Το Σάββατο είναι του Λαζάρου. Μ’ αρέσει όταν βλέπω παρέες καλαντιστών που διασχίζουν τους δρόμους και οι φωνές τους προσθέτουν ομορφιά στις γκρίζες μέρες μας. Συχνά στέκω στο άκουσμα των φωνών τους, ασυναίσθητα το χέρι μου πηγαίνει στο πορτοφόλι, να τους κεράσω για τη χαρά. Μια κίνηση που με γυρίζει πίσω στα χρόνια της παιδικής ευρηματικότητας αλλά και αγωνίας, να μαζευτούν πενηνταράκια από τις εξορμήσεις της ημέρας. Ενα ραβανί ήταν η γλυκιά επίγευση της ημέρας, που διοχέτευε, σ’ όλο το σώμα, μια άφατη ικανοποίηση για το κατόρθωμα.
Κάποιες φορές, τα κάλαντα του Λαζάρου γίνονταν μια διελκυστίνδα για την καθομολόγηση της πολιτισμικής διαφορετικότητας. «Πείτε τα στα βλάχικα», απαιτούσαν. Η ντροπή για κάτι που ξεχώριζε αναμετριόταν με το δέλεαρ. Που εξασφάλιζε το ραβανί. Κι άρχιζαν οι παιδικές φωνές, με το κεφάλι να καρφώνεται στο έδαφος. Γκίνι βίνjι Λάζαρλου (Καλώς μας ήρθε ο Λάζαρος) τραγουδούσαν και το πρόσωπο άλλαζε χρώματα. Η γλωσσική και πολιτισμική διαφορετικότητα, ακόμη και σήμερα, χρησιμοποιείται σαν παίγνιο και επίδειξη ισχύος.
Δεν ξέρω αν βρέθηκε ο στρατιωτικός και ποιητής Γεώργιος Ζαλοκώστας σ’ αυτή τη θέση. Νωρίς, κάτω από τα είκοσι, μπήκε στον αγώνα του 1821. Και όταν ξεκουραζόταν, μετά τον αχό της μάχης, έπιανε την πένα να γράψει για όσα έκαιγαν τα σπλάχνα του. Για το Μεσολόγγι, για τις σκιές και όσα τον βάραιναν, για τις στρεβλώσεις του αγώνα και τους πένητες αγωνιστές.
Γκίνι βίνjι Λάζαρλου, σε όλες και όλες. Και στον Γεώργιο Ζαλοκώστα. Με αφορμή το πρώτο επιστημονικό συνέδριο που διοργανώθηκε στην Πρέβεζα για το έργο του. Τον ανυποχώρητο πολίτη και στρατιωτικό. Στάθηκε απέναντι σε όλους τους μηχανισμούς της εξουσίας. Στηλίτευσε τις αυθαιρεσίες όσων σχεδίαζαν να χωρίσουν τους Ελληνες σε αυτόχθονες (όσοι γεννήθηκαν στα όρια του ελληνικού κράτους που έφτανε ώς τη Λαμία) και στους ετερόχθονες (όσοι γεννήθηκαν στις υπόδουλες τότε περιοχές Ηπειρο, Θεσσαλία, Μακεδονία, Θράκη). Οι δεύτεροι ήταν τα αποπαίδια, δεν είχαν κανένα δικαίωμα, κι ας έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για την εθνική ανεξαρτησία. Το νεοελληνικό κράτος ήταν λάφυρο για τους καταφερτζήδες.
Γκίνι βίνjι Λάζαρλου σε όλους/ες. Ιδίως στους μεγάλους, αφορμή να νιώσουν τη χαμένη παιδικότητα. Γκίνι βίνjι Λάζαρλου και στους εξοδίτες του Μεσολογγίου. Στις 10 Απριλίου είναι η επέτειος της εξόδου (1826). Αποστεωμένοι άνθρωποι που άντεξαν, οχυρωμένοι στη χαμηλή μάντρα, αναμετρήθηκαν με τη σωματική τους αδυναμία. Βάρυνε περισσότερο η ψυχική τους αξιοπρέπεια. Και η απόφαση να μην παραδοθούν. Ανάμεσά τους ο Συρρακιώτης Ζαλοκώστας. Το ξίφος του στην έξοδο είναι, κληρονομικώ δικαίω, στα χέρια του απογόνου του, του Αλέξη Παπαχελά. Μας θυμίζει το χρέος όλων στις δύσκολες στιγμές.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας