Τον Σεραφείμ Φυντανίδη τον γνώρισα το 1983, στα 23 μου χρόνια. Συνέβη τότε να βρίσκομαι στον 5ο όροφο κι εγώ, όπου ήταν το γραφείο του, στην οδό Κολοκοτρώνη 8. Τον έβλεπα καθημερινά. Με δέος τότε και ώς πολύ αργότερα.
Ελεγε πως η πόρτα του γραφείου ήταν ανοιχτή για όλους μας. Και ήταν. Ασχετα αν πηγαίναμε ή όχι, αν δεν μας καλούσε. Εγραψε στο βιβλίο του, τα «31 χρόνια στο ξύλινο τιμόνι της Ελευθεροτυπίας», πως οι μοναδικές «εντολές» του ήταν να γράφουμε ό,τι θέλουμε, αρκεί να υπογράφουμε τα κείμενά μας και να μη γράφουμε πράγματα που σήκωναν μηνύσεις. Κι ήταν αλήθεια.
Στο γραφείο του μπορούσες να πας ακόμη και για να καβγαδίσεις μαζί του, δίχως να επικρέμαται ο φόβος ότι θα σε απολύσει. Οι μεγαλύτεροι, όπως ο άλλος αλησμόνητος, ο Φίλιππος Συρίγος, του έκαναν κι ατελείωτες πλάκες. Δεν θύμωνε. Το διασκέδαζε.
Η «Ελευθεροτυπία» επί των ημερών του ήταν ένας χώρος ελευθερίας σε όλα τα επίπεδα. Ο Σταύρος Απέργης, ο αρχισυντάκτης μας τότε, που «έφυγε» νωρίς, και η Μαρίνα η Πετρούτσου έφερναν καθημερινά μαζί τα σκυλιά τους. Οταν το 2000 η Κύρα Αδάμ μού έφερε στην εφημερίδα ένα σκυλάκι που το βάφτισε Σωτήρη, την πρώτη εβδομάδα, παραμονές εκλογών, τον έπαιρνα κι εγώ κάθε μέρα μαζί μου... Κι ο ίδιος, άλλωστε, πολλές Παρασκευές του καλοκαιριού, πριν πάει στην Τήνο, έφερνε μαζί του τα σκυλιά του...
Τα αυτοσχέδια ξαφνικά γλέντια μας, τα μεσημέρια στον τρίτο της Κολοκοτρώνη, με τον Λευτέρη, την Αθηνά, την Ετα, τον Παντελή και τον Πέτρο Μακρή με την κιθάρα του, τον «ενοχλούσαν» μόνο αν δεν τον καλούσαμε να τραγουδήσει μαζί μας. Αγαπούσε τη μουσική, το σινεμά, τους καλλιτέχνες.
Γιατί, εκτός της δημοσιογραφίας, που υπηρέτησε για πάνω από 40 χρόνια, ο Σεραφείμ Φυντανίδης ήταν και... τραγουδιστής. Νομίζω ότι μια στιγμή για την οποία αισθανόταν περήφανος ήταν, όταν ο φίλος του Διονύσης Σαββόπουλος τον κάλεσε στη σκηνή του Ηρωδείου και τραγούδησαν μαζί τους «Εκδρομείς του ‘60».
Είναι κι άλλες, πάμπολλες, οι αναμνήσεις από τον διευθυντή μας.
Πολλοί από μας μεγαλώσαμε μαζί του, κλάψαμε, γελάσαμε, ζήσαμε. Μας περιέβαλλε πάντα με στοργή, τον εμπιστευόμασταν, ακόμη και για τα προσωπικά μας. Κι ήταν εκεί όταν τον χρειαζόμασταν.
Δεν μ’ αρέσει το μελό. Και σε εκείνον δεν άρεσε. Τούτο το κείμενο επιχειρεί έναν φόρο τιμής για τον άνθρωπο που κι εγώ, μαζί με πολλούς άλλους, περάσαμε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μας μαζί του. Και με τον μοναδικό του τρόπο μάς σημάδεψε.
Γιατί, μαζί με όλα τ’ άλλα, είχε μεγάλη, τεράστια καρδιά, που μας χωρούσε όλους. Μόνο που τελικά αυτή τον πρόδωσε. Σήμερα, στη 1 το μεσημέρι θα του πούμε όλοι μαζί αντίο. Ωσπου να ξανανταμώσουμε και να τραγουδήσουμε εκεί ψηλά, πάλι μαζί...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας