«Δεξιά παρένθεση»

Προφανώς ο συμβιβασμός των Βρυξελλών με την τετράμηνη «γέφυρα», κατά την οποία εξασφαλίζεται επέκταση της τρέχουσας συμφωνίας δανειακής στήριξης, η οποία ωστόσο στηρίζεται σε μια σειρά από δεσμεύσεις της χώρας, δεν είναι για πανηγυρισμούς. Αλλά, όπως έγραψε (στους «New York Times» υπό τον τίτλο «Η Ελλάδα τα πήγε καλά») κι ο νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, η Ελλάδα κέρδισε χαλαρούς όρους συνέχισης του δανεισμού για την τρέχουσα χρονιά και συνεπώς ένα «περιθώριο ανάσας» στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τη «μεγαλύτερη μάχη» που έχει μπροστά της.

Δηλαδή, την αναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους, που αισίως έφτασε στο 175% του, μειωμένου κατά 27%, ελληνικού ΑΕΠ. Οι Ελληνες, με λίγα λόγια, αν πιστέψουν ότι η πατρίδα μας υπέστη μια μεγάλη στρατηγική ήττα, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι στο τέλος θα την προκαλέσουν κιόλας.

Αν όμως πιστέψουν ότι κέρδισαν μια ανάσα, ανοίγοντας, ας πούμε, μια 4μηνη «παρένθεση σταθεροποίησης» της νέας κυβέρνησης για να αποφευχθεί το αποδεδειγμένο πλέον κακόβουλο σχέδιο-παγίδα της «αριστερής παρένθεσης» που οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι μαζί με τον Σόιμπλε είχαν στήσει κατά του Αλέξη Τσίπρα;

Τότε, θα μπορούσαμε νομίζω να πούμε ότι σήμερα πράγματι φαίνεται να ζούμε μια «δεξιά στροφή», μια «δεξιά παρένθεση» της νέας κυβέρνησης, ώστε να της δοθεί ο χρόνος να παραμείνει... στην κυβέρνηση και να εφαρμόζει, σταδιακά έστω, το αριστερό της πρόγραμμα. Διότι αν έσπαγε τα μούτρα της την Παρασκευή το βράδυ, και οι γνωστοί ιμπεριαλιστικοί «θεσμοί» και οι εγχώριοι και οι εξωχώριοι δολιοφθορείς σάλπιζαν «πάρτε τα λεφτά και τρέξτε», για ποιο αριστερό πρόγραμμα θα κουβεντιάζαμε τώρα;

Διεθνείς αναλυτές, όπως λ.χ. ο Βόλφγκανγκ Μινχάου, των «Financial Times» και του «Spiegel», τόνισαν ότι είναι αδύνατον στις λίγες μόνο μέρες που κύλησαν από τις ελληνικές εκλογές, η Γερμανία και όλοι οι άλλοι σχεδιαστές και νεοφιλελεύθεροι οπαδοί των Μνημονίων να παραδεχτούν την πλήρη αποτυχία της πολιτικής τους την τελευταία 5ετία. Είναι εξαιρετικά δύσκολο κάποιος να παραδεχτεί ότι συνέβαλε στην καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας.

Η Ελλάδα, έγραφε ο Μίνχαου, ήδη από τις 17/2, «θα πρέπει να μην αποδεχθεί τη συνέχιση του υπάρχοντος προγράμματος. Ετσι δεν θα δεσμεύεται πλέον από αυτοκαταστροφικούς στόχους, όπως να έχει πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ. Για μια χώρα με μαζική ανεργία, ένας τέτοιος στόχος είναι παραλογισμός. Φυσικά θα ήταν καλύτερα αυτές οι ανοησίες να πάψουν να ισχύουν όσο η Ελλάδα παραμένει στην ευρωζώνη. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να σταματήσουν».

Αν λοιπόν υπάρχει κάτι που μπορεί και πρέπει να γίνει κατά το τετράμηνο διάστημα έως τη «μεγαλύτερη μάχη», αυτό είναι να σταματήσει η καταστροφή και να παραδεχτούν -έστω σιγά σιγά- οι πιστωτές (Ε.Ε. ΕΚΤ, ΔΝΤ) το αδιέξοδο που οι ίδιοι δημιούργησαν στην Ελλάδα. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ώς τότε πρέπει να «παγώσουν» οι προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως όσες έχουν σχέση με την άμεση ανακούφιση των φτωχότερων τμημάτων του πληθυσμού.

Το Εθνικό Σχέδιο της Θεσσαλονίκης θυμίζουμε ότι περιλάμβανε τέσσερις πυλώνες με κόστος για τον πρώτο χρόνο ως εξής:

1. Αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης (1,9 δισ.).

2. Επανεκκίνηση της οικονομίας με φορολογικές ελαφρύνσεις, ρύθμιση «κόκκινων δανείων», ίδρυση Αναπτυξιακής Τράπεζας, επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ (συνολικά 6,5 δισ.).

3. Πρόγραμμα Δημόσιας Απασχόλησης για νέες θέσεις εργασίας (3 δισ. τον πρώτο χρόνο και άλλα 2 δισ. τον δεύτερο).

4. Μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος με παρεμβάσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο Κοινοβούλιο.

Οτιδήποτε επομένως από αυτό το πρόγραμμα εφαρμοστεί το επόμενο διάστημα θα είναι επιτυχία.