Γύρω μόνο λευκοί. Η ίδια στο κέντρο, με την μπάντα της. Ολοι μαύροι. Και η ίδια. Μαύρη. Με τα άφρο μαλλιά της, τη μεγάλη μύτη και τα παχιά χείλη. Μία πρόγονό της, αιώνες πριν, την περιέφεραν στη Γαλλία σαν εξωτικό ζώο: η οικογένειά της σφαγιάστηκε από Ολλανδούς αποικιοκράτες στον πρώτο πόλεμο των Μπόερς και η μικρή Σάρα ή Σααρτζί δούλα έγινε, Ολλανδού γαιοκτήμονα. Σεχούρα ήταν όμως τ' όνομά της. Από τη φυλή των Κόι. Οπως όλες οι γυναίκες της φυλής της, ογκώδεις γλουτούς είχε και υπερμεγέθη χείλη αιδοίου.
Ως σκλάβα τη γνώρισε και ένας λευκός, στρατιωτικός γιατρός. Την αγόρασε και επί χρήμασι την εξέθετε. Πράγματι, η Σάρα «παρουσιάστηκε» στους Γάλλους του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, πάνω από 200 φορές. Κύριοι και κυρίες, αφού είχαν πάρει το κεφάλι της Αντουανέτας και του Ανθρώπου και του Πολίτη τα δικαιώματα διακήρυτταν, πήγαιναν και την παρατηρούσαν: οπίσθια, στήθη, αιδοίο. Γυναίκες και άνδρες. Πάνω από 200 φορές. Σαν ζώο...
Πανέξυπνη ήταν η Σααρτζί. Τέσσερις γλώσσες έμαθε. Ενας άλλος Γάλλος την αγόρασε, ξεπουλώντας και τη liberté και την égalité και τη fraternité, και σε όργια πλουσίων την υποχρέωνε. Την εξευτέλιζαν: από τον λαιμό την έδεναν, την καβαλούσαν σαν ζώο, της έπιαναν βίαια τα γεννητικά όργανα, τη βίαζαν, την υποχρέωναν να τρώει στα τέσσερα, ενώ τα χέρια τους πάνω της ήταν συνέχεια. Fraternité, αδέρφια!
Η ίδια έπινε, για να μη νιώθει... πώς γίνεται να μη νιώθεις; Γίνεται; Σαν τη βαρέθηκαν, έγινε πόρνη. Από φυματίωση αρρώστησε. Γεμάτη ανθρώπινη χυδαιότητα και σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, πέθανε αβοήθητη και μόνη, στα 25 της χρόνια. Λίγο πριν πεθάνει, ένας φημισμένος ανατόμος της εποχής, της ζήτησε να φτιάξει ένα καλούπι από τα οπίσθια και τα γεννητικά της όργανα - η ίδια αρνήθηκε. Η πρότασή του ήταν προσβλητική για εκείνη.
Μα σαν πέθανε, ο «φημισμένος ανατόμος» έκανε ό,τι ήθελε. Εκμαγεία από το σώμα της, το ακρωτηριασμένο αιδοίο και ο επίσης αποσπασμένος με τη βία (αν και μετά θάνατον) εγκέφαλος της Σααρτζί εξετίθεντο κανονικά, κανονικότατα μέσα σε βάζα, στο Μουσείο του Ανθρώπου του Παρισιού έως το 1976. Ακόμη εκεί είναι το Μουσείο, μα ειδική στήλη «συγγνώμης» δεν υπάρχει ανάμεσα στα εκθέματά του.
Η Σάρα Μπάρτμαν γεννήθηκε το 1789. Τη χρονιά τη Γαλλικής Επανάστασης. Πέθανε το 1815, τη χρονιά της Συνθήκης της Βιέννης, που αποκατέστησε μια κάποια ειρήνη επί περίπου έναν αιώνα και ουσιαστικά έφτιαξε την Ευρώπη σχεδόν όπως την ξέρουμε.
Αυτή την ίδια Ευρώπη, που «θλίβεται» με τους κακόμοιρους τους Παλαιστίνιους που δολοφονούνται βιαίως. Που κάθεται και παρακολουθεί ακόμη μία εθνοκάθαρση, ενός κράτους υπό κατοχή, που ως κράτος δεν αναγνωρίζει. Μαζί και η Ελλάδα, που βλέπει απεσταλμένους δημοσιογράφους της ΕΡΤ να χαμογελάνε στον φακό καθώς οι Ισραηλινοί στρατιώτες ετοιμάζονται να ισοπεδώσουν τη Γάζα.
Η Ελλάδα, που δεν καταδικάζει τα εγκλήματα. Που δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα ενός κράτους υπό κατοχή, που ως κράτος δεν λογίζεται, να αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του. Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ, τον μεγαλύτερο σύμμαχο του Ισραήλ, ο Αφροαμερικανός Λέοναρντ Αλαν Κιουρ πεθαίνει από σφαίρα αστυνομικού που τον σταμάτησε για έλεγχο στον δρόμο. Είχε αποφυλακιστεί μετά από 16 χρόνια άδικης φυλάκισης, καθώς οι δικαστές παραδέχτηκαν πως είχε δίκιο «τελικά»: δεν είχε κάνει ο ίδιος την ένοπλη ληστεία για την οποία κατηγορήθηκε. Και με το που βγήκε, τον πυροβόλησαν. Λευκός αστυνομικός το έκανε προχθές. Ο Κιουρ ήταν μαύρος.
Μαύρη και η Νίνα. Η Νίνα Σιμόν. Που 55 χρόνια πριν, με τη μαύρη μπάντα της και την ίδια στο πιάνο (σολίστ κλασικής μουσικής ήταν να γίνει, μα ήταν μαύρη), τραγουδούσε το «Ain't Got No, I Got Life»... «Δεν έχω σπίτι/δεν έχω παπούτσια/Δεν έχω φίλους, δεν έχω σχολείο/Δεν έχω πατρίδα, δεν έχω νερό... Πήρα τα μαλλιά μου, πήρα το κεφάλι μου/Πήρα τα μάτια και τα στήθη μου/Πήρα την καρδιά και την ψυχή μου. Πήρα την πλάτη μου, πήρα το φύλο μου, το συκώτι, πήρα το αίμα μου... Εχω τη ζωή. Εχω ζωή».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας