Την ίδια στιγμή που οι σημερινοί ηγεμόνες της Ευρώπης συμπεριφέρονται στην Ελλάδα και τους άλλους καταχρεωμένους εταίρους τους με τη συνήθη αλαζονική ψυχρότητα, επιμένοντας στην τιμωρητική πολιτική τους, τα μηνύματα που έρχονται από την άλλη μεριά του Ατλαντικού είναι σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος.
Για την ακρίβεια, διαβάζοντας αυτές τις μέρες τις άκρως φιλελληνικές δηλώσεις κορυφαίων Αμερικανών αξιωματούχων –με πρώτο και καλύτερο φυσικά τον ίδιο τον πρόεδρο Ομπάμα και τη φοβερή ατάκα του «Δεν μπορείς να συνεχίζεις να ξεζουμίζεις χώρες που βρίσκονται εν μέσω ύφεσης», που είπε για την Ελλάδα στο CNN και προκάλεσε διεθνώς αίσθηση –νομίζεις πραγματικά ότι η Ουάσινγκτον μας έχει... υιοθετήσει!
Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η στήριξη που μας παρέχουν τα (εχθρικά σε κάθε «αντιμνημονιακή» σκέψη, μέχρι και πριν από λίγο καιρό) μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ, με αποκορύφωμα ένα βαρυσήμαντο άρθρο της... ημικυβερνητικής Washington Post, που καλεί ανοιχτά τον Ομπάμα «να παρέμβει, για να σώσει την Ευρώπη από τη τρέλα της γερμανικής λιτότητας»!
Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: μα καλά, τόσο πολύ μας αγαπούν οι μόνιμοι –τουλάχιστον από το 1947, όταν στο πλαίσιο του δόγματος Τρούμαν μας «κληρονόμησαν» από το εξαντλημένο βρετανικό «ιμπέριουμ»- προστάτες μας;
Οχι βέβαια. Η ισχύς και τα συμφέροντα κυβερνούν τον κόσμο, όχι τα συναισθήματα, ούτε κάποια αφηρημένη ιδεολογία ή ηθική. Αυτοκρατορία, «ιμπέριουμ», δεν σημαίνει μόνο να κυβερνάς σαν σερίφης τον κόσμο, ούτε να βομβαρδίζεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη τζιχαντιστές στις ερήμους του Ιράκ και τα υψίπεδα του βόρειου Πακιστάν.
Από την εποχή του Μέτερνιχ, του Μπίσμαρκ και του Ντισραέλι, και φτάνοντας μέχρι την πιο μοντέρνα «τριγωνική» σχολή γεωπολιτικής σκέψης του Χένρι Κίσινγκερ και των επιγόνων του, που κυριαρχεί και σήμερα στην αμερικανική πολιτική, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για μια αυτοκρατορία είναι η προληπτική διπλωματία –ο περιορισμός (containment), όχι μόνον των σημερινών, αλλά κυρίως των αυριανών ανταγωνιστών σου.
Εξίσου σημαντικό με το να έχεις απλωμένα ανά τον κόσμο 11 πυρηνοκίνητα αεροπλανοφόρα και μερικές δεκάδες χιλιάδες πεζοναύτες είναι, λοιπόν, να κρατάς τους συμμάχους σου εξαρτημένους από εσένα, ώστε να μην μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα –εξαρτημένους είτε στρατιωτικά, με την έννοια της άμεσης προστασίας από τους εχθρούς τους, είτε οικονομικά, με την έννοια της χρηματοδότησης και των μετά-αποικιακών «δεσμών χρέους» (αυτή τη δουλειά κάνουν άλλωστε στη μεταπολεμική περίοδο σε παγκόσμια κλίμακα οι θεσμοί του Μπρέτον Γουντς, δηλαδή το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα) αλλά και της ενεργειακής εξάρτησης από τα δικά σου «βενζινάδικα», κι όχι από εκείνα των ανταγωνιστών.
Τι θέλει σήμερα η Αμερική; Πρώτα απ’ όλα να περιορίσει τη Ρωσία, που μετά την αρχική καθίζηση της γιελτσινικής εποχής επανέρχεται δυναμικά στο παγκόσμιο προσκήνιο, με όπλο το φτηνό γκάζι και ισχυρούς συμμάχους σε όλο τον πλανήτη, ως επικεφαλής της ομάδας BRICS. Θέλει ακόμη να κρατήσει δεμένη στο άρμα της την Ευρώπη, τη μεγαλύτερη κοινή αγορά του κόσμου, η οποία –χάρη ομολογουμένως και στην υπερενίσχυση του ηγεμονικού ρόλου της Γερμανίας– αρχίζει να κάνει όνειρα όχι μόνον αυτονόμησης, αλλά και αντικατάστασης των ΗΠΑ στο πρώτο σκαλί του διεθνούς οικονομικού βάθρου.
Η Ουάσιγκτον είναι ξεκάθαρη: δεν γίνεται, κύριοι Ευρωπαίοι, να είσαστε και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ –και με εμάς και με τον Πούτιν. Χρόνια τώρα, από την εποχή του Ράμσφελντ και του Τσέινι, η Αμερική φυτεύει τους σπόρους του διχασμού στην «ντεμέκ» Ενωση μας, χωρίζοντας την σε «Παλαιά» και «Νέα Ευρώπη» και προσπαθώντας με κάθε μέσον να σπάσει τους εμπορικούς και κυρίως τους ενεργειακούς δεσμούς αλληλεξάρτησης Ρωσίας και Ευρώπης. Ούτε πρέπει να περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι ο Ομπάμα κατονόμασε στο CNN μόνο τη Γερμανία ως αιτία του κακού ή ότι κάλεσε εκτάκτως τη φράου Μέρκελ στην Ουάσιγκτον διά τα περαιτέρω την Δευτέρα, που ο μήνας έχει εννιά!
Δεν μας αγάπησε λοιπόν ξαφνικά η Αμερική. Αντιθέτως, είναι αποδεδειγμένο πως με την ίδια ευκολία που σήμερα μας κανακεύουν οι ΗΠΑ, βάζοντας μας σαν τραυματισμένο ξεπεταρούδι κάτω από τη γερακίσια φτερούγα τους, θα μας «ξεσκίσουν» αύριο, αν τολμήσουμε να λειτουργήσουμε ως στοιχειωδώς κυρίαρχο κράτος -αν, ας πούμε, διανοηθούμε να πάρουμε κανένα δανειάκι από τους ομόδοξους Ρώσους ή να τους παραχωρήσουμε (λέμε τώρα) καμιά ναυτική διευκόλυνση, με αντάλλαγμα την υποστήριξή μας στο ουκρανικό ζήτημα.
Ενα πιόνι είναι -πάντα ήταν- για τις ΗΠΑ η Ελλάδα, στην περίπλοκη γεωστρατηγική παρτίδα που εξελίσσεται στην ευρύτερη ευρασιατική γειτονιά μας –ένα πιόνι που εύκολα μπορεί να θυσιαστεί, για να σωθεί ένας αξιωματικός ή μια βασίλισσα. Με την ίδια ευκολία που θυσιάζεται η κακομοίρη η Ουκρανία, αυτό το πλούσιο, πάμφτωχο κράτος –διότι έθνος δεν υπήρξε ποτέ- που σύρθηκε τον τελευταίο χρόνο σε έναν από τους πιο βρόμικους εμφυλίους της Ιστορίας, για να εξυπηρετηθούν αλλότρια συμφέροντα.
Εμείς -είναι το θέμα- τι κάνουμε. Γιατί, αν περιμένεις να σε σώσουν οι «προστάτες» σου, δεν σώζεσαι ποτέ...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας