Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 πήγα στο Παρίσι για να σπουδάσω κινηματογράφο. Δεν ανέβηκα ποτέ στον Πύργο του Αϊφελ, αλλά δεν άφησα σινεμά και βιβλιοπωλείο που να μην επισκεφθώ. Κατασκήνωσα στην Ταινιοθήκη, έβλεπα όσες ταινίες ήθελα την ημέρα και μετά τα μεσάνυχτα μια αγαπημένη ταινία του φανταστικού. Ετσι, μέσα από την Ταινιοθήκη αρχικά, αλλά κυρίως τους κινηματογράφους τέχνης στη συνέχεια, γνώρισα το γαλλικό και το παγκόσμιο σινεμά – σκηνοθέτες, είδη, σχολές, περιόδους. Δεν ήταν απλώς προβολές, ήταν ένα καλλιτεχνικό γεγονός, μια γιορτή του σινεμά. Σκέφτομαι πάντα αυτή τη μοναδική εμπειρία μου ως θεατής και σκηνοθέτης όταν ακούω ή διαβάζω κάποιους να αναρωτιούνται συχνά γιατί ο κόσμος δεν πάει πια στο σινεμά. Θεωρώ ότι είναι ρητορική ερώτηση. Ολοι ξέρουμε το γιατί. Εχει αλλάξει ο τρόπος που ο πολύς κόσμος βλέπει σινεμά. Απλά, βλέπει τις ταινίες ιδιωτικά, στην οθόνη της τηλεόρασης ή και του τηλεφώνου του.
Υπάρχουν δημόσια και ιδιωτικά κανάλια που του προσφέρουν καθημερινά δεκάδες ταινίες δωρεάν.
Υπάρχουν οι πλατφόρμες και τα δορυφορικά κανάλια που με μια μικρή μηνιαία εγγραφή τού προσφέρουν και εναλλακτικές επιλογές, και υπάρχουν και οι θεατές που γνωρίζουν τον τρόπο να βλέπουν ταινίες παράνομα.
Υπάρχουν και οι τηλεοπτικές σειρές, που πάντα υπήρχαν, αλλά τα τελευταία χρόνια τείνουν να αντικαταστήσουν στα γούστα και στις συνήθειες του κοινού τις ταινίες. Οι φοιτητές μου βλέπουν πιο πολύ σειρές παρά ταινίες!
Υπάρχει μια κρατική πολιτική που αδιαφορεί πλήρως για τη στήριξη των κινηματογραφικών αιθουσών που λιγοστεύουν ολοένα.
Υπάρχει ένας δυσανάλογα μεγάλος, για τις υπάρχουσες συνθήκες, αριθμός νέων ταινιών κάθε βδομάδα, με αποτέλεσμα αποκαρδιωτικά εισιτήρια. Ούτε οσκαρικές ταινίες έκαναν εισιτήρια φέτος.
Το μεγάλο κοινό, αυτό που πήγαινε άλλοτε σινεμά για να ψυχαγωγηθεί, βλέπει ταινίες και σειρές στο σπίτι του. Για να μετακινηθεί, πρέπει η ταινία να έχει ενδιαφέρον και εξωκινηματογραφικό (βιογραφία καλλιτέχνη, ιδιαίτερα μουσικού ή ηθοποιού, γνωστό βιβλίο, κοινωνικό ή πολιτικό γεγονός, κ.ά.) αλλά και μια καλή παραγωγή και ευνοϊκή συγκυρία. Είναι καλό να γίνονται τέτοιες ταινίες, αλλά πόσες μπορούν να γίνονται τον χρόνο; Ουσιαστικά, η συντριπτική πλειονότητα των παραγόμενων ταινιών καταναλώνεται από το μεγάλο κοινό ως θέαση ιδιωτική.
Ομως αν τα σινεμά έχασαν πλέον τους παραδοσιακούς θεατές τους, μπορούν να αποκτήσουν άλλους. Με ιδιαίτερες ταινίες, κλασικές και άγνωστες, με αφιερώματα σε είδη και σκηνοθέτες. Να γίνει το σινεμά γεγονός, ζωντανή επικοινωνία με τους θεατές, μια γιορτή. Να δημιουργηθεί έτσι και ένα νέο κοινό.
Υπάρχουν ήδη αίθουσες που το κάνουν αυτό. Είχα την προσωπική εμπειρία σε κινηματογράφο όπου προβλήθηκε πρόσφατα ταινία μου. Αλλά και με τους φοιτητές μου, όταν βλέπουμε όλοι μαζί μια ταινία, γίνεται κάτι μαγικό. Είναι μια συλλογική εμπειρία που ενώνει όλους μας κάτω από την ίδια σκέψη, την ίδια καρδιά.
* Σκηνοθέτης, διευθυντής Film Studies BA MA New York College, Athens, University of Greenwich, UK
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας