Εδώ και μέρες, δεν μπορώ να σηκώσω τα μάτια μου από το βίντεο ενός ρωσικού μη επανδρωμένου αεροσκάφους, που κατέγραψε την ολοσχερώς κατεστραμμένη πόλη Χομς στη Συρία. Η ακριβότερη χολιγουντιανή παραγωγή που πραγματεύτηκε το τέλος του κόσμου, δεν κατόρθωσε να στήσει τέτοιο σκηνικό και να συλλάβει παρόμοιας έκτασης εικόνες. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα ισοπεδωμένα, κουφάρια πολυκατοικιών να χάσκουνε, τζαμιά και εκκλησιές διάτρητα απ’ τις οβίδες.
Μια πόλη- φάντασμα στην κυριολεξία, ένας σχεδόν άμορφος, πια, όγκος από τσιμέντο και σίδερα, που θωρώντας τον δεν πιστεύεις πως θα κατοικηθεί ποτέ ξανά· ασύλληπτο σου φαίνεται να ξαναζήσουν εκεί οποιαδήποτε όντα, σ’ αυτό το βουνό από μπάζα που κάποτε ήταν μια πολιτεία ξακουστή.
Ξαφνιάζεσαι σαν μπαίνουνε στο πλάνο τρεις νεαροί, μάλλον παιδιά, που τρέχουνε καταμεσής του δρόμου αιφνιδιασμένα, για να ξεφύγουν απ’ τον εναέριο εισβολέα· πού να το καταλάβουν αν είναι φίλος ή οχτρός; Αναρωτιέσαι πού τρυπώνουνε τις νύχτες και πώς ζούνε, πού βρίσκουνε νερό και φαγητό, αέρα κι οξυγόνο μες στο ερείπιο αυτής της Βαβυλώνας.
Περισσότερες από ενάμισι εκατομμύριο ψυχές ζούσανε μέχρι πρόσφατα στη Χομς. Γύρεψα και βρήκα φωτογραφίες της αλλοτινής συριακής μητρόπολης· ήταν μια πόλη όμορφη και ζωηρή, με πάμπολλα μνημεία, εμπόριο ανθηρό μα και Πανεπιστήμιο. Σουνίτες, χριστιανοί και διάφορα άλλα φύλα και θρησκεύματα ανακατεύονταν στο ανατολίτικο μωσαϊκό της.
Ανθρωποι με δουλειά, φίλους, οικογένεια, έθιμα και συνήθειες την κατοικούσαν κάποτε· με καθημερινότητα, όνειρα και καημούς. Οποιος είχε μια γενική εικόνα της Συρίας, αμέσως καταλάβαινε πόσο πολύ μας έμοιαζε ένα κομμάτι της, πόσο κοντά βρισκόμασταν, όχι μονάχα γεωγραφικά μα και σε άλλα επίπεδα.
Τρομάζω καθώς σκέφτομαι πως από μια μικρή κλωστή κρέμεται η κανονικότητα πάνω απ’ την άβυσσο του χάους. Σαν κάποιοι θελήσουν να κινήσουνε τα νήματα, συνήθως από συμφέρον και ιδιοτέλεια κι ενίοτε από φανατισμό κι ανοησία, αυτή η κλωστή μπερδεύεται, τινάζεται και σπάζει.
Κι άμορφες μάζες γίνονται χωριά και πολιτείες, χάσκουν τα σπίτια σαν νεκροκεφαλές, σκορπούνε και σκοτώνονται οι άνθρωποι κι από νοικοκύρηδες βρίσκονται ν’ αντιμετωπίζονται σαν ανθρώπινα σκουπίδια. Κι όσοι επιβιώσουνε από σφαίρες, κακουχίες και φουρτούνες, θα καταλήξουνε ανεπιθύμητοι και παραπεταμένοι σε μια αφιλόξενη γωνιά αυτού του κόσμου, δίχως ζωή κι ελπίδα.
Μα πιο πολύ τρομάζω καθώς σκέφτομαι πως οι ίδιοι πάνω-κάτω που κινήσανε τα νήματα στη Χομς, κουνάνε πούλια, ανενόχλητοι σχεδόν, και στη δική μας τη σκακιέρα, μ’ όλες τις κραυγαλέες διαφορές των δύο περιπτώσεων. Πως σαν βυθίζεσαι νωχελικά στου χάους την κινούμενη άμμο, καθυστερείς να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση.
Κι όταν το κάνεις, συνήθως είναι αργά· το μετανιώνεις που δεν αποτραβήχτηκες την ώρα που σε κράταγαν τα πόδια σου κι εκλιπαρείς για ξένα δεκανίκια. Κι αν το ενδεχόμενο του χάους φαντάζει ακόμα απίθανο και μακρινό, μάλλον το ίδιο θα λέγανε κι οι κάτοικοι στη Χομς πριν από κάποια χρόνια.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας