Ελεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου με το γνωστό καυστικό του ύφος: «Ο ελληνικός λαός δεν είναι λαός οπαδών, είναι λαός ηγετών». Θαυμαστής του Παπανδρέου επιβεβαίωνε την αλήθεια του αποφθέγματος με μια εύστοχη παρατήρηση: «Αν στην οδό Σταδίου ή την Πανεπιστημίου μέσα στο πλήθος των πεζών φωνάξεις “πρόεδρε”, οι μισοί θα ανταποκριθούν στην προσφώνηση!» Πράγματι, όλοι οι Ελληνες φιλοδοξούν να αποκτήσουν τον τίτλο του «προέδρου» έως και του «αρχηγού». Αυτή η φιλοδοξία, όμως, μεταφέρεται μόνιμα, προπαντός στην πολιτική, με αποτέλεσμα του καθενός τα μυαλά να παίρνουν αέρα και να θέλει να ιδρύσει δικό του κόμμα για να κυβερνήσει τη χώρα.
Η ασθένεια πλήττει κυρίως τον κεντρώο και τον κεντροαριστερό χώρο και οδηγεί σε πολυδιάσπαση δυνάμεων και σε απομάκρυνση από την εξουσία, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο στη Δεξιά, που παραδοσιακά διεκδικεί τη διακυβέρνηση με έναν μεγάλο πολιτικό σχηματισμό και σπάνια διασπάται, διότι, όπως έλεγε και ο Ευάγγελος Αβέρωφ «όποιος βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος». Πράγματι αποκόμματα της Δεξιάς, που ιδρύθηκαν από φιλόδοξους αποστάτες της παράταξης δεν είχαν καλή τύχη. Διαλύθηκαν και οι αποστάτες επέστρεψαν στο μαντρί. Προδικτατορικά είχαν καταποντιστεί ο Σπύρος Μαρκεζίνης που αποχώρησε από τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξ. Παπάγου και η ομάδα Γεωργίου Ράλλη και Παναγή Παπαληγούρα, που αποχώρησε από την ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή. Πιο πρόσφατο, επίσης, είναι το παράδειγμα του Δημήτρη Αβραμόπουλου, που αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία και τον Μάρτιο του 2001 ίδρυσε το «Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών» (ΚΕΠ), που το διέλυσε ένα χρόνο αργότερα για να επιστρέψει στη Ν.Δ., όπως και του Αντώνη Σαμαρά, που αποχώρησε από τη Ν.Δ. και το 1993 ίδρυσε την «Πολιτική Ανοιξη», η οποία καταποντίστηκε στις εκλογές του 1996, οπότε και επέστρεψε στο μαντρί της Νέας Δημοκρατίας.
Αν είχαμε κόμματα αρχών, με δημοκρατική λειτουργία και παράδοση, αυτά τα απαράδεκτα με τους αρχηγικούς δήθεν ιδεολογικούς σχηματισμούς, που υποβαθμίζουν τον δημόσιο βίο, δεν θα συνέβαιναν. Και δυστυχώς συμβαίνουν και σήμερα, την ώρα που ο τόπος έχει ανάγκη από μεγάλες παρατάξεις με στελέχωση ικανή να ανταποκριθεί στις δύσκολες καταστάσεις που περνάει η χώρα. Κατέρχεται στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου η Κεντροαριστερά διασπασμένη, προκαλώντας σύγχυση, αλλά προπαντός δυσφορία στους ψηφοφόρους του χώρου, οι οποίοι προβληματίζονται οργισμένοι για το ποια θα είναι η σωστή επιλογή τους. Ποιο από τα παλιά και τα νέα σχήματα να ψηφίσουν;
Το τραγικό είναι ότι ο κεντροαριστερός χώρος συγκεντρώνει την πλειονότητα των ψηφοφόρων, η οποία όμως με την πολυδιάσπαση δεν μπορεί να βγει από τις κάλπες. Και γι' αυτό είναι τεράστια η ευθύνη των ηγετικών στελεχών των κομμάτων και αποκομμάτων του χώρου. Εχει μεγάλη ευθύνη ο ΣΥΡΙΖΑ και είναι λάθος του, που με τις συνιστώσες του θέλει την πρωτοκαθεδρία στον χώρο, ενώ κρατάει κλειστές τις πόρτες της συνεργασίας σε συγγενικές δυνάμεις. Θα ανοίξει την πόρτα της συνεργασίας υποχρεωτικά την επομένη των εκλογών, αν αναδειχθεί πρώτο κόμμα χωρίς αυτοδυναμία και κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά, ήταν εξ αρχής λάθος η ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς με τον Φώτη Κουβέλη, η οποία δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της ως απόκομμα της Αριστεράς, ούτε και ως κυβερνητικός εταίρος της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Το λάθος, όμως, συνεχίστηκε με την ατυχή προσπάθεια συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και την απόφαση να κατεβεί αυτόνομη στις εκλογές. Πότε, επιτέλους, θα μάθουν οι Ελληνες πολιτικοί που χάνουν να αποσύρονται και να μην αναζητούν σανίδα σωτηρίας από άλλο κόμμα, εμποδίζοντας την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Ευθύνη γι' αυτό έχουν και τα κόμματα που δέχονται προσχωρήσεις αποστατών.
Τα πιο τραγικά λάθη, ωστόσο, τα οποία συνεχίζονται, έγιναν στον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Κατάντησε το άλλοτε πανίσχυρο κόμμα, με τα λάθη και τις αρχηγικές φιλοδοξίες, απόκομμα και δεκανίκι της Ν.Δ. Την εσωκομματική κρίση το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να την αντιμετωπίσει έγκαιρα, με συνέδριο και παραίτηση της ηγεσίας του, η οποία βαρύνεται με την ευθύνη της απελπιστικής του συρρίκνωσης. Οι διάφορες κινήσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου για τη δημιουργία ευρύτερου σχήματος δεν έβγαλαν πουθενά. Αντίθετα, μάλιστα, οδήγησαν στη διάσπαση με την αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου και άλλων στελεχών, που έκαναν το λάθος να ιδρύσουν άλλο κόμμα, συνεχίζοντας τα λάθη της ΠΑΣΟΚικής διακυβέρνησης.
Το ερώτημα από προχθές, που άρχισε η προεκλογική περίοδος, είναι: «Τι θα ψηφίσουμε;». Η απάντηση που ακούγεται συχνά και επίμονα είναι: «Οτιδήποτε, αρκεί να φύγουν αυτοί που μας έφεραν σ' αυτήν την κατάσταση, χωρίς όμως τον κίνδυνο να πάθουμε χειρότερα». Η άρνηση και η ψήφος διαμαρτυρίας δεν βγάζουν πουθενά. Το εκλογικό σώμα έχει την υποχρέωση να κάνει την κάθαρση. Να αναζητήσει στα ψηφοδέλτια πρόσωπα άφθαρτα και ικανά.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας