Οι αριστεροί, αριστερά

Οι αριστεροί, αριστερά. Μοιάζει ταυτολογικό, αυτονόητο, από τη μια, δογματικό όμως, θα πουν μερικοί, από την άλλη. Οι αριστεροί λοιπόν ψηφίζουν αριστερά. Οπως οι δεξιοί δεξιά, οι κεντρώοι κέντρο κ.ο.κ.

Αλλά ποια η αριστερά; Για όσους θεωρούμε ότι αριστερά είναι μόνο αυτό που λέγαμε και λέμε ανανεωτική αριστερά (από τις σοφές κουβέντες σου, Αγγελε Ελεφάντη!), η απάντηση είναι κι αυτή αυτονόητη: από το ΚΚΕ Εσωτερικού, στον Συνασπισμό, κι από κει στον ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά σήμερα, καλή ή κακή, συνεπής ή ασυνεπής, επαρκής ή ανεπαρκής, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Προσοχή, όχι οι αριστεροί, δεν είναι σώνει και καλά όλοι οι αριστεροί στον ΣΥΡΙΖΑ· μπορεί να είναι οπουδήποτε, ακόμα και στο ΚΚΕ, είναι οπωσδήποτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή και στους πέρα κι απ’ αυτήν σχηματισμούς (ΚΚΕ Μ-Λ κ.α.). Αλλά η με την ευρεία έννοια αριστερά, και σίγουρα έτσι όπως αυτοπροσδιορίζεται καταρχήν, είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στις εκλογές του ’12 ήταν και η ΔΗΜΑΡ, δεν το ξεχνούμε, το κόμμα που μοιραζόταν οπωσδήποτε την κληρονομιά του ΚΚΕ Εσωτερικού. Ηταν μάλιστα το κόμμα όπου βρέθηκαν εντέλει οι περισσότεροι φίλοι μου· όμως, κατά την άποψή μου, το γενετικό στίγμα, ο τρόπος που σχηματίστηκε, έριχνε βαριά σκιά στην πολιτική αν μη τι άλλο ηθική που πρέσβευε και διεκδικούσε· έτσι έμενε, έστω για μένα, ο καλός ή κακός, συνεπής ή ασυνεπής, επαρκής ή ανεπαρκής ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ήταν ήδη τότε η αριστερά. Πολύ περισσότερο σήμερα, που η ΔΗΜΑΡ, αφού συγκυβέρνησε με τη σαμαροβενιζελική παράταξη, οδηγήθηκε σε χρεοκοπία, με βασικά στελέχη της να εγκαταλείπουν και τον αμιγώς αριστερό αυτοπροσδιορισμό και να προσχωρούν στην κεντροαριστερά, π.χ. το ΠΑΣΟΚ, ή στο κεντροαπροσδιόριστο Ποτάμι.

Από την άποψη αυτή, οι αριστεροί αριστερά, και πάντως όσοι αριστεροί πιστεύουν στο γνωστό, ότι αριστερά υπάρχει και χωρίς αριστερούς, όμως αριστεροί δεν γίνεται να υπάρξουν χωρίς αριστερά.

Πόσο αριστερά;

Φυσικά, στο σημείο αυτό εγείρεται η βασική ένσταση , ο προβληματισμός, πόσο αριστερά είναι και προπάντων πόσο αριστερά θα είναι, πόσο αριστερά θα πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Θα έλεγα καταρχήν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερά (και ενδεχομένως θα είναι, αλλά εδώ μεταπίπτουμε σε μελλοντολογία) όσο αριστεροί είμαστε εμείς που τον στηρίζουμε. Ομως εδώ προβάλλει η συγγενής διαμαρτία της ανανεωτικής αριστεράς, που πάντα αναλωνόταν σε μια μαστιγωτική αυτοκριτική, και γυρνούσε την πλάτη, μόνη πάντοτε αυτή, στον ιδεολογικό της χώρο, στην κακή έστω, στραβή κι ανάποδη, πλην όμως οικογένειά της, προτιμώντας την ανέκαθεν «αντιαριστερή» αποχή ή την ευκαιριακή έστω ψήφο στο απείρως πιο ξένο ή και εχθρικό προς αυτήν ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στη Νέα Δημοκρατία.

Αυτή η τραγελαφική στάση, να στηρίζεις τον εχθρό και θύτη σου, να αυτοχειριάζεσαι δηλαδή και πάντως, πρακτικά, να ακυρώνεσαι, οδηγεί και σήμερα, μάλλον ιδίως σήμερα, πολλούς αριστερούς εκτός αριστεράς.

Οι λόγοι είναι πολυσυζητημένοι, και έχουν αναντίρρητα κάποια αντικειμενική βάση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την όποια ιδεολογική του καθαρότητα (όταν από κόμμα του 3-4% έφτασε το σχεδόν εξωπραγματικό 27%, και από τη θαλπωρή και την ασφάλεια της κλειστής λέσχης μπήκε σε τροχιά διεκδίκησης εξουσίας), στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν εισρεύσει και Πασόκοι και δεξιοί, οπότε δυσφορούν οι αριστεροί, και επιλέγουν το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ και την αυθεντική δεξιά (του Γεωργιάδη, του Βορίδη και του Φαήλου!). Ή απορρίπτουν μετά βδελυγμίας ένα συνονθύλευμα με κορμό πάντως την αριστερά, επιλέγοντας ένα άλλο, καταστατικά συνονθύλευμα, το Ποτάμι, με προγραμματικές μάλιστα θέσεις από ακραία νεοφιλελεύθερες έως χρυσαυγίτικες (π.χ. στο μεταναστευτικό!).

Γενικότερα, στιγματίζεται και τιμωρείται προκαταβολικά ο ΣΥΡΙΖΑ για κάτι που ενδεχομένως θα γίνει, όταν αναλάβει την εξουσία –κάτι ωστόσο που ήταν και είναι οι αντίπαλοι σχηματισμοί! Ακόμα παραπάνω, και παρά πάσα λογική, πολιτική αλλά και ηθική έννοια: Στιγματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ για ενδεχόμενη μελλοντική καταστροφή από κόμματα που αποδεδειγμένα και κυρίως ομολογημένα, από τα ίδια και από τους επικυρίαρχους καθοδηγητές τους, ακολούθησαν εσφαλμένες και ήδη καταστροφικές επιλογές.

Ωστε η κριτική και η συζήτηση για το ετερόκλητο συνονθύλευμα που συνιστά ο ΣΥΡΙΖΑ, για την πολυγλωσσία του και όσα άλλα του καταλογίζονται, δεν νοείται να γίνει μέσα από σχηματισμούς που χαρακτηρίζονται από τα ίδια ακριβώς στοιχεία (δεν νοείται να κατηγορεί λόγου χάρη το ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ πως είναι ή θα γίνει ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ.). Ολα αυτά είναι υπόθεση πρωτίστως της αριστεράς, είναι συζήτηση που μπορεί να γίνει στην αριστερά και μόνο με την αριστερά. Εννοώ πως αριστερή κριτική στην αριστερά μόνο από αριστερά μπορεί να ασκηθεί.

Το πρόσωπό μας θα το βρούμε, πρέπει να το βρούμε εμείς. Και όχι, φυσικά, αυτομαστιγωνόμενοι και αυτοχειριαζόμενοι.