Ο «Δρομέας» χαιρετίζει τις προτομές του Πεδίου του Αρεως

Ισως και χωρίς να το θέλει η Μυρσίνη Ζορμπά, με τη φαεινή της να «τρέξει» τον «Δρομέα» ώς τα Σκόπια, αναπτέρωσε το ενδιαφέρον του κοινού για το γλυπτό του Κώστα Βαρώτσου και, θες δεν θες, περνώντας πια απ’ το Χίλτον, μαγνητίζει επί ώρα το βλέμμα σου ο γυάλινος γίγαντας της σύγχρονης τέχνης. Αν το ’χεις ρίξει στον ποδαρόδρομο, δεν χάλασε δα κι ο κόσμος. Δεν είναι λίγοι όμως οι οδηγοί που, απορροφημένοι απ’ τις αντανακλάσεις του ανοιξιάτικου ήλιου στη διαφανή επιφάνεια, ξεχνούν να πιέσουν με το πέλμα το φρένο προκαλώντας ασυνήθιστη αύξηση των μικροατυχημάτων στην περιοχή. Τουλάχιστον δουλεύουν οι φαναρτζήδες και οι πραγματογνώμονες των ασφαλιστικών εταιρειών. Ανέκαθεν ο πολιτισμός κινεί την οικονομία.

87 τρακαρίσματα σε μια βδομάδα, σύμφωνα με τις κλήσεις στο ΤΟΤΑ, δεν είναι ασήμαντος αριθμός. Εγώ προσωπικά, αφότου διέρρευσε η καταλυτική συμβολή του «Δρομέα» στην ευόδωση των στοχεύσεων της εξωτερικής πολιτικής μας, επιδιώκω να τρακάρω διαρκώς πάνω σε αγάλματα κάθε λογής. Βαδίζοντας προχθές στην πλατεία Αιγύπτου, λοξοδρόμησα προς το Πεδίον του Αρεως για να θαυμάσω τις εκτεθειμένες στις κουτσουλιές των περιστεριών και σε βέβηλα γκράφιτι προτομές των πολεμιστών του Εικοσιένα, οι οποίες με εντυπωσίαζαν από πιτσιρικά. Πρόκειται για αξιάγαστο υπαίθριο μουσείο αφιερωμένο στον αγώνα της Ανεξαρτησίας μας, κεκοσμημένο με τις υπογραφές εμπνευσμένων καλλιτεχνών. Τριγύρισα με δέος πέριξ του ταφικού μνημείου του Αλέξανδρου Υψηλάντη, που θυμίζει έντονα την «Κοιμωμένη» του Γιαννούλη Χαλεπά. Δεν σημειώνεται πουθενά το όνομα του δημιουργού του, αποδίδεται μολαταύτα στον σπουδαίο σμιλευτή Λεωνίδα Δρόση, που μας έχει χαρίσει, μεταξύ άλλων, ολόγλυφους τον «Σωκράτη» και τον «Πλάτωνα» καθισμένους σε βάθρα στα Προπύλαια της Ακαδημίας Αθηνών.

21 έξοχοι μπούστοι κοσμούν τη Λεωφόρο των Ηρώων, όπως έχει χαρακτηριστεί εξαιτίας τους. Με συνεπαίρνει πάντοτε ο φιλοτεχνημένος από τον Γρηγόρη Ζευγώλη «Νικηταράς». Η έκφρασή του αποπνέει βαθιά εσωτερικότητα, καθώς οι τρανές του μουστάκες περικυκλώνουν άνω και κάτω γνάθο. Ερχόμενος με τη μοτοσικλέτα κάθε απόγευμα στην εφημερίδα, κάνω διόλου ευκαταφρόνητη παράκαμψη για να απολαύσω τη θεσπέσια γυμνή «Εύα» του ίδιου μαρμαρολαξευτή στην ομώνυμη πλατεία των Ανω Πατησίων. Κοιτάζοντας τον Γέρο του Μοριά του Τηνιακού Ιωάννη Βούλγαρη, μου ’ρθε στον νου η ξεκαρδιστική ιστορία που μας διηγήθηκε πρόσφατα το φιλαράκι μας ο Θωμάς απ’ το Μεσολόγγι. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, τέτοιες μέρες εθνικής επετείου, προβαλλόταν στην πρωτεύουσα της Αιτωλοακαρνανίας ταινία με θέμα τα ανδραγαθήματα του Κολοκοτρώνη. Το αμύητο στην έβδομη τέχνη κοινό είχε καθηλωθεί στις καρέκλες.

Ικανό χρόνο προτού τελειώσει το έργο, απευθυνόμενος σε όσους προσπαθούσαν να λακίσουν από τη μάχη, ο πρωταγωνιστής κραύγασε στεντορείως: «Πού πάτε, ωρέ παλικάρια;» Στο μέσον της αίθουσας τότε δύο τύποι με τραγιάσκες, που ’χαν σηκωθεί να φύγουν για το χωριό τους, νομίζοντας πως ψέγει αυτούς ο αρχιστράτηγος, απάντησαν μεγαλοφώνως και με αφοπλιστική αφέλεια: «Να μας συμπαθάς κυρ Θοδωρή, αλλά πρέπει να προλάβουμε το αστικό». Το επικό φιλμ μετετράπη αίφνης σε κωμωδία. Δεν γινόταν να μη σταθώ, ασφαλώς, απέναντι στον «Καραϊσκάκη» του Φωκίωνα Ρωκ, εκείνου που χάραξε την παράσταση του Αγνωστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα. Εβλεπα την παράξενη φλόγα, που άναβε πυρκαγιές, να τρεμοπαίζει στα ελαιόμαυρα μάτια του και ανακάλεσα στη μνήμη την άκρως σεμνότυφη γραφή που έστειλε κάποτε στον Μαυροκορδάτο: «Σεβαστή διοίκησις, παίζει ο πούτζος μου τουμπλέκια, παίζει και τρουμπέτες».