Αποχαιρετισμός σ’ έναν αξιαγάπητο Φίλο

Αναυδος ο άλλος, απομένει σιωπηλός για αρκετά δευτερόλεπτα, προτού αποκριθεί με υπερήφανη συστολή: «Το να με συγκρίνεις με τον Πάνο είναι το τιμητικότερο κομπλιμέντο που μπορείς να μου κάνεις». Με τέτοιο σεβασμό αντιμετώπιζε τον Πάνο Πετρόπουλο το σινάφι του, όχι μόνο για τον άψογο επαγγελματισμό, αλλά κυρίως για τον ακέραιο χαρακτήρα του. Κι απ’ την περασμένη Τρίτη, που αναπαύεται από τόσο νωρίς στα επουράνια φόντα, οι φωτογραφικές ιστοσελίδες και τα σόσιαλ μίντια έχουν πλημμυρίζει με αναρτήσεις συναδέλφων του. Με κάμποσους απ’ αυτούς μοιραστήκαμε τον συγκλονισμό μας τηλεφωνικά.

Νταραβεριστήκαμε πρώτη φορά περί τα μέσα του ᾽90 στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Συνομήλικοι. Μεγαλωμένοι στα άνυδρα χρόνια της χούντας στην Κυψέλη εκείνος, στο Γαλάτσι εγώ. Οι κοινές προσλαμβάνουσες επισκίαζαν τα χούγια των οπωσούν διαφορετικών μας διαδρομών. Δέσαμε με το καλημέρα. Γυρίσαμε μαζί ολόκληρη την Ελλάδα σε ζόρικες, αλλά και διασκεδαστικές αποστολές. Μάθαινα απ’ τον τρόπο δουλειάς του και θαύμαζα πάντοτε το αποτέλεσμα. Οταν πηγαίναμε σ’ ένα θέμα, αποσυρόταν διακριτικά σε μια γωνιά και, παρά την πληθωρική παρουσία του, παρέμενε σχεδόν αθέατος. Παρακολουθούσε τα πάντα με προσοχή και αξιολογούσε τις παραμέτρους τους, ώστε να μπει στην ψυχή του ρεπορτάζ. Και τότε η Canon του άρπαζε φωτιά. Στα μονοσέλιδα παρέδιδε μόνο τρεις φωτογραφίες, δύο πλάγιες και μια όρθια. Στα σαλόνια το πολύ έξι. Δεν χρειάζονταν περισσότερες· τα ’χε πει όλα λακωνικά και με αξιοθαύμαστη ευκρίνεια. «Κρίμα να πηγαίνει χαμένο τόσο υλικό» του ’λεγα, εννοώντας όσες έμεναν αναξιοποίητες. «Το εικαστικό κομμάτι καλύτερα να το διαλέγει ο φωτογράφος, παρά ο υλατζής» απαντούσε με σιγουριά.

Οταν έγραφα τα κοινά μας θέματα, έβαζα τα δυνατά μου, συνεπαρμένος απ’ τη δύναμη των εικόνων του· 500-600 λέξεις, για να περισσέψει χώρος ν’ αναδειχθούν. Ντόμπρος όσο λίγοι· βιβλίο ορθάνοιχτο. Οι σελίδες του, διαποτισμένες με πεντακάθαρο λόγο, χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Εκπληκτικός αφηγητής ανεκδότων. Με σπάνια ενσυναίσθηση και χαριτόβρυτες εμμονές. Μια παρέα μόνος του, αν και στο έπακρο κοινωνικός. Θεωρούσε ιερή τη φιλία και τους πολυάριθμους φίλους του οικογένεια. Η Ελένη κι ο Θοδωρής υπάγονταν σε ξεχωριστή κατηγορία. Ψυχούλα και ψυχάρα ταυτοχρόνως· αν εννοείτε.

Στυλοβάτης των ιστορικών μπαρ της Αθήνας. Χτυπούσε κάρτα στο «Galaxy» τουλάχιστον τρις ημερησίως. Για ένα εγκάρδιο «γεια» στους μπάρμαν κάθε βάρδιας και αμέτρητα τσουγκρίσματα με τους θαμώνες. Περνούσε, όμως, συχνά κι απ’ τον «Λώρα» και το «Ορεβουάρ». Οταν η «Ελευθεροτυπία» διέκοψε τη συνεργασία με άπαντες τους φρι λάνσερ, αρνήθηκε ευγενικά τις φωνές αμέριστης συμπαράστασης για να παραμείνει. Αποσύρθηκε με αξιοπρέπεια στον «Θόλο» της Φωκίωνος, όπου τα ’τσουζε μέχρι πρωίας με φίλους. Τα τελευταία, δύσκολα χρόνια την έκανε στο Λουτράκι. Εσχατη παραγγελιά του «να ’μαστε χαρούμενοι και να τα πιούμε γερά».