Η Βουλή των κατσικιών

Αρχές με μέσα της δεκαετίας του ’60 στη Νεάπολη Λακωνίας του μετεμφυλιακού κράτους η κατάσταση έβραζε πολιτικά και κοινωνικά. Τα μαγαζιά ήταν χωρισμένα σε δεξιά και κεντρώα, οι αριστεροί είχαν φύγει. Μόνο οι γυναίκες αγόραζαν ελεύθερα από όλα τα μαγαζιά. Ο παππούς, δεξιός, πάμπτωχος, μελετούσε και είχε μια κριτική στάση στα πράγματα. Διατυμπάνιζε δημοσίως πως χωρίς τη Γαλλική Επανάσταση οι Ευρωπαίοι θα ήταν δούλοι, οι Ρώσοι περνάνε καλύτερα με τους μπολσεβίκους διότι δεν πεινάνε, αν είχαν και ελευθερία!... Υποστήριζε πως ηγέτης της Ελλάδας ήταν ο Βενιζέλος και όχι ο Κωνσταντίνος. Πίστευε στην αρχαία Ελλάδα και όχι στον χριστιανισμό . Κάθε πρωί που πηγαίναμε στο χωράφι απήγγειλε όλο τον «Θούριο» του Ρήγα Φεραίου, «…καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή…». Το μεσημέρι συνέχιζε με «Ιλιάδα» και «Οδύσσεια» του Ομήρου, ο ήλιος γελούσε λαμπρότερος, γινόμουν Οδυσσέας, έφτιαχνα Δούρειο Ιππο και κούρσευα την Τροία. Για να ζει καλλιεργούσε το χωράφι, σ’ ένα μικρό μαντρί μεγάλωνε 20- 30 κατσίκια τον χρόνο, τα πουλούσε παίρνοντας ένα μικρό ποσό. Στα κατσίκια, σχεδόν όλα τραγάκια, ανάλογα με τις συνήθειές τους είχε δώσει το όνομα ενός πολιτικού φτιάχνοντας τη Βουλή των κατσικιών. Το πιο όμορφο και μεγαλόσωμο το ονόμαζε Καραμανλή, τον οποίο θαύμαζε. Το πιο καχεκτικό Παναγιώτη Κανελλόπουλο: τον θεωρούσε διανοούμενο, τον ευαίσθητο της πολιτικής σκηνής, το είχε πάντα λυτό για να τρώει απ’ όλα τα παχνιά χωρίς να μπορούν να το χτυπάνε τ’ άλλα κατσίκια που ήταν δεμένα. Ενα κατσίκι που κουτουλούσε τα άλλα πλάγια, ποτέ ευθεία, το ονόμαζε Μητσοτάκη.

Το θορυβώδες τραγάκι το είχε βαφτίσει Γεώργιο Παπανδρέου, δεν του άρεσαν τα σουσούμια των ρητόρων. Αυτό που έτρεχε παλαντζάροντας το έλεγε Τσιριμώκο. «Μεγάλος παλάντζας ο Μομόκος, περιμένει βαλιτσάκι» τόνιζε αφοριστικά. Το σοβαρότερο κατσίκι το είχε βαφτίσει Ηλία Ηλιού. Εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Ηλιού. «Εχει ήθος και μόρφωση, μπορεί να βοηθήσει τον τόπο, θα τον αφήσουν οι καρχαρίες; Τους καρχαρίες ή τους τρως ή σε τρώνε» μονολογούσε, χαϊδεύοντας τον Ηλιού στη ράχη. Μια στραβοκάνα κατσίκα τη φώναζε Φρειδερίκη, την ακολουθούσε ο Τσιριμώκος με πέντε-έξι κατσίκια . Η Φρειδερίκη διεμβόλιζε τη Βουλή στο δευτερόλεπτο. Πηγαίναμε τους «βουλευτές» να πιουν νερό στη στέρνα με τον μεγάλο πλάτανο, ο παππούς διαολιζόταν, η Βουλή έχανε τη συνοχή της. «Ορίστε, πάλι το παρακράτος έκανε τη βρομοδουλειά» φώναζε στεντόρεια και έριχνε μια κλοτσιά στα πισινά της Φρειδερίκης. Ενα παρδαλό τραγάκι χτυπούσε παράταιρα τα πισινά του πόδια στα βράχια, ο παππούς το έλεγε Ανδρέα Παπανδρέου, «άλλος κοπανιστός αέρας, σαν τον Κλέωνα τον δημαγωγό, θα τον πληρώσουμε αυτόν μια μέρα». Το τραγί που τριγυρνούσε κολλητά τη Φρειδερίκη το αποκαλούσε Νόβα Αθανασιάδη, «ο γαργάλατας, ατάλαντος και εξαρτημένος». Ενα ολόασπρο κατσίκι με μαύρο πιγούνι το βάφτιζε Αβέρωφ, δεν τον συμπαθούσε για τη συμφωνία της Ζυρίχης στο Κυπριακό. «Ο τσέλιγκας διαπραγματεύτηκε σαν φαμέγιος» δήλωνε θυμωμένος.

Μια μέρα διάβαζε κάτω από μια αιωνόβια ελιά Μακρυγιάνννη: «ότι τα τοιούτα δεν λευτερώνουν πατρίδα, την χάνουν,(...) οπού δι’ αυτήνη χύσαμε το αίμα μας αδίκως». Πετάχτηκε πάνω σαν αγριόγατος, έπιασε το αυτί του Καραμανλή λέγοντάς του: «Το παρακράτος μεγαλώνει, τις γερμανικές αποζημιώσεις δεν τις παίρνεις, στο Κυπριακό τα θαλάσσωσες, η φτωχολογιά μεταναστεύει, οι Αγγλοαμερικάνοι αλωνίζουν, πού είναι η δημοκρατία;». Εκείνος έγειρε συγκαταβατικά την κεφαλή.

Ψιχάλιζε λυπημένο ηλιοβασίλεμα, γυρνούσαμε σπίτι, ο παππούς τραγουδούσε τον Διγενή Ακρίτα, «ο Διγενής ψυχομαχά κι η γη τονε τρομάζει/ κι η πλάκα τον ανατριχά πως θα τονε σκεπάσει,/ πως θα σκεπάσει τον αητό της γης τον αντρειωμένο». Οι βουνοκορφές χτυπούσαν φτερούγες αετών, ανέβαινα στα ύψη.