Μια φορά η μουσική

Οι νότες έπεφταν αργά, υπόκωφα, η μία μετά την άλλη, και χάνονταν πίσω από τις συζητήσεις. Ετσι απλά, σαν τις σταγόνες από την ποτιστική βροχή, που στην αρχή χάνονται και μόνο ένα ημικύκλιο στο χώμα φανερώνει την επαφή τους με τη σκόνη.

Υστερα άρχισαν να πυκνώνουν, η συχνότητά τους αυξήθηκε και το ψιλόβροχο έγινε βροχούλα. Αργότερα, μια δροσιστική βροχή από νότες, από ήχους, μυρωδιές, μνήμες, συναισθήματα. Γλυκιά σαν δυο σταγόνες μέλι, πικρή σαν τον χρόνο που φεύγει και αφήνει πίσω του ανθρώπους, πράγματα και ό,τι συνδέει τα ζώντα –και φθαρτά– με τα αιώνια.

Οι φίλοι κάθονταν εκεί, σε ένα ζεστό από τη θαλπωρή σαλόνι, έπιναν τσάι αρωματισμένο με μπαχαρικά και έτρωγαν το κέικ με σοκολάτα που δεν πρόλαβε καλά καλά να κρυώσει. Τα πρόσωπα γελούσαν, για τη συνεύρεση μετά τόσο καιρό, για την αγάπη που τους έδενε –κι ας μην βρίσκονταν πια τόσο συχνά όσο θα ήθελαν–, για όσα έζησαν μαζί και όσα θα μοιράζονταν στο μέλλον.

Ενας γάτος, λευκός και κανελής, με φουντωτή ουρά, χουζούρευε σε μια καρέκλα και αναδευόταν μόνο αν οι φωνές γίνονταν λίγο πιο δυνατές από όσο άρεσε στα αυτιά του. Καμιά φορά, έτσι για να τεντωθεί και να ξεμουδιάσει, όχι από διάθεση να κινηθεί, περνούσε ανάμεσα στα πόδια τους, κλέβοντας διακριτικά ένα χάδι και το μερίδιο της προσοχής που του αναλογούσε. Επειτα έβρισκε μια άλλη, πιο άνετη γωνιά, για να ξαπλώσει πάλι.

Η μουσική δεν τον ενοχλούσε – το αντίθετο, κουνούσε πότε πότε την ουρά του σε συγχρονισμό με τον ρυθμό. Τα τραγούδια που ενέπνεαν τον «χορό» του ήταν μελωδικά, με κάπως ρυθμικά ρεφρέν, που στις εξάρσεις τους έκαναν την ουρά του να τινάζεται λίγο πιο ψηλά. Στο ημίφως του απογεύματος γυάλιζε το λαμπερό τρίχωμά του.

Τα άκουγε όλα, τα καταλάβαινε όλα. Οταν άνοιγε τα μάτια του, έκανε με το βλέμμα μια βόλτα στα πρόσωπα των ανθρώπων: πότε γελούσαν, πότε μελαγχολούσαν. Κι εκείνοι είχαν επηρεαστεί από το μουσικό χαλί που συνόδευε τη συντροφιά. Δεν χόρευαν, δεν τραγουδούσαν, ούτε είχαν και φουντωτή ουρά για να προδώσει την επιρροή από τις νότες. Την ένιωθαν όμως να καρυκεύει τις κουβέντες τους, να τους χαρίζει τη χροιά της πρόσκαιρης χαράς, της παρελθούσας λύπης και της ζωογόνου ελπίδας –ίσως και της πίστης– ότι, αφού είμαστε εδώ, αφού είμαστε καλά, αφού αντέξαμε στην τρικυμία, όλα μπορούν να γίνουν, κάθε νίκη είναι εφικτή, όλοι οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν.

Στις στιγμές της αναπόφευκτης σιωπής, όταν τα λόγια ξεκουράζονταν για λίγο, πριν πάρουν πάλι τον δρόμο τους για να γεμίσουν το δωμάτιο, η μουσική έκανε τα βλέμματα να ταξιδεύουν. Αλλα στρέφονταν προς το ανοιχτό παράθυρο και χαμογελούσαν με την εικόνα του γλυκού Δεκέμβρη. Κάποια περιπλανιούνταν αμήχανα στον χώρο και καταμετρούσαν τα χρώματα, τα έπιπλα και τα βιβλία. Και ορισμένα, νοτισμένα από τον γλυκόπικρο ήχο της μνήμης –χαρές και πληγές μαζί- μισόκλειναν, για να θυμηθούν βλέμματα, λόγια και αγγίγματα. Το δάκρυ που καθόταν εκεί δεν έφυγε, αλλά άφησε το σημάδι του στο χρώμα τον βλεφάρων.

Υστερα πάλι ακουγόταν η λέξη-αφετηρία για ένα θέμα ακόμα. Και άφηνε στο παρασκήνιο το σύνολο από τις νότες που πετούσαν στον αέρα. Αλλο ένα φλιτζάνι αχνιστό και μυρωδάτο τσάι, λίγο γλυκό ακόμα, ένα πιο δυνατό ποτό και ξανά λόγια, αστεία, χαμόγελα, πειράγματα, στενοχώριες και προσδοκίες. Κι ο γάτος, μακάριος, συνέχιζε να απολαμβάνει την παρέα, να μαγεύεται από τη μουσική και να ανοίγει πού και πού τα μάτια του. Για να βεβαιωθεί ότι ο κόσμος δεν έχει αλλάξει, ότι είναι ακριβώς όπως τον άφησε πριν αποκοιμηθεί.

Οταν ήρθε η ώρα να φύγουν οι φίλοι, σηκώθηκε κι αυτός. Τεντώθηκε τεμπέλικα και πήγε ώς την πόρτα, σαν καλός οικοδεσπότης. Οι νότες συνέχισαν να περιπλανιούνται αρμονικά ώσπου έσβησε το ραδιόφωνο. Οταν όλοι έπεσαν για ύπνο, χρώματα γέμισαν τα όνειρά τους. Και η ουρά του γάτου αναδεύτηκε.