​Πώς φτιάχνουν ιστορία οι παρέες

⌦ Περί απολιτικού λόγου στην πολιτική, συνέχεια απειροστή.

Ως τώρα ήταν ο «Τσυριζοτσιπρίξ», «το αριστερό αγόρι Αλέξης» κτλ. Ηρθε η σειρά και των υπόλοιπων να πάρουν τη μερίδα τους στο συσσίτιο των ευφυολογημάτων και της εύκολης ειρωνείας.

Ανθολογώ: Κάτω από τον εύγλωττο, ευήθη τίτλο «Η mother Tassia», ο Τάκης Θεοδωρόπουλος (Καθημερινή 7/3) αρχίζει: «Η κ. Τασία η Χριστοδουλοπούλου…», αχ πόσα λέει αυτό το δεύτερο «η», και παρακάτω: η «λέαινα του ανθρωπισμού», αφού οι σημερινοί δημοσιολόγοι έχουν αφορίσει με ζήλο ιερότερο από του Πειραιώς όρους όπως ανθρωπισμός κτλ., που χρησιμοποιούνται ειρωνικά και μόνο, ή σαν αυτονόητα κακόσημοι. Το ίδιο πρότυπο ακολουθεί ο Τ.Θ. και για άλλο μέλος της κυβέρνησης (18/4): τίτλος, «Ο θείος Αλέκος ο Φλαμπουράρης»· και η αρχή: «Σε παλαιότερες εποχές ο ανθρωπολογικός τύπος τον οποίο εκπροσωπεί επαξίως ο κ. Φλαμπουράρης δεν ήταν και τόσο σπάνιος…» –και σκιαγραφεί τον «ανθρωπολογικό τύπο» του καφενόβιου αμπελοφιλόσοφου.

Αλλά προνομιακός στόχος παραμένει η κ. Χριστοδουλοπούλου, καθώς το αντικείμενό της είναι από τα πιο ευαίσθητα θέματα της σημερινής κοινωνίας παγκοσμίως, όπου έχει δοκιμαστεί, μετρηθεί και βρεθεί ελλειμματικότατος ο ανθρωπισμός, ναι, αυτός τον οποίο ειρωνεύεται ο ανθρωπολογικός τύπος τον οποίο εκπροσωπεί επαξίως ο κ. Θεοδωρόπουλος.

Ο οποίος δίνει τη σκυτάλη στον ομοαίματό του της Καθημερινής, αγιογράφο του Βορίδη και από τα πιο γνωστά πλυντήρια της Χρυσής Αυγής (να το θυμόμαστε αυτό, ιδίως τούτες τις μέρες της δίκης), τον Στέφανο Κασιμάτη. Τώρα αλλάζει ο βαθμός συγγένειας, όχι η μικρότητα: «Εκτός από τον παππού Αλέκο, αυτή η κυβέρνηση διαθέτει και την απίθανη γιαγιάκα Τασία. (Προσοχή: γιαγιάκα και όχι σκέτη γιαγιά, διότι έχει και κάτι από μπεμπέκα στον τρόπο της...). Η πάντα γλυκιά γιαγιάκα της κυβέρνησης…» (16/4)

Το όσκαρ πάει στον Στέφανο Χίο και το Μακελειό του, που σε πρωτοσέλιδό του (15/4) με τον κεντρικό, πηχυαίο τίτλο: «Πετάξτε τους [σ.σ. τους μετανάστες] στη θάλασσα, γιατί θα μας φάνε ζωντανούς», έχει φωτογραφία και της κ. Χριστοδουλοπούλου, με «λεζάντα»: «ΚΥΡΑ ΤΑΣΙΑ. Η θείτσα των λαθραίων».

Για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου θα χρειαζόταν ολόκληρη σελίδα, όχι πάλι για την όποια κριτική αλλά πάντα για τον καταρχήν απολιτικό λόγο. Οπου έπειτα από την ανυπέρβλητη «αγάμητη γελάδα» του άνευ χαρακτηρισμών Ψαριανού, όπως τα γράφαμε πρόσφατα εδώ, ακολουθεί, δυστυχώς πάλι εδώ, η «Ζωάρα», λογοπαικτικό μεγεθυντικό του ονόματος Ζωή αλλά και του «ζώο», υποθέτω, κατά το «κτηνάρα».

Χειρότερα όμως είναι τα καθαρά πολιτικής στόχευσης, όπου φτάνει να πρετεντερίσει ακόμα και ο Διόδωρος Κυψελιώτης του Βήματος, γράφοντας για τη «γνωστή κυρία Ζωή της Χρυσής Βουλής» (12/4), στη γνωστή γραμμή δηλαδή των δύο άκρων, εξαγνιστική, εντέλει, της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης.

Οπου οι εστέτ Θεοδωρόπουλος και Κασιμάτης συναντιούνται με τον λούμπεν Χίο, η Καθημερινή με το Μακελειό, και ο Διόδωρος Κυψελιώτης με τον Ψαριανό και τον Πρετεντέρη.

Δεν έχει νόημα να σχολιάσει άλλο κανείς. Ας κοιταχτούν ο ένας στον καθρέφτη του άλλου. Αρκεί.

Σεξ στο αλφάβητο

⌦ Δε σ’ αφήνουν ν’ αγιάσεις… Αποφασίζεις να μην τη δεις την εκπομπή Μπαμπινιώτη-Φλέσσα «Οι λέξεις φταίνε», φτάνει ένα δεκάλεπτο που είδες μια φορά και έπιασες λαβράκι, κάτι κουτοπόνηρα ψέματα, πως η σχολική γραμματική δεν έχει τάχα τα παλιά τριτόκλιτα, όπως το δάσος-του δάσους! Κρατήθηκες και δεν είδες τι ανάστημα άραγε όρθωσε ο πρύτανης απέναντι στον Ζουγανέλη, που στο διαφημιστικό τρέιλερ έλεγε πως αυτός τα χρησιμοποιεί τα μακρά και τα βραχέα στη μουσική του, ενώ ο πρύτανης διδάσκει, πώς να το κάνουμε, ότι στη νέα ελληνική δεν υπάρχουν μακρά και βραχέα. Αποχή λοιπόν για λόγους ψυχικής γαλήνης, που έρχεται να τη δυναμιτίσει ο φίλος ο Δημήτρης με το ιμέιλ του:

«Μπαμπινιώτης και Γεωργουσόπουλος μόλις συμφώνησαν πως το ωραιότερο φωνήεν του αλφαβήτου είναι το -υ, επειδή είναι, λέει, θηλυκό!» Και συνέχισε, ο ασεβής: «Οταν βλέπουν τη λέξη μουστοκούλουρο, τη βγάζουν και… αυτοϊκανοποιούνται», λογοκρίνω εγώ. Κι άλλο ιμέιλ, καπάκι, ο αθεόφοβος: «Και στη λέξη κουκουρούκου… εκσπερματώνουν», ευπρεπίζω εγώ.

Και θυμήθηκα το θρυλούμενο ότι ο Εμπειρίκος είπε κάποτε πως τα ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα όπου έχεις πάνω στη λέξη κύμα ένα κύμα, εννοώντας την περισπωμένη. Καλά, δεν χρειάζονται σχόλιο τέτοιες απόψεις, μπορεί γοητευτικές πλην ασύστατες επιστημονικά, ιδιαίτερα η συγκεκριμένη που αυτοαναιρείται πανηγυρικά, αν σκεφτεί κανείς ότι στη γενική: του κύματος, το κύμα-περισπωμένη πάει περίπατο· και ακόμα χειρότερα: στον πληθυντικό, τα κύματα, αντί να παίρνουν πολλά κυματάκια, το ’να πάνω απ’ τ’ άλλο, έχουν κι αυτά μια πεζή οξεία.

Σκέφτομαι τότε πως ο πληθωρικά ερωτικός συγγραφέας του Μεγάλου Ανατολικού έβαζε πάνω στο «θηλυκό» ύψιλον μια ταφόπλακα περισπωμένη (ζώνη αγνότητας;), αντί για έναν «σφύζοντα», όπως θα έλεγε, φαλλό, μια οξεία!

Η εκδίκηση των τόνων.