Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τότε που ένας απελπισμένος πλανόδιος μικροπωλητής φρούτων, ο Μοχάμεντ Μπουαζίζι, λούστηκε με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε στην πόλη Σιντί Μπουζίντ της Τυνησίας, όταν αστυνομικοί κατέσχεσαν για πολλοστή φορά τον πάγκο και τα προϊόντα του από το παζάρι, επειδή δεν είχε άδεια.
Ο 27χρονος Μοχάμεντ, άνεργος πτυχιούχος Πανεπιστημίου, πέθανε έπειτα από είκοσι μέρες στο νοσοκομείο, χωρίς να μάθει ποτέ πως το λαμπάδιασμά του έβαλε φωτιά σε όλο τον αραβικό κόσμο, κι ακόμη παραπέρα: όπως πολλές ακόμη ιστορικές θρυαλλίδες, έτσι κι αυτή η αυτοκτονία απέκτησε εξωπραγματικές, κοσμοϊστορικές διαστάσεις –σαν το παροιμιώδες φτερούγισμα της πεταλούδας που γεννά θύελλες στην άλλη άκρη του κόσμου, στη «φράκταλ» Θεωρία του Χάους. Εκεί, στη λαϊκή αγορά μιας ξεχασμένης πόλης της Βόρειας Αφρικής γεννήθηκε η σπίθα της «αραβικής άνοιξης», που έγινε πυρκαγιά και έβγαλε εκατομμύρια οργισμένους με την ανέχεια ανθρώπους στους δρόμους, ανατρέποντας παγιωμένα επί δεκαετίες καθεστώτα και συμφέροντα -από την Αίγυπτο ώς τη Λιβύη και από τη Συρία ώς την Υεμένη.
Στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν, αρχικά στη Σιντί Μπουζίντ και στη συνέχεια σε διάφορες πόλεις της Τυνησίας, σκοτώθηκαν 219 άνθρωποι –147 στους δρόμους και 72 στις φυλακές: όμως η λάβρα της εξέγερσης ανάγκασε τον διεφθαρμένο «πρόεδρο» της χώρας Μπεν Αλι και τη φαμίλια του να την «κοπανήσουν» στις 14 Ιανουαρίου 2011 για τη... δημοκρατική Σαουδική Αραβία, περνώντας στις βαλίτσες τους και μερικά δισεκατομμύρια δολάρια σε χρυσό και συνάλλαγμα. Τον Μπεν Αλι, το προβεβλημένο μέλος, για να μην ξεχνιόμαστε, της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και «αγαπημένο παιδί» του ΔΝΤ, που τον είχε επανειλημμένα επαινέσει ως σπουδαίο μεταρρυθμιστή και... απελευθερωτή της τυνησιακής οικονομίας, επειδή ακριβώς είχε ξεπουλήσει τα πάντα στους ξένους και ντόπιους ολιγάρχες, ραντιέρηδες και κομπραδόρους, οδηγώντας –ως παράπλευρη απώλεια- στην απόγνωση αμέτρητους νέους που δεν προσκλήθηκαν ποτέ στο φαγοπότι.
Η Τυνησία στάθηκε τυχερή. Είναι, βλέπετε, μια συγκριτικά μικρή σε πληθυσμό (σκάρτα 11 εκατομμύρια, σαν την Ελλάδα), φτωχή σε φυσικούς πόρους, εξαρτημένη οικονομικά από ισχυρά νεοαποικιακά συμφέροντα, γαλλικά και ιταλικά πρωτίστως, και χωρίς μεγάλη γεωπολιτική σημασία χώρα: δεν είναι Αίγυπτος ούτε Λιβύη ούτε Συρία, που μόνιμα τραβούν –δυστυχώς γι’ αυτές και τους λαούς τους– την προσοχή των ισχυρών της γης. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που το λίκνο της Αραβικής Ανοιξης παραμένει σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, και το μόνο «success story» του μαζικού αυτού νεανικού κινήματος για ψωμί και ελευθερία.
Είναι άλλωστε η μόνη χώρα της «άνοιξης» όπου, ναι μεν δεν έγινε επανάσταση με την κλασική έννοια (δεν υπήρξαν, δηλαδή, ριζικές αλλαγές στις οικονομικές και τις κοινωνικές δομές), αλλά τουλάχιστον έχουν γίνει μεγάλα βήματα προς τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό, και κυρίως αποφεύχθηκε –μετά και τον περσινό «ιστορικό συμβιβασμό» μεταξύ των μετριοπαθών ισλαμιστών και των «κοσμικών» κομμάτων– τόσο το πικρό ποτήρι του εμφυλίου, όσο και μια αιματηρή «παρέμβαση» του στρατού, μια νέα χούντα με δημοκρατικό μανδύα, σαν αυτή που βλέπουμε από πέρσι το καλοκαίρι στην Αίγυπτο του πρώην στρατηγού και νυν «προέδρου» Αλ Σίσι. Στις 21 Δεκεμβρίου μάλιστα, οι Τυνήσιοι θα εκλέξουν τον νέο τους πρόεδρο στις πρώτες –σχετικά πάντα...– ελεύθερες εκλογές της ιστορίας τους. Ο Μοχάμεντ Μπουαζίζι δεν θα ψηφίσει, αλλά ο σπόρος που φύτεψε η απελπισία του συνεχίζει να μεγαλώνει μέσα στις στάχτες, τις εκατόμβες και τα δακρυγόνα νέφη, και μια μέρα θα ανθίσει και σε άλλους κήπους.
Γιατί, όπως λέει κι ο Χριστιανόπουλος: «Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, αλλά ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος»...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας