Αυτή την εβδομάδα, που οδεύουμε προς τις κάλπες και θα κορυφωθεί ο προεκλογικός αγώνας, οφείλουν τα κόμματα να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους, όπως ήδη ζήτησαν και οργανώσεις επαγγελματιών, αλλά και απλοί ψηφοφόροι, για να διαλυθεί η σύγχυση την οποία έχουν προκαλέσει οι αντιφατικές δηλώσεις του ίδιου κόμματος, όπως και οι αοριστίες στα προγράμματά τους. Οι επόμενες μέρες, γι' αυτόν και για πολλούς άλλους λόγους, είναι μέρες υψηλής ευθύνης της ηγεσίας των κομμάτων, αλλά και ευθύνης των ψηφοφόρων. Αυτές τις μέρες θα αποφασίσουν και οι αναποφάσιστοι, που η ψήφος τους θα διαμορφώσει τα οριστικά ποσοστά των κομμάτων, τα οποία θα βγουν από τις κάλπες, οπότε δεν θα πρέπει να αποκλειστούν και εκπλήξεις.
Αυτές οι εκλογές, πράγματι, όπως πολλοί επισημαίνουν, είναι κρίσιμες για το μέλλον του τόπου, για την οικονομία, την ανάπτυξη, την ανεργία, την ελπίδα των νέων ανθρώπων. Γι' αυτό ακριβώς είναι και μεγάλη, ιστορική η ευθύνη των κομμάτων, όχι μόνο των μεγάλων, αλλά και των μικρών. Τα κόμματα, λοιπόν, δεν θα πρέπει να αρκεστούν σε εξαγγελίες και υποσχέσεις -όταν μάλιστα δεν αποδεικνύουν με στοιχεία ότι έχουν αντίκρισμα- για την προσέλκυση των ψηφοφόρων, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει δύσπιστοι και επιφυλακτικοί, γεγονός που αποδεικνύεται από τη δραματική συρρίκνωση άλλοτε πανίσχυρων κομμάτων, τα οποία κυβερνούσαν αυτοδύναμα.
Στις αυτοδυναμίες έβαλαν τέλος οι ψηφοφόροι με τη διασπορά των ψήφων τους σε μικρότερους σχηματισμούς, που σημαίνει πως ζητούν κυβερνήσεις συνεργασίας και όχι μονοκομματικές. Διαφορετικά ψήφιζαν άλλοτε οι πολίτες. Ζητώντας κομματική προστασία και ρουσφέτι, έμεναν προσκολλημένοι στις δύο μεγάλες παραδοσιακές παρατάξεις εξουσίας, στη Δεξιά και την Κεντροαριστερά, οι οποίες είχαν ένα σταθερό υψηλό ποσοστό ψήφων ως αφετηρία. Τη νίκη στις εκλογές έδινε το «εκκρεμές», δηλαδή εκείνο το ποσοστό ψηφοφόρων που πήγαινε πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη παράταξη. Ετσι κρατήθηκε επί πολλές δεκαετίες ο δικομματισμός, αφήνοντας στη γωνία την παραδοσιακή Αριστερά.
Ο δικομματισμός κρατήθηκε και μετά τη δικτατορία, χάρη κυρίως στους ισχυρούς ηγέτες του, που ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και οι δύο, ωστόσο, δεν φρόντισαν για τη διαδοχή τους, κυρίως δεν μερίμνησαν για τη δημιουργία στελεχών με την προσέλκυση άξιων και ικανών στα κόμματά τους, όπως έκανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που αξιοποίησε το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό του τόπου στις κυβερνήσεις του και στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού. Η «Μεγάλη του Γένους Σχολή του Ελευθερίου Βενιζέλου», όπως τη μνημόνευσε ο Γεώργιος Παπανδρέου, ανέδειξε μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες, πολλούς πρωθυπουργούς, που κυβέρνησαν επί πολλές δεκαετίες τη χώρα μετά τον θάνατο του μεγάλου ηγέτη.
Η κρίση βρήκε τη χώρα χωρίς ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες στην ηγεσία των κομμάτων, αλλά και χωρίς δυναμικά στελέχη, που να εμπνέουν εμπιστοσύνη. Υπάρχει, λοιπόν, εκτός από την οικονομική, και κρίση στο πολιτικό σύστημα, η οποία διατρέχει και όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η πολλαπλή αυτή κρίση επηρεάζει τους ψηφοφόρους, οι οποίοι φοβούνται για το αύριο, μην έρθουν χειρότερα, και βρίσκονται σε κατάσταση αβεβαιότητας. Πολλοί αντιδρούν αποσύροντας τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες, δημιουργώντας έτσι δυσάρεστο κλίμα για την οικονομία, το οποίο προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με δηλώσεις τους οι αρχηγοί και στελέχη των κομμάτων. Δηλώνοντας, όμως, αντιφατικά έως και παράλογα, όπως η βουλευτής Ραχήλ Μακρή -είπε πως θα εκδώσει η Τράπεζα της Ελλάδος χαρτονομίσματα 100 δισ. ευρώ!- τα κάνουν χειρότερα.
Φοβούνται προπαντός οι ψηφοφόροι την επομένη των εκλογών. Και για τον σχηματισμό κυβέρνησης και για την πολιτική που θα εφαρμοστεί. Φοβούνται για το ποιοι και πόσα ακόμη θα πληρώσουν για να βγει ο τόπος από την κρίση. Δίκαια φοβούνται, γιατί πάντα, όπως και πρόσφατα, πληρώνουν βαρύ τίμημα οι συνήθεις αφελείς φορολογούμενοι, ενώ μένουν στο απυρόβλητο και άπιαστες η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή και η φοροκλοπή.
Τι ζητάει και τι θέλει το εκλογικό σώμα; Και ποιο μήνυμα θα στείλει με την ψήφο του; Οι προηγούμενες εκλογές, όπως και οι δημοσκοπήσεις, δεν έχουν δώσει αυτοδυναμία σε κανένα κόμμα, που σημαίνει ότι δεν θέλουν μονοκομματική κυβέρνηση. Είναι ξεκάθαρο ότι θέλουν κυβέρνηση συνεργασίας, θεωρώντας, μάλιστα, ιδανική για την περίσταση μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Το ερώτημα είναι αν τα κόμματα με τη σημερινή τους σύνθεση και με τις διακηρύξεις τους, πολλές από τις οποίες είναι ακραίες, μπορούν να συνεργαστούν. Οφείλουν να συνεργαστούν για να σχηματιστεί κυβέρνηση πραγματικής πλειοψηφίας και όχι κυβέρνηση πλειοψηφίας σε έδρες -με το φαύλο «δώρο» των 50 εδρών- και μειοψηφίας σε ψήφους. Απαράδεκτο επίσης θα είναι, λόγω ασυνεννοησίας των κομμάτων, να οδηγηθεί ο τόπος σε νέες εκλογές. Φραγμό στον κατήφορο έχει υποχρέωση να βάλει το εκλογικό σώμα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας