Κάθε τόπος έχει αργασμένη την ιστορία στο τομάρι του. Αρκεί να σκύψεις να τον ακουρμαστείς. Αρκεί να μη σε παρασύρει η ιδιότυπη σκόνη με την οποία τον πασπαλίζει ο τουρισμός των τριημέρων ανακατεύοντας λίγο από όλα. Λίγη από ιστορία, λίγη από μυθολογία, όλα λίγα. Που θυμίζει περασμένες δεκαετίες, τότε που οι πελάτες των λαϊκών εστιατορίων παράγγελναν λίγη από γιουβέτσι. Γιατί το πορτοφόλι δεν σήκωνε το γεμάτο πιάτο.
Δεν μου αρέσει το λίγο στη σχέση με τους τόπους. Κι ας ισχυρίζεται η παροιμιακή έκφραση, το λίγο λίγο γίνεται πολύ. Οι τόποι για να σου ανοίξουν την ψυχή, για να σου παραδοθούν, χρειάζονται αφοσίωση. Και εμμονική προσήλωση στην ανάγνωση όσων δεν φαίνονται. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη διαμεσολάβηση ατόμων που μπορεί να σε οδηγήσουν στην ψυχή τους.
Δοκίμασα τη δύναμη αυτής της αρχής στο Καρπενήσι και τα γύρω χωριά της Ευρυτανίας. Μια περιοχή που τα βουνά σε αναγκάζουν να θρώσκεις άνω. Να αναζητείς όσα είδαν κι έζησαν στο πέρασμα των αιώνων. Ποιος είδε τέτοιο θάμασμα, παράξενο μεγάλο, να κουβεντιάζουν τα βουνά… Αυτή την αίσθηση είχα, καθώς ψέλλιζα τους στίχους του δημοτικού τραγουδιού. Σαν να είχε γείρει η υψηλόκορμη κορυφή του Βελουχιού, να στήσει κουβεντολόι με τον κοντύτερο Κωνίσκο. Να του μεταφέρει όσα έπιασε στον αέρα του Ολύμπου. Να θυμηθούν τον καιρό που τα βουνά έτριζαν από το περπάτημα όσων δεν έσκυψαν το κεφάλι στην κάθε φορά ιστορική «κανονικότητα».
Και ξάφνου να σκοτεινιάζει ο τόπος. Η Καλιακούδα σκύβει, να γίνει γέφυρα για τους αρματωμένους του Μάρκου Μπότσαρη στο Κεφαλόβρυσο. Που είχαν στα δόντια το μαχαίρι της εθνικής ανεξαρτησίας. Ζήλεψε και η Χελιδώνα. Εβγαλε μέσα από τις φυλλωσιές της όσους δεν έσκυψαν τον σβέρκο στη ναζιστική μπότα. Η Ιστορία παίζει τρίλιζα στην Ευρυτανία. Η μία εποχή παίρνει τη σκυτάλη από την άλλη. Και κάθε μία καταθέτει τον δικό της αιμάτινο οβολό στην ανάγκη της αξιοπρέπειας.
Η γιαγιά μου η Παναϊουή, η φωνή της Γιούλης Μάλαινα με αποσπά από τα βουνά. Σαν να βλέπω τη λεβεντογυναίκα, με τη δωρική ομορφιά της, ταιριαστή με τα βουνά του τόπου. Δεν παρασύρεται από τον γκαστρωμένο καιρό. Στέκει όρθια στην μπόρα που έρχεται. Ανήμερα της Παναγίας. Το 1944. Ντύνεται σαν να σιάζεται για το παζάρι. Φοράει όλα όσα τη συντρόφεψαν σε γάμους και πανηγύρια. Πετάει ό,τι σώζεται στον κήπο.
Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει στον δρόμο. Ο ήχος των παπουτσιών βαρύς. Ευθυτενής, κι ας ξέρει πως έρχεται η καταστροφή. Ανεβαίνει στο Βελούχι. Το Καρπενήσι στις φλόγες. Δεν θα τους κάνει τη χάρη. Κουβαλάει στο σακούλι τα κόκαλα των παππουδογιαγιάδων.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας