Καλοκαιρινή συναυλία

Και ο αέρας… Μύριζε βαριά, καλοκαίρι που ήρθε χωρίς να προλάβει να φανεί ολόκληρη η άνοιξη.

Ανοιξε τα παράθυρα κρατώντας κλειστά τα παντζούρια, για να αεριστεί το σπίτι πριν φύγει. Θα τα έκλεινε καλά για να κρατήσει έξω τη ζέστη της ημέρας. Αρχισε να ετοιμάζεται για τη δουλειά. Τουλάχιστον, μέχρι να φτάσει στο γραφείο δεν θα την επηρέαζε τόσο η θερμοκρασία. Στην επιστροφή, θα κυνηγούσε τις σκιές μέχρι να φτάσει στον σταθμό για να πάρει το τρένο.

Βγαίνοντας από το μπάνιο είχε σχεδόν ξημερώσει. Φως έμπαινε από τις γρίλιες και τα κοτσύφια της γειτονιάς ζέσταιναν τις φωνές τους. Πολύ της άρεσε αυτό το τραγούδι. Γιατί μόλις ξεκινούσε ο ένας κότσυφας, σε λίγο ακολουθούσε και ο άλλος και η συναυλία σύντομα αποκτούσε πολλούς καλλιτέχνες. Και τι ωραία μουσική…

Με τη δουλειά και τη ρουτίνα, σχεδόν ξεχνούσε την αλλαγή των εποχών, μόνο οι θερμοκρασίες άλλαζαν, το βάρος των ρούχων και τα χαλιά που στρώνονταν και ξεστρώνονταν. Ολα τα υπόλοιπα ήταν ίδια, σχεδόν απαράλλακτα. Οι βάρδιες, οι δουλειές, οι υποχρεώσεις, οι φωνασκίες των πολιτικών με μόνο σκοπό την εντυπωσιοθηρία και την άγρα ψηφοφόρων. Ερχονταν ευρωεκλογές, βλέπεις, κι ήθελαν να μετρήσουν τις δυνάμεις τους.

Αλλά τα κοτσύφια δεν ήξεραν τίποτα από όλα αυτά. Εδιναν το τακτικό μουσικό ραντεβού τους νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ. Οταν θα έπεφτε πάλι η δροσιά και δεν θα κούραζαν τα πνευμόνια τους άδοντας.

Βγαίνοντας στον δρόμο, η πόλη ήταν ακόμη ήσυχη. Κάπου, δυο-τρία στενά πιο πέρα, ακουγόταν το πρωινό απορριμματοφόρο. Ενα ασθενοφόρο -ή μήπως περιπολικό;- πιο μακριά, ενώ δυο αδέσποτες γάτες της γειτονιάς απολάμβαναν τη δροσιά κάτω από την τριανταφυλλιά της πιλοτής.

Στο αυτοκίνητο, το ραδιόφωνο πήρε μπροστά μαζί με τη μηχανή. Ευτυχώς, σκέφτηκε, το πρώτο που άκουσε να παίζει ήταν ένα τραγούδι που μιλούσε για πλοία που θα σάλπαραν για τα νησιά. Εφτιαξε μια εικόνα μέσα στο μυαλό της. Να είναι με μια βαλίτσα στο λιμάνι και να τρέχει να προλάβει το δικό της καράβι για τις Κυκλάδες· ή για την Κρήτη ή για τα Δωδεκάνησα ή για όπου βγάλει.

Κούνησε το κεφάλι της για να σκορπίσει το σύννεφο. Δεν μπορούσε τώρα να πετάει εκεί ψηλά.

Μετά ήρθαν οι ειδήσεις: μια αστυνομική επιχείρηση, ένα τροχαίο, μια σύνοδος ηγετών, τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων και μια είδηση για τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Θυμήθηκε όταν τα είδε πρώτη φορά στο Βρετανικό Μουσείο. Μετά τα ξέχασε πάλι.

Στην αφετηρία του ηλεκτρικού, περίμεναν μαζί της κι άλλοι το τρένο. Ολοι εργαζόμενοι, οι περισσότεροι νυσταγμένοι και κάπως σκυφτοί, αμίλητοι. Αλλοι κάτι έβλεπαν στα τηλέφωνά τους, άλλοι τσιμπολογούσαν το σουσαμένιο κουλούρι τους και άλλοι κοίταζαν με αφηρημένο βλέμμα προς το σημείο που θα εμφανιζόταν το τρένο. Πότε πότε κοίταζαν και το ρολόι του σταθμού. Βιάζονταν.

Μια από αυτούς κι εκείνη. Είχε αργήσει σήμερα το τρένο ή είχε αργήσει εκείνη. Αλλά τι να έκανε. Πριν φύγει από το σπίτι είχε αφιερώσει λίγα λεπτά στη συναυλία των κοτσυφιών. Είχε κλείσει τα μάτια της και τα άκουγε να υμνούν το καλοκαίρι προσκαλώντας τα ταίρια τους. Τι πιο ωραίο.