Ποιοι είναι τελικά ευρωπαϊστές;

Δεν ξέρω –ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ– πώς το σκέφτηκαν στα ευρωπαϊκά κέντρα: τις τρόικες, τους θεσμούς, τους δανειστές, τα ποικιλώνυμα group, συν το ΔΝΤ… όλοι αυτοί, με τους οποίους, έκτος Μάιος φέτος, διαπραγματεύεται η χώρα το χρέος της, πώς είδαν το πράγμα και σε όλη τη διαπραγματευτική ατμόσφαιρα δίνουν –και υποβάλλουν και στα ΜΜΕ, ημεδαπά και αλλοδαπά, να δώσουν– κλίμα «πολεμικό».

Παλαιά συνήθεια βεβαίως ο εμβολιασμός της πολιτικής με όρους πολεμικούς –ομοίως, αλλά σε μικρότερο βαθμό, και με όρους ιατρικούς. Ισως επειδή, στο βάθος, πολιτική και πόλεμος είναι στοιχεία αλληλένδετα και αλληλοσυμπληρούμενα (το ένα διαδέχεται το άλλο).

Αλλά στην περίπτωση των διαπραγματεύσεων επί του ελληνικού χρέους και του τρόπου και των ρυθμίσεων αποπληρωμής του δεν ταιριάζουν, νομίζω, «πολεμικοί» χαρακτηρισμοί και περιγραφές του είδους: «υποχώρηση», «οπισθοχώρηση», «συντεταγμένη» ή «ασύντακτη», «συνθηκολόγηση άνευ όρων» (το τελευταίο στην «Εφ.Συν.» της 13/5, που μου ενέπνευσε και το σημερινό χρονογράφημα) και άλλοι παρεμφερείς των… χαρακωμάτων.

Δεν ταιριάζουν διότι, παρά τις όποιες επί μέρους αμφισβητήσεις, γενικά είναι, πιστεύω, παραδεκτό ότι, πέντε χρόνια τώρα, παρακολουθούμε (εμείς οι Ελληνες υφιστάμεθα!) εξαντλητικές διαπραγματεύσεις χώρας με δομικά, διαρκή, οικονομικά και άλλα πολλά προβλήματα με τους εταίρους της της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κυρίως αυτούς του πιο στενού πυρήνα, της ζώνης του ευρώ, της ΟΝΕ, ώστε η χώρα αυτή, βοηθούμενη, να μπορέσει να βγει από το αδιέξοδο.

Τι θέση έχουν λοιπόν σε μια τέτοια διαδικασία, χρονοβόρα και (για μας) επώδυνη, «πολεμικοί» όροι: ποιοι αναμετρώνται με ποιους, ποιοι οι εχθροί και ποιοι οι σύμμαχοι!

Χώρα-μέλος ευρύτερης κοινότητας χωρών αντιμετωπίζει πρόβλημα. Η κοινότητα, όπου ανήκει η χώρα, φιλοδοξεί, αλλά και κινείται στην κατεύθυνση, να γίνει και πολιτική ένωση (όπως π.χ. οι ΗΠΑ).

Ποιοι είναι τελικά ευρωπαϊστές;

Οσοι προσπαθούν να συμβιβάσουν τις διαφορές ή όσοι τις παροξύνουν;