Τον είδα να έρχεται προς τη μεριά μου απ’ το βάθος του δρόμου. Δεν υπήρχαν άλλοι περαστικοί μεταξύ μας παρά μονάχα μερικά μέτρα αδειανό πεζοδρόμιο, οπότε τον αναγνώρισα αμέσως κι ας είχα καιρό να τον δω.
Ποτέ δεν είχαμε κάποια τακτική συναναστροφή, παρά ένα απλό «γεια» και ίσως μια αμοιβαία συμπάθεια. Παλιότερα συνηθίζαμε να ανταμώνουμε μέσα στο πλήθος -μέλη της ίδιας συλλογικότητας κι οι δύο- και απλώς αναγνώριζε ο ένας την παρουσία του άλλου στον χώρο. Είμαστε και διαδικτυακοί φίλοι φυσικά, αλλά με πόσους τέτοιους δεν έχουμε μιλήσει ποτέ, έστω κι αν κάποια στιγμή βρεθήκαμε ακόμη και στην ίδια αίθουσα;
Περπατούσαμε κι οι δυο με βήμα ταχύ, οπότε ήταν θέμα λίγων δευτερολέπτων να κουτουλήσουμε κατά πρόσωπο. Εγώ βυθισμένος στις σκέψεις μου κι αυτός απασχολημένος σε ένα τηλεφώνημα, θα μπορούσαμε απλώς να προσπεράσουμε και να μην ανταλλάξουμε κουβέντα. Πόσες φορές, τάχα, δεν έχουμε κάνει ότι δεν προσέξαμε κάποιον, επειδή δεν είχαμε τη διάθεση ή τον χρόνο για διαχύσεις; Πηγάδι βαθύ η καθημερινότητα με τους απάνθρωπους ρυθμούς της κι ενίοτε επιλέγουμε -ενδεχομένως εμφορούμενοι κι από την αρχή της αδράνειας- να παραμένουμε στα σκοτάδια του, ακόμη κι αν μας δοθεί η ευκαιρία για μια μικρή απόδραση στο φως.
Παρ’ όλα αυτά τον καλησπέρισα χωρίς να το πολυσκεφτώ, σχεδόν αντανακλαστικά θαρρείς, αποκαλώντας τον με το μικρό του όνομα, που -παραδόξως- το θυμήθηκα με ευκολία. Με αντιχαιρέτησε ευγενικά, χωρίς να κόψει ρυθμό στο περπάτημά του· το συναπάντημά μας δεν πρέπει να κράτησε ούτε πέντε δευτερόλεπτα.
Το είχα ξεχάσει λίγες ώρες μετά, ώσπου μου έστειλε μήνυμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης· πέρναγε μια περιπέτεια υγείας, μου έγραφε, που τον δυσκόλευε πολύ σε ψυχολογικό επίπεδο. Μάλιστα, νωρίτερα που τον συνάντησα στον δρόμο, ήταν μόλις η δεύτερη φορά που είχε βγει για περίπατο μετά από μια δύσκολη επέμβαση και ένιωσε πολύ όμορφα που τον χαιρέτησα και που θυμόμουν ακόμη το όνομά του. «Ενα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα είναι φάρμακο για πολλά στη ζωή μας», κατέληξε.
Ο άνθρωπος αυτός, μέσα στη δυσκολία του, πήρε βάλσαμο και μόνο που τον χαιρέτησα αποκαλώντας τον με τ’ όνομά του. Κι εγώ θα μπορούσα να τον είχα προσπεράσει, κάνοντας πως δεν τον είχα αναγνωρίσει.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας