Αθελά του ο Αντώνης Σαμαράς προσδιόρισε σωστά ως διακύβευμα της αναμέτρησης της Κυριακής το ποιον από τους δύο κόσμους -τον δικό του ή της Αριστεράς- θέλουμε και σε τι κόσμο επιθυμούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Βέβαια, επειδή ο απερχόμενος πρωθυπουργός στερείται παντελώς ιστορικής αντίληψης και προοπτικής, έθεσε το δίλημμά του με όρους παρελθόντος και όχι μέλλοντος.
Μίλησε, δηλαδή, για μιαν άλλη Ελλάδα, αυτή της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής περιόδου, αλλά και της εποχής του ψυχρού πολέμου, τότε που το βασικό επιχείρημα των απανταχού συντηρητικών δυνάμεων ήταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Δυστυχώς για τη Δεξιά (κάθε απόχρωσης) τα ιδεολογικά της όπλα χρονολογούνται από την εποχή του Εμφυλίου, αφού τα σημερινά είναι άσφαιρα, σκουριασμένα και στομωμένα.
Τι μπορεί, πραγματικά, να επικαλεστεί σήμερα ένα δεξιό κόμμα, παλαιάς ή σοσιαλδημοκρατικής κοπής;
Οτι ισοπέδωσε την πολυτιμότερη κατάκτηση του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού μοντέλου, το κράτος πρόνοιας;
Οτι διεύρυνε τις ανισότητες σε επίπεδα πρωτόγνωρα ακόμα και για τη φεουδαρχία;
Οτι καταρράκωσε τη δημοκρατία σε σημείο που να είναι αγνώριστη και διόλου επιθυμητή από τους πολίτες, οι οποίοι βλέπουν σ’ αυτήν μόνο ένα τρομακτικό φάντασμα καταστολής, διαφθοράς και ιδιοτελών συμφερόντων;
Οτι συνέβαλε με τις αποφάσεις του στη λεηλασία της Φύσης και στην απειλή ολικής καταστροφής;
Οτι στέρησε από τους ανθρώπους την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον;
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί επί μακρόν. Ομως δεν έχει νόημα. Ακριβώς αυτή η έλλειψη νοήματος είναι που υποχρεώνει τον Αντώνη Σαμαρά και τους ομοϊδεάτες του ανά τον κόσμο να καταφεύγουν στο έσχατο επιχείρημα κάθε αντιλαϊκού και αυταρχικού καθεστώτος: στον φόβο και στη βία.
Γι’ αυτό, το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει την Κυριακή είναι να ψηφίσουμε ενάντια στον φόβο, ενάντια στον εκβιασμό, ενάντια στην κατάθλιψη. Δεν μιλώ για ελπίδα, αφού αυτή πρέπει να την κατακτήσουμε, καθώς δεν είναι αυτονόητη. Προϋποθέτει απόφαση, αυτογνωσία και σχέδιο. Σχέδιο ακριβώς γι’ αυτό που μας κάλεσε να απαντήσουμε ο κ. Σαμαράς: Σε ποιον κόσμο θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί η επόμενη μέρα σέρνει τα βαρίδια της χθεσινής: νοοτροπία υποταγής, αντίληψη εξάρτησης, παραλυτική παθητικότητα, διάθεση ανάθεσης, απουσία στοχασμού, ένδεια αυτοκριτικής, λογική ήσσονος προσπάθειας και, κυρίως, (μικροαστική) τάση βολέματος και συμβιβασμού. Πώς τα ξεφορτώνεσαι όλα αυτά; Πώς ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου (εάν υποτεθεί ότι ποτέ τον ήλεγχες;). Φυσικά η διαλεκτική ατομικής αυτοπραγμάτωσης και κοινωνικής χειραφέτησης είναι το μέγα ζητούμενο κάθε αλλαγής και η λυδία λίθος για κάθε επανάσταση. Οπότε;
Οπότε μάλλον μόνο να θέσουμε τα ερωτήματα μπορούμε, με την ελπίδα (να τη πάλι) να βρει αυτή λίγο πιο πρόσφορο έδαφος για να ανθίσει, προσφέροντας οξυγόνο στη σκέψη και την αμφισβήτηση. Στην κριτική και την αμφισβήτηση ακόμα και ενός καθεστώτος που μπορεί να εμφανίζεται «δικό μας» ή περίπου τέτοιο.
Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπανδρέου, Κουβέλης και σία μοιάζουν πλέον με απολιθώματα μιας εποχής τόσο παλιάς και ξεπερασμένης που σχεδόν είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τα ονόματα μεταξύ τους. Αυτός είναι ο πραγματικός παλιός κόσμος και η θέση του ανήκει δικαιωματικά σ’ ένα μουσείο πολιτικής (φυσικής) ιστορίας, εκεί που μόνο η κάλπη μπορεί να τον στείλει, λειτουργώντας εν είδει μηχανής του χρόνου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας