρημένο κι ελπίζω, μέσα σ’ αυτό τον συρφετό, να μείνουν σταθεροί κι ανεπηρέαστοι οι καινούργιοι και να κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει.