Τις τελευταίες μέρες φυσικά με το «μένουμε σπίτι» όλο και μένω σπίτι, αν και δουλεύω κιόλας, και όλοι δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους από το σπίτι τους, πρέπει να πάνε κιόλας στη δουλειά τους – ένας από αυτούς τους τελευταίους είμαι κι εγώ.
Ετσι, έχω δει περισσότερη τηλεόραση και ειδικά κάποιες εκπομπές που πριν ήταν πιο δύσκολο να τις δω λόγω ώρας.
Προσπάθησα να δω και κάποια ριάλιτι, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι το μόνο που μπόρεσα να δω πάνω από το κανονικό -αρκετά μάλλον πάνω από το κανονικό- ήταν το Master Chef.
Τo Master Chef όμως δεν είναι το ίδιο, γιατί το Master Chef είναι για μάγειρες και ζαχαροπλάστες. Δηλαδή, για συγκεκριμένες δουλειές. Δουλειές που βασίζονται στη γεύση, στην τροφή, δηλαδή σε απαραίτητα στον άνθρωπο πράγματα.
Φυσικά, όπως στην υψηλή ραπτική κανένας κανονικός άνθρωπος, γυναίκα ή άντρας, δεν μπορεί να βάλει πάνω του και να βγει στον δρόμο αυτά που φοράνε τα μανεκέν πάνω στις πασαρέλες, έτσι και δω, σε αυτήν την περίφημη «υψηλή γαστρονομία» κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να τα βάλει στο στόμα του και να τα αντιμετωπίσει σαν φαγητά, εκτός από κάτι ψώνια που τρελαίνονται να πηγαίνουν σε ρεστοράν της μόδας με βραβεία κ.λπ., που στην ουσία δεν σημαίνουν κάτι, και κάνουν δήθεν πόσο εκτιμούν αυτές τις γεύσεις.
Και αυτό μου θυμίζει ένα καταπληκτικό σκετς σε μια ιταλική ταινία του 1979 «Τα μοντέρνα τέρατα». Ηταν μια σπονδυλωτή σατιρική ταινία που με κωμικό και δραματικό τρόπο μιλούσε για τα τέρατα της εποχής, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Σε ένα από τα σκετς λοιπόν κάποιοι πάνε σε ένα in εστιατόριο της Ρώμης από τα πολύ μοδάτα, όπου από σύμπτωση μέσα στην κουζίνα ο σεφ με τους μάγειρες έχουν πιαστεί μαλλί με μαλλί, πετάγονται πράγματα και όταν στη σούπα των πελατών βρίσκονται πρόκες και κορδόνια, αυτοί μέσα στο κόμπλεξ που κουβαλάνε ντρέπονται να διαμαρτυρηθούν για να μην τους πουν αμόρφωτους και τα αποδίδουν στην ιδιοφυή μαγειρική του «προχωρημένου» σεφ του μαγαζιού και όχι στο ότι είναι σκουπίδια.
Εκτιμώ ιδιαίτερα και ακολουθώ πάντα την τακτική –σε όλα τα επίπεδα και κάθε στιγμή– του μικρού παιδιού στα «Καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα» του Αντερσεν και δεν φοβάμαι καθόλου να πω τη φράση «Ο βασιλιάς είναι γυμνός». Ειδικά άμα ακούω φράσεις όπως «καλύτερα να αφήσεις το φιλέτο να ξεκουραστεί». Τότε φαντάζομαι το φιλέτο σε μια ξαπλώστρα φορώντας γυαλιά ηλίου να πίνει κοκτέιλ και από τα γέλια μού κόβεται η όρεξη.
Κάπως έτσι βέβαια έχω μείνει νηστικός σε κάτι τέτοια μαγαζιά των Αθηνών και όχι μόνο, αλλά όταν το βλέπεις σε ριάλιτι είναι πιο διασκεδαστικό. Μπορεί να λυπάσαι λίγο τα παιδιά, αλλά διασκεδάζεις με αυτά που λέγονται, με τα πιάτα που φτιάχνονται και με τον σεβασμό των παιδιών προς τους κριτές τους.
Θα είχε ενδιαφέρον όμως να βλέπαμε είτε τους κριτές είτε τα παιδιά να φτιάχνουν ένα μπριάμ, γεμιστά, κοτόπουλο στον φούρνο με πατάτες, φρικασέ ή δυο αυγά μάτια. Το δύσκολο είναι πάντα το πιο απλό, γιατί βασίζεται μόνο στη γεύση και όχι σε μια εικόνα που μπορεί και να σε μαγεύει και να σε κομπλεξάρει…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας