Αξιοπρέπεια

Χαράζει κόκκινες γραμμές ο Καλαματιανός. Επιτέλους. «Το αδιέξοδο είναι μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη», τονίζει και καλεί τον Τσίπρα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Προσφέρεται μάλιστα, παραβλέποντας τα πάθη και τα μίση, να του μεταλαμπαδεύσει την πείρα του. «Ξέρω ότι για ορισμένους είναι πρωτόγνωρο να διαπραγματεύονται και να διαπραγματεύονται σκληρά όταν πρέπει για τον απλό τον κόσμο (...) σε τέτοιες ώρες κρίσεως, μεγάλης κρίσεως, μεγάλου πόνου του κόσμου. Διαπραγματευτικά θεωρώ ότι κάναμε πραγματικά το καλύτερο», υποστηρίζει σεμνά και ταπεινά. Του ζητά μ' άλλα λόγια να πει σ' όλα «ναι» στους εκπροσώπους των δανειστών. Ευγενής από κούνια ο ίδιος δεν το 'ξερε τόσα χρόνια το «όχι» και τώρα τους κακοφαίνεται που ένας αγραβάτωτος τύπος, με το πουκάμισο έξω απ' το παντελόνι και σηκωμένο το πέτο του σακακιού αξιώνει να τον αντιμετωπίζουν ισότιμα.

Αντιστέκεται η Ελλάδα. Ακόμα και στην ακριτική Γαύδο μαζεύτηκαν 18 νοματαίοι, σχεδόν ολόκληρο το νησί πά' να πει, και ύψωσαν πανό μπροστά στο Γυμνάσιο. «Ανεμος αξιοπρέπειας», έγραφε. «Ούτε βήμα πίσω στον εκβιασμό». Ο ακριανός μάλιστα, κραδαίνοντας με το δεξί μια μαγκούρα, ψιθύριζε με το πλακάτ που κρατούσε στ' αριστερό δυο φωνήεντα στη γαλλική αργκό στη φράου Κάνγκελα. Παρόμοιες εικόνες κατακλύζουν τη χώρα, που μαγεύεται απ' άκρου εις άκρον, ανακαλύπτοντας τη λησμονημένη λέξη και γι' αυτό μαγική: «Α-ξι-ο-πρέ-πει-α».

Νεφελώδεις οι επόμενες μέρες. Τα μετέωρα προμηνύουν χιόνια, παγωνιά και χαμό. Ανάλγητοι οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες, αδίστακτοι, ανυποχώρητοι. Προσπαθούν να κάμψουν τη θέληση ενός λαού με τελεσίγραφα. «Μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του Εικοσιένα», συμβούλευε σε ανάλογες στιγμές ο εθνικός ποιητής. Οι άνθρωποι μεγαλουργούν όταν δεν σκύβουν το κεφάλι. Αλλωστε η λέξη ετυμολογείται, κατά την καθιερωμένη εκδοχή, από το «άνω θρώσκω», ήγουν κοιτάζω ψηλά.

Ικριώματα έστηνε ο Ομέρ Βρυώνης στο διάβα του προς τον επαναστατημένο Μοριά. Τ' αρματολίκι της Λιάκουρας έταξε στον Ανδρούτσο για να συνταχτεί μαζί του. Φτάνοντας εκείνος στις 3 Μαΐου του 1821 στη Γραβιά αποφάσισε να αντισταθεί στο έκθετο από παντού Χάνι, ώστε μη μπορώντας να υποχωρήσουν τα παλικάρια του, να ανακόψουν την πορεία του εχθρού. Ο Πανουργιάς κι ο Δυοβουνιώτης λάκισαν κι έπιασαν τα υψώματα του Χλωμού. Ο Δυσσέας έσυρε τον τσάμικο για να εμψυχώσει τους άντρες. Ενας ένας πιανόταν στον χορό κι έμπαινε στο παλιό πανδοχείο γνωρίζοντας πως ανταμώνει την Ιστορία, πως τρυπώνει για πάντα στις σελίδες της. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.