Το πεπόνι

Την τελευταία ώρα τον καλέσανε. Του τηλεφώνησε ο κολλητός του, που είχε τη γιορτή του, πως θα μαζευτούνε πέντε-έξι άτομα το βράδυ στο γνωστό ταβερνάκι, να πιούνε ένα κρασί για το καλό. Τα συνήθιζε αυτά ο φίλος του· παλιότερα, που υπήρχε άνεση, φώναζε κόσμο αρκετό σε γιορτές και επετείους, να γίνει τζέρτζελο που λένε. «Εχει ακόμα τον τρόπο του, φαίνεται» σκέφτηκε, όχι με φθόνο, αλλά με ανακούφιση, παρηγορημένος που κάποιοι τα κουτσοκαταφέρνουνε μέσα σ’ αυτόν τον χαλασμό.

Οχι πως αν τον καλούσανε νωρίτερα θα είχε τη δυνατότητα να ψωνίσει κάποιο φανταχτερό δώρο, πού λεφτά για τέτοιες φιγούρες άλλωστε. Ομως το καθυστερημένο της πρόσκλησης τον αποδιοργάνωσε· δεν του καθότανε καλά να εμφανιστεί με τα χέρια του να κρέμονται.

Αν το 'ξερε μια-δυο μέρες νωρίτερα, όλο και κάτι θα 'βρισκε· ένα μπουκάλι τσικουδιά απ’ το χωριό, κάποιο αξιοπρεπές βιβλίο από εκπτωτικό παζάρι, να κάνει κι αυτός αρχοντική εμφάνιση, να νιώσει άνετα κι όχι να πάει με τα φτερά τσακισμένα.

Αφού έφερε αμήχανα το σπίτι πέντε-έξι βόλτες, το θυμήθηκε· μόλις μπήκε στην αποθήκη, του ήρθε η μυρωδιά. «Βέβαια, το πεπόνι!» σκέφτηκε. Του το 'φερε ένας πρωτοξάδερφος το πρωί, περαστικός απ’ το καφενείο, «πεπόνι βιολογικό», του είπε, «πρώτο πράμα, τα φύτεψα στο μποστάνι και τα ’χω μόνο για το σπίτι, πάρ' το και θα με θυμηθείς». Δεν έχασε καιρό· το τύλιξε σε μια εφημερίδα, το 'χωσε σε μια τσάντα κι έφυγε ευθύς για το ταβερνάκι.

Και μόλις το εμφάνισε, μαζί με τις ευχές του, χάλασε ο κόσμος από τα γέλια και τα καλοπροαίρετα καλαμπούρια. Το σφάξανε στο τέλος και το φάγανε και έκλεισε η βραδιά με γλύκα στην ψυχή και στο στόμα.