Τόσον καιρό βομβαρδιζόμαστε από τις «σεισμικές» μπαρουφολογίες. Ολημερίς τα μέσα ενημέρωσης αναβαθμίζουν σε σεισμό καθετί που λέγεται. Σε σημείο που πάθαμε ανοσία, αμβλύνθηκε η υφή της λέξης. Εχασε το ειδικό της βάρος. Μεταβλήθηκε σταδιακά σε στρακαστρούκα. Η λέξη εκτοξεύεται ως πομφόλυξ, έγινε η ίδια μια φούσκα, ανίκανη να ταρακουνήσει την αταραξία μας μπρος σε όσα καινοφανή συμβαίνουν.
Ωσπου ξημέρωσε η αποφράς ημέρα για την Ανατολική Μεσόγειο. Σκίστηκε ο τόπος. Οιμωγές. Αλαφιασμένα πρόσωπα στις οθόνες. Κραυγές απελπισίας, κλαυθμυρισμοί για το μεγάλο κακό. Ακόμη κι αυτοί που εκπροσωπούν το σκληρό πρόσωπο του ποδοσφαίρου λυγίζουν. Η φωνή του Βολκάν δεν θυμίζει σε τίποτε τον θηριώδη τερματοφύλακα που προκαλούσε το δέος των αντίπαλων επιθετικών.
«Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!» Ακουμπώ την αμηχανία μου στα λόγια του Ελύτη. Ο πόνος του γείτονα είναι και δικός μας πόνος. Η συμφορά και ο θρήνος δεν έχουν θρησκεία και χρώμα. Βγαίνουν από τα εσώψυχα του ανθρώπινου γένους. Από την αίσθηση της κοινής μοίρας μπρος σ’ αυτό που δεν ελέγχεται. Στο δρεπάνι που θερίζει τα σπίτια. Οϊ όι, μάνα μου.
Ερείπια παντού. Κι από κάτω σώματα, ψυχές, όνειρα. Τσαλαπατημένα από τη δύναμη του απρόβλεπτου. Και από την ασυδοσία όσων βγάζουν χρήματα που μετριούνται με ζωές και σακατεμένα κορμιά. Με την ανοχή αυτών που κάνουν κουμάντο.
Η κάμερα περιπλανιέται πάνω στα ερείπια. Συλλαμβάνει το απλανές βλέμμα αυτών που επέζησαν. Αμήχανοι. Ανήμποροι να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της καταστροφής. Η κάμερα προσπαθεί να τρυπώσει στις σχισμές, τρέφεται από την υλική μαρτυρία. Από σώματα που ψυχορραγούν. Σκύβουν οι διασώστες στις σχισμές, ένας πνιχτός ήχος περνάει μέσα από τα μπάζα των δωματίων που στέγαζαν το μέλλον των ενοίκων τους.
Είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου, θυμάμαι και πάλι τον λόγο του Ελύτη. Εκείνη τη στιγμή το δέος μπρος στον θάνατο είναι ίδιο. Ο φόβος και η απόγνωση. Το σκοτάδι που απλώνεται στη ζωή των ανθρώπων. Ο χειμώνας που γίνεται απειλητικός. Η υποθερμία που στήνει ξόβεργες στα θύματά της. Η πάλη με τον χρόνο που τρέχει αντίστροφα. Η κλεψύδρα που βιάζεται να αδειάσει.
«Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!» Αυτό μόνο μπορώ να αρθρώσω. Ξεχνάω τους πύρινους λόγους εκείνων που έχουν ενσταλάξει στην ψυχή τον φόβο και τη δυσανεξία για τον αντίπερα. Ο ρόγχος του θανάτου μαλακώνει την ψυχή. Είθε να το κάνει. Κοινή γαρ η τύχη των θνητών και άγνωστο το μέλλον.
Οϊ όι, μάνα μου. Ενα δάκρυ για την καταστροφή. Για τον ανείπωτο πόνο. Για όλους αυτούς που δοκιμάζονται στη Μεσόγειο. Με οποιονδήποτε τρόπο. Οϊ όι, καρντάσια μου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας