Βιζυηνός ΙΙ

Βρήκα μεγάλο μπελά με τις εμμονικές μου αναφορές στους ποιητές. Ολα ξεκίνησαν έπειτα από το τριακοσιοστό εξηκοστό σημείωμά μου· πάει ενάμισης χρόνος τώρα. Θεώρησα πως συμπληρώνοντας έναν πλήρη κύκλο -360 μοίρες και τα συναφή- όφειλα να λιπάνω τις άγονες εκτάσεις του χαρτιού με εκλεκτά ποιήματα, μπας και μπολιάσουν τα συνήθη φληναφήματά μου και προκύψουν αξιοπρεπέστερα κείμενα. Σκεπτόμουν κατά βάθος, για να πω την αμαρτία μου, ότι αραδιάζοντας στροφές αγαπημένων ποιητών και υπενθυμίζοντας περιληπτικά βιογραφικά τους στοιχεία, θα ξεμπέρδευα μια ώρα αρχύτερα με τα γραφτά μου· λιγότερος κόπος με προσφορότερο αποτέλεσμα· το τερπνόν μετά του ωφελίμου πά' να πει. Την πάτησα όμως. Διότι μαγευόμουν από τους εκπάγλου κάλλους στίχους, τους διάβαζα και τους ξαναδιάβαζα, δυσκολευόμουν αφάνταστα να τους απανθίσω, η ώρα περνούσε κι οι φωτοστοιχειοθέτριες της εφημερίδας σιχτίριζαν με την αργοπορία μου.

Ιδιώτης με την αρχαιοελληνική και την εγγλέζικη σημασία της λέξης, ιδεαζόμουν ότι οι αναγνώστες θα αντιμετωπίσουν με παγερή αδιαφορία την ιδιοτροπία μου. Αρκετοί, πράγματι, βομβάρδισαν τον λογαριασμό μου στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο με μηνύματα που αξίωναν την τάχιστη επαναφορά στον σχολιασμό της επικαιρότητας και μάλιστα με ακόμα πιο αιχμηρό και σπαρταριστό τρόπο. Αισθητά λιγότεροι επαίνεσαν τις έμμετρες παρεκκλίσεις μου με το επιχείρημα πως η ποίηση αποτελεί μόνιμη πηγή φωτός στους σκοτεινούς καιρούς που διάγουμε, παροτρύνοντάς με να συνεχίσω. Θεωρώντας τους πιο λοξούς από μένα, τους αγνόησα. Πείστηκα ωστόσο όταν δυο-τρία νεαρά παιδιά, σε απρόσμενες συναναστροφές, ψέλλισαν ότι στις αφιλόκαλες γραμμές μου ανακάλυψαν σημαντικούς λογοτέχνες με το έργο των οποίων ήρθαν αργότερα σε επαφή. Ενθουσιάστηκα επειδή επιτέλους η στήλη αποκτούσε μια κάποια χρησιμότητα.

Ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά αποφάσισα να μνημονεύω έκτοτε πού και πού τους στιχοπλόκους μας κι ας σπαταλούσα πολύτιμες ώρες ανθολογώντας τους. Σαν σήμερα στα 1896 πέθανε ο Γεώργιος Βιζυηνός, με τη φαντασίωση πως παντρεύεται τη δεκατετράχρονη μαθήτριά του στο Ωδείο Αθηνών Μπετίνα Φραβασίλη και μοιράζοντας αφειδώς χρυσοφόρα μερίσματα από τα φανταστικά μεταλλεία του, στην πατρίδα του τη Βίζω της Ανατολικής Θράκης, στους ελάχιστους επισκέπτες του στο Δρομοκαΐτειο, στο οποίο εισήλθε σαν χθες στα 1892 με διαγνωσμένη «φρενική νόσο». Η παρουσίαση αποσπασμάτων του έργου του ήταν για μένα εκ των ων ουκ άνευ.

Ωστικά κύματα οι στίχοι του, καίτοι οι ειδικοί δίνουν στα πεζά του μεγαλύτερη προσοχή. Εντρυφούν σ' αυτά πανεπιστημιακές έδρες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και εκατοντάδες μεταπτυχιακοί φοιτητές πολυποίκιλων εθνοτήτων τρώνε τα νιάτα τους μελετώντας τα. Στα τραπεζάκια γνωστού και μη εξαιρετέου καφενείου του κέντρου, χθες το μεσημέρι, αρκετοί θαμώνες έσκυβαν με προσήλωση στις σελίδες της «Εφ.Συν.», ώσπου οικείο μου πρόσωπο έκανε λόγο για το δημοσίευμα. Κι η συζήτηση άναψε, καθώς ωτακουστές από δίπλα συμμετείχαν με φόρα και με θέρμη. Ετυχε να βρίσκεται στην ομήγυρη ο Δημήτρης Παπαχρήστος, συγγραφέας του «Τρυφερόκαρδου κυρίου Γ.Β.» (Εκδόσεις Ηλέκτρα, 2005), που ακολουθεί τη διαδρομή του βίου του Βιζυηνού, ταξιδεύοντάς μας στους τόπους που έζησε, συστήνοντάς μας με τους ανθρώπους που αγάπησε και αναδεικνύοντας τις ιδέες που πυρπόλησαν την κεφαλή του. Ενίοτε ο προφορικός υπερισχύει του γραπτού λόγου.