Ο εφιάλτης του Φραγκλίνου

Την περασμένη Δευτέρα, μέσα στην παραζάλη των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι, θυμήθηκα τον Βενιαμίν Φραγκλίνο και την πάντα επίκαιρη φράση του για το «ισοζύγιο» και ελευθερίας και ασφάλειας – και το πως, όποιος θυσιάζει την πρώτη για χάρη της δεύτερης, δεν δικαιούται καμιά.

Δεν διάλεξα τυχαία για το σχόλιό μου τη ρήση του γερο-Φράνκλιν. Εκτός από σπουδαίος εφευρέτης και στοχαστής, αυτός ο «θεμελιωτής πατέρας» της αμερικανικής δημοκρατίας υπήρξε και μέγας πολιτικός και διπλωμάτης.

Και το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμά του ήταν ο τρόπος με τον οποίο, παρά την προχωρημένη ηλικία του, κατάφερε να σαγηνεύσει με την ευφυΐα και το χιούμορ του τη γαλλική κοινή γνώμη και να πείσει τους Φραντσέζους να στηρίξουν με όπλα, χρήματα και εθελοντές τη νεογέννητη Αμερικανική Επανάσταση ενάντια στους Εγγλέζους επικυρίαρχους.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, ποσώς ενδιέφεραν τη γαλλική μοναρχία της εποχής τα δημοκρατικά ιδεώδη: ζημιά στους Αγγλους ανταγωνιστές τους στο Μεγάλο Παιχνίδι των υπερπόντιων κτήσεων ήθελαν να κάνουν βοηθώντας την αμερικανική εξέγερση, και το κατάφεραν.

Ομως η προσωπική γοητεία του Φράνκλιν έπαιξε οπωσδήποτε τον ρόλο της.

Εννιά ολόκληρα χρόνια, από το 1776 ώς το 1785, έζησε ο Φράνκλιν στο προεπαναστατικό Παρίσι του Διαφωτισμού, επηρεάζοντας με τις βαθιά δημοκρατικές ιδέες του πολλούς από τους μετέπειτα επαναστάτες.

Εμενε στο Πασί, ένα προάστιο όχι μακριά από τα σημεία των σημερινών τρομοκρατικών χτυπημάτων, και έκανε παρέα με τον Μιραμπό, τον Λαβουαζιέ, και έναν άλλο επιστήμονα και κατοπινό εφευρέτη, τον Γκιγιοτέν...

Πίστευε φανατικά στην ισότητα όλων των ανθρώπων, στην ανεξιθρησκία, την ελευθερία έκφρασης:

«Οποιος επιθυμεί να ανατρέψει την ελευθερία ενός έθνους, ξεκινά από την καταπίεση της ελευθερίας του λόγου [...] Χωρίς ελευθερία της σκέψης δεν μπορεί να υπάρξει σοφία, και χωρίς ελευθερία του λόγου, που είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων, δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία του λαού», έγραφε ήδη από το 1722.

Οταν γύρισε από τη Γαλλία, μάλιστα, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να απελευθερώσει τους δύο μαύρους υπηρέτες του, ενώ προσπάθησε (μάταια, είναι αλήθεια) να εντάξει την «abolition», την κατάργηση της δουλείας, στο αμερικανικό Σύνταγμα, που –χάρη και σε αυτόν– υπήρξε το προοδευτικότερο νομικό και πολιτικό κείμενο της εποχής του.

Για τους «δημοκρατικούς» επιγόνους του, βέβαια, αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Την απολύτως αντιδιαλεκτική «απάντηση» στο προαιώνιο δίλημμα περί ελευθερίας και ασφάλειας, που ταλανίζει τις δημοκρατίες από συστάσεως του πολιτεύματος, την έδωσε χτες ο συντηρητικός (και διορισμένος από τον Ολάντ, όχι από τον λαό) πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, ο οποίος... έλυσε με μια σπαθιά τον Γόρδιο Δεσμό, δηλώνοντας στη γαλλική Εθνοσυνέλευση ότι «η μεγαλύτερη ελευθερία είναι η ασφάλεια»!

Και δεν το είπε καθόλου θεωρητικά: η Γαλλία, το κατεξοχήν κοσμικό κράτος της Ευρώπης, η κοινωνία, υποτίθεται, του Διαφωτισμού και της πολιτισμικής ανοχής, πέρασε ήδη, μέσα σε λίγα 24ωρα από το μακελειό, ειδικό νόμο που παρατείνει για τρεις μήνες την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης –ένα βήμα πριν από τον στρατιωτικό νόμο– και παρέχει πρωτοφανείς «αντιτρομοκρατικές» υπερεξουσίες στις αρχές ασφαλείας, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται το δικαίωμα σύλληψης και κράτησης επ’ αόριστον «υπόπτων», η δυνατότητα εφόδων και ερευνών σε σπίτια χωρίς δικαστικό ένταλμα, το κλείσιμο εντύπων και ιστοσελίδων που «δικαιολογούν την τρομοκρατία» και πάει λέγοντας.

Και βέβαια η «στρατιωτικοποίηση» και η δημιουργία ενός κλίματος διαρκούς κατάστασης πολιορκίας, που ιστορικά διευκολύνει και θρέφει όλων των ειδών τους φασισμούς, δεν θα περιοριστεί εντός Γαλλίας: το μακελειό του θεάτρου «Μπατακλάν» δίνει ήδη «λαβή» στους ασφαλίτες όλου του κόσμου για να καταπατήσουν μεθοδικά τις ίδιες ακριβώς αξίες και ελευθερίες που υποτίθεται πως υπερασπίζονται ενάντια στους ισλαμοφασίστες.

Στη χτεσινή έκτακτη σύνοδο των υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης της Ε.Ε., που συγκλήθηκε έπειτα από επείγον αίτημα της Γαλλίας, οι «28» συμφώνησαν να βάλουν την Ευρώπη σε «καραντίνα»: μεταξύ άλλων, αποφάσισαν την «ταχεία επανεξέταση των κανόνων του χώρου Σένγκεν», ώστε να επιτραπεί η πραγματοποίηση «συστηματικών ελέγχων σε Ευρωπαίους υπηκόους».

Η αναθεώρηση αυτή πρέπει να επιτρέψει την πραγματοποίηση «συστηματικών ελέγχων σε Ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι να περιλαμβάνουν την επαλήθευση βιομετρικών πληροφοριών», αναφέρεται στα συμπεράσματα της υπουργικής συνόδου, σύμφωνα με πολλές πηγές.

Εννοείται ότι αποφάσισαν επίσης το ηλεκτρονικό φακέλωμα όλων των ταξιδιωτών, ενώ ήδη προωθείται η δημιουργία μιας οργουελικής «Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Πληροφοριών», με δυνατότητες παρακολούθησης αντίστοιχες με εκείνες της αμερικανικής NSA.

Ξέρετε δα, από το πρόσφατο παρελθόν, πώς λειτουργεί το πράγμα: έπειτα από κάθε μεγάλη τρομοκρατική επίθεση, αντί να απολυθούν ως άχρηστοι και άσχετοι όλοι οι πράκτορες και οι σπιούνοι που απέτυχαν να τις εμποδίσουν, και –γιατί όχι;– να εξεταστούν προσεκτικά από ανεξάρτητες επιτροπές και δικαστές οι ερωτοτροπίες τους με τις διάφορες ισλαμιστικές οργανώσεις-Φρανκενστάιν που ξεκινούν ως εργαλεία της δυτικής πολιτικής και καταλήγουν να δαγκώνουν το χέρι που τους τάιζε, οι μυστικές υπηρεσίες επιβραβεύονται κιόλας με νέες εξουσίες και δημόσια κονδύλια, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τον ρόλο τους ως «κράτη μέσα στα κράτη».

Είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από τους δράστες (και) αυτής της επίθεσης ήταν σεσημασμένοι και όμως έδρασαν ανενόχλητοι; Για τις «γραφειοκρατίες της ασφάλειας», τους επαγγελματίες αντιτρομοκράτες, άλλωστε, ο καλύτερος πόλεμος είναι αυτός που δεν τελειώνει ποτέ.

Εχετε ακούσει για δασοπυροσβέστες που βάζουν μόνοι τους φωτιές για να έχουν δουλειά και να μην απολυθούν; Ε, λοιπόν, το φαινόμενο αυτό συμβαίνει διαχρονικά και σε άλλους επαγγελματικούς τομείς...

Ταυτόχρονα με αυτή την εσωτερική «στρατιωτικοποίηση», βέβαια, εξελίσσεται και ο κανονικός πόλεμος με το «Ισλαμικό κράτος» στα –τόσο γνωστά στους Γάλλους αποικιοκράτες– χώματα του «Λεβάντε», αλλά και στις διάφορες χώρες της Δυτικής Αφρικής που εξακολουθεί να ελέγχει αμέσως ή εμμέσως το Παρίσι, και όπου οι ισλαμιστές αντάρτες έχουν βρει γόνιμο έδαφος για να σπείρουν τις ιδέες τους.

Ηδη κατέφτασε στην ανατολική Μεσόγειο το πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο «Σαρλ ντε Γκολ», ώστε να διευκολύνει τα χτυπήματα ενάντια στο «Χαλιφάτο».

Οσο για τους δύσμοιρους πρόσφυγες, αυτοί ήδη βλέπουν τα όνειρά τους για μια ασφαλή ζωή στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη να καταρρίπτονται βάναυσα, καθώς σφραγίζονται ερμητικά η μία μετά την άλλη οι διαδοχικές συνοριακές πύλες κατά μήκος του «βαλκανικού διαδρόμου».

Το μήνυμα της Ευρώπης είναι σαφές: Οσοι πέρασαν, πέρασαν. Αν έχεις τείχη, διάβαινε...