Μεσούσης της ομιλίας του σε περιφερειακά στελέχη στο Ηράκλειο, διέκοψε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ μια μεσήλικη Κρητικιά, από κείνες που τους αρέσει να τα λένε τσουβαλάτα: «Από τους φτωχούς τα πήρανε οι κλέφτες, τα φάγανε και τα τρώνε μέχρι τώρα κι εδώ μέσα είναι γεμάτο από δαύτους. Εναν έναν τους ξέρω». Το πολυπληθές ακροατήριο την αντιμετώπισε σαν γραφική. Με χειροκροτήματα και μειδιάματα. Φόρεσε κι ο Τσίπρας το φωτογενές του χαμόγελο και της αποκρίθηκε: «Θα σε χρειαστούμε, να κυβερνήσουμε μαζί, να μας τους υποδείξεις». Μα ο σκοπός, Αλέξη μου, είναι να τους αποκαλύψει προτού φύγουν απ' την αίθουσα. Διότι μετά, όταν θα έχουν αναρριχηθεί στα πόστα, θα είναι αργά. Πολύ αργά.
Εμεινε στην Ιστορία ο Σπαρτιάτης Λεωνίδας για τις δύο τηλεγραφικές λέξεις στις Θερμοπύλες. Παρότι Γάλλος ο Πιερ Καμπρόν (1770-1842) τον ξεπέρασε στο λακωνίζειν, κερδίζοντας την αθανασία με μία και μόνη. Υπήρξε στρατηγός του Ναπολέοντα, ο τελευταίος που αντιστεκόταν στο Βατερλό, όταν τα πάντα είχαν ήδη χαθεί. «Γενναίοι Γάλλοι, παραδοθείτε» τον προέτρεψαν οι Εγγλέζοι σε μια ανάπαυλα της έσχατης μάχης. «Merde» περιορίστηκε να απαντήσει ο στρατηγός.
Ρεαλιστικά αν το πάρεις το ανθρώπινο σώμα παράγει περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο το σημαινόμενον αυτής ακριβώς της λέξης. Μολαταύτα ο αστικός καθωσπρεπισμός, εκείνα τα χρόνια πιο πολύ από σήμερα, απαγόρευε διά ροπάλου την εκφορά της. Τη χρησιμοποιούν όλοι οι λαοί σε ειδικές περιστάσεις, παραμένει ωστόσο ένα διαχρονικό ταμπού. Αν όντως τα έλεγε χύμα η πρωταγωνίστρια του επεισοδίου στο Ηράκλειο, όφειλε να απευθύνει στο κοινό το επίμαχο κλισέ που εκφράζει όσο τίποτε άλλο τον οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό και αισθητικό ξεπεσμό της χώρας. Ποιος ξέρει; Μπορεί να το συλλάβισε φωναχτά από μέσα της.
Νεκρανάστησε τον Καμπρόν ο Βίκτωρ Ουγκώ πλέκοντας το εγκώμιό του στους «Αθλίους» (1862). Τον χαρακτηρίζει αδιαμφισβήτητο θριαμβευτή του Βατερλό. «Το να κεραυνοβολείς με μια τέτοια λέξη τον κεραυνό που σε σκοτώνει, σημαίνει για σένα νίκη» γράφει. Θεωρεί ότι η αντίδραση του Καμπρόν «φτάνει το μεγαλείο του Αισχύλου», πως «γυρεύει τότε μια λέξη όπως ψάχνει κανείς ένα σπαθί» και τη βρίσκει «από επιφοίτηση πνοής εκ των άνω».
Τις ατάκες του Γεωργίου Καραϊσκάκη δεν τις είχε, κατά πώς φαίνεται, ακουστά ο Ουγκώ. Μια δεκαετία μετά το Βατερλό ο γιος της καλογριάς πολιορκούνταν από τους Τούρκους στην Ακρόπολη. Βωμολόχος ίσαμε δέκα Καμπρόν, ξεφούρνισε, καθόλου λακωνικά, όταν του ζητήθηκε να καταθέσει τα άρματα, το αμίμητο: «Ρώτησα τον πούτζον μου και μου είπε όχι». Αν το γνώριζε ο Γάλλος ρομαντικός, ασφαλώς θα τον αποθέωνε. Πάντως ο ευφημισμός «λέξη του Καμπρόν» βόλευε και βολεύει επί δεκαετίες όλους όσοι δεν τολμούν να προφέρουν το δύσοσμο συνώνυμό της, ήτοι αφοδεύματα. Σε μια σατιρική του στροφή ο Κώστας Βάρναλης την παραδίδει ευώδη και μυροβόλο στην αιωνιότητα: «Θα γεννηθώ ξανά, όπως θέλω, κι όσο/ μπορώ και θέλω εγώ να μεγαλώσω!/ (Ιδού στάδιον δόξης σου λαμπρόν,/ αθάνατη λεξούλα του Καμπρόν!)».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας