Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική...

Δευτέρα πρωί και ανηφορίζω, όπως κάθε πρωί, χρόνια τώρα, στον Υμηττό μέσω Πανεπιστημιούπολης. Εφτά και τέταρτο, στον περίβολο κτιρίου του Πανεπιστημίου, δύο νεαρές –προφανώς φοιτήτριες– γράφουν με κόκκινη μπογιά το σύνθημα (για την ακρίβεια φρεσκάρουν το ήδη γραμμένο, αλλά ασβεστωμένο): «Αγωνιζόμαστε για τις σπουδές μας – 1η Πανσπουδαστική 13 Μάη». Οπως διάβασα όταν επέστρεψα, αύριο, «13 Μάη», έχουν εκλογές οι υπότροφοι των φοιτητικών εστιών, οι οποίοι, όπως επίσης διάβασα, στη «δική» τους γλώσσα ονομάζονται «εστιακοί φοιτητές»∙ κάτι που, ομολογώ, αν το έβλεπα κάπου γραμμένο μόνο του, δεν θα το καταλάβαινα∙ το «εστιακοί», μάλλον σε... φακούς θα με παρέπεμπε.

Ειλικρινά, δεν είχα την παραμικρή διάθεση να λοιδορήσω τις δύο φοιτήτριες-συνθηματογράφους. Απεναντίας, τις θαύμασα που βγήκαν ξημερώματα να κάνουν αυτό που υπαγόρευε η συνείδησή τους. Απλώς, σκέφτηκα να τις πειράξω λίγο με μία αθώα «προβοκάτσια». «Κορίτσια!», φώναξα, εύθυμα, βαδίζοντας από το απέναντι πεζοδρόμιο, «ή δεκατρείς του Μάη, ή δεκατρείς Μαΐου!» και προσπέρασα… αναπάντητος και… ασχολίαστος∙ να μην πω… περιφρονημένος: «Δε μας παρατάς κι εσύ, πρωί πρωί…» (τα… κοσμητικά εννοούμενα παραλείπονται!). Θυμήθηκα κι εγώ τον φιλόλογό μας στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου∙ ευφυέστατο, αλλά (το συνηθίζουν πολλοί ευφυείς...) είρωνα, που όταν έκανε κάποια καυστική παρατήρηση σε μαθητή, κατέληγε με ένα ειρωνικότατο, μεγαλόστομο: «Επίσης!», εξηγώντας ότι ανταποδίδει στη σιωπή του μαθητή, αυτό που του απάντησε από μέσα του!

Δεν «απάντησα» βέβαια αναλόγως στη σιωπή των δύο φοιτητριών, ούτε είχα κανένα λόγο να το κάνω. Αλλά, επειδή «τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική...» (Ελύτης, «Αξιον Εστί»), πιστεύω ότι, όπως «αρχή άνδρα δείκνυσι», έτσι και η γλώσσα –ιδίως αυτή– δείχνει το βάθος ή τη ρηχότητα της σκέψης, την επιθυμία ή την απροθυμία στην περιπέτεια της γνώσης, είτε την επανάπαυση σε δεδομένες βεβαιότητες∙ κάτι που ιδιαίτερα με ενοχλεί, όταν πρόκειται για νέους...