Και ενώ τα μεγάλα προεκλογικά και μετεκλογικά γεγονότα βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής μας, τα άλλα, αυτά που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα, ένα σπίτι ή μια δουλειά που χάνεται, ή άλλη δουλειά που δεν βρίσκεται, η ακρίβεια της επιβίωσης ή ακόμη το ποδοπάτημα μιας αξιοπρέπειας, μοιάζουν «ελάσσονα».
Εκφραση που ακούγεται κυρίως από αυτούς που θεωρούν ότι οι ίδιοι γράφουν Ιστορία και άρα δεν τους περισσεύει χρόνος να ασχοληθούν με τις μικρές ιστορίες των άλλων ανθρώπων.
Ο θάνατος ενός μεγάλου, ας πούμε ενός βασιλιά, μοιάζει να ανοίγει ένα τέτοιο βάραθρο στις ψυχές των υπηκόων που οι Αγγλοι τον αναγγέλλουν μόνον ευχόμενοι μακροζωία στον επόμενο βασιλιά, τον έτοιμο από καιρό διάδοχό του. Ο θάνατος ενός συνηθισμένου ανθρώπου, όπως του ήρωα στον «Θάνατο του εμποράκου» του Αρθουρ Μίλερ, δεν αξιώνεται συνήθως ούτε εκατό λέξεις σε μια εφημερίδα μικρής κυκλοφορίας.
Εννοείται ότι δεν εκτιμούν όλοι έτσι τα μεγάλα και τα ελάσσονα. Για τον Τολστόι, στο έργο του «Πόλεμος και ειρήνη», η μικρή ιστορία του θανάτου ενός προικισμένου εφήβου, του Πέτια, είναι πολύ πιο σημαντική από ιστορικές αποφάσεις του Ναπολέοντα και του Αλέξανδρου Α', που κοστίζουν τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων. Και δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι για τον Τολστόι η κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης Ιστορίας δεν είναι τα σχέδια και οι επιθυμίες των υποτίθεται μεγάλων, αλλά αυτό που παράγεται από τη δύσκολα υπολογίσιμη σύνθεση των πολλών ανθρώπινων ιστοριών.
Γνωρίζω ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να το αντιληφθούν ιδιαίτερα όσοι υψηλά ιστάμενοι πιστεύουν ότι παράγουν Ιστορία. Οσο κι αν όλοι όσοι νιώθουν λαοπρόβλητοι δηλώνουν σε τακτά διαστήματα ότι «αφουγκράζονται τον παλμό του λαού».
Μέσα σε ένα κλίμα στραμμένο στα μείζονα, παίρνω λοιπόν το θάρρος να μιλήσω για –ακόμη– ένα από τα ελάσσονα που διδάχτηκα και στην προσωπική μου ζωή, το πόσο μπορεί να είναι σημαντικά αλλά και οδυνηρά. Πρόκειται για την απόλυση από την εφημερίδα «Ντοκουμέντο» δημοσιογράφου που είχα τη χαρά να συναντήσω ως εκλεκτή φοιτήτριά μου στο ΕΚΠΑ. Στο διαφωτιστικό γι’ αυτήν την απόλυση κείμενο εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών καταγράφεται το χρονικό που μπορεί να το διαβάσει κανείς στο μπλογκ της «Κατάληψης ΕΣΗΕΑ» (katalipsiesiea.espivblogs.net)
Αυτό που σκέφτηκα διαβάζοντάς το είναι το πόσο επαναλαμβάνονται τα επιχειρήματα του εργοδότη και πόσο εύκολο είναι να αλιεύσει αυτός στήριξη από κάποιους που δεν θα ήθελαν να μείνουν εκτός της κυρίαρχης ομάδας. Ετσι, βλέπει κανείς τους φίλους του να γίνονται οι εχθροί του. Και τελικά σκέφτηκα ακόμα μία φορά πόσο δύσκολο είναι το έργο της παιδείας που, αρνούμενη να αναπτύξει τον τυφλό ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών, καλλιεργεί αυτό το οποίο είναι βασικό ζητούμενο της κοινωνίας: τον Πολιτισμό.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας