Η πρώτη και μοναδική φορά που είδα ελεύθερους παπαγάλους ήταν κάποτε σ’ ένα ταξίδι στην Αμαζονία. Τουρίστας στις όχθες του Μάδρε δε Δίος, μαγνήτισε το βλέμμα μου το πολύχρωμο σμήνος που έσκιζε τους ουρανούς· πέταγαν ψηλά, με τις φτερούγες ανοιγμένες σ’ όλο τους το μήκος, κρώζοντας και φτεροκοπώντας πάνω απ’ το σαστισμένο κεφάλι μου.
Τους είχα συνηθίσει στην αιχμαλωσία, φυλακισμένους μέσα σε στενάχωρα κλουβιά. Σαν τον παπαγάλο, καλή ώρα, που παρατηρώ όλο το πρωί στον απέναντι ακάλυπτο, πίσω απ’ τις κουρτίνες στη δουλειά.
Καθώς σηκώνεται ο ήλιος και καψώνει τη γη, λιγοστεύει κι η σκιά μες στο κλουβί του· περνώντας τα λεπτά, η φωτεινή λωρίδα επεκτείνεται και καταλαμβάνει ολοένα και περισσότερο χώρο μέσα στη συρμάτινη φυλακή.
Κι αυτός ο καημένος, για ν’ αποφύγει τον καύσωνα, προσπαθεί να στριμωχτεί στη γωνιά που έχει απομείνει ακόμη σκιερή και με κάποια υποψία δροσιάς. Κι όσο περνά η ώρα και η καυτή γλώσσα του ήλιου κοντοσιμώνει, αυτός μαζεύεται και σουφρώνει, μπας και καταφέρει να ξεκλέψει λίγες στιγμές μακριά απ’ το πύρινο χαλί, που είναι θέμα χρόνου να τον σκεπάσει ολόκληρο.
Ας είναι το ποτηράκι του γεμάτο με νερό και οι ταΐστρες του με μπόλικο κανναβούρι· αυτός υποφέρει μέσα στη ζεστή του φυλακή, ελπίζοντας να έρθει κάποιος και να τον απαλλάξει, μετακινώντας το κλουβί σε κάποιο μέρος δροσερό.
Ισαμε εκεί φτάνουν οι προσδοκίες του, μια και φαίνεται να γεννήθηκε μες στην αιχμαλωσία, οπότε αγνοεί παντελώς πως, κάπου στον κόσμο, οι παπαγάλοι πετούνε ελεύθεροι. Και σαν έχουν ανάγκη από δροσιά, χώνονται στα δάση τα απάτητα και βουτούν την κεφαλή τους μες στο κελαρυστό ποτάμι, δίχως να περιμένουνε σωτήρες κι ελεήμονες, τάχα να τους ευεργετήσουν.
Θαρρώ πως μοιάζουμε κι εμείς μ’ αυτόν τον παπαγάλο. Εδώ και χρόνια στενεύει διαρκώς γύρω μας ο κλοιός, κι εμείς αναζητούμε εναγωνίως λίγη δροσιά μέσα στην ολοένα και πιο ανυπόφορη φυλακή μας.
Και περιμένουμε σωτήρες, τάχα, κι ευεργέτες, να μας μετακινήσουνε παρέκει, προσφέροντάς μας την ψευδαίσθηση μιας καλύτερης κατάστασης και απαιτώντας από εμάς αιώνια ευγνωμοσύνη για το νερό και το κανναβούρι που μας πετούνε στο κλουβί, ίσα για να μένουμε ζωντανοί και να παπαγαλίζουμε το τροπάρι τους.
Ευτυχώς που υπήρξανε κι υπάρχουνε άνθρωποι πραγματικά ελεύθεροι, να μας θυμίζουνε την αληθινή μας φύση. Ανθρωποι που σε κάνουνε κι αυτοί να σαστίζεις στη θωριά τους, όπως οι παπαγάλοι της Αμαζονίας, καθώς ανοίγουν τις φτερούγες τους σε όλο τους το μήκος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας