Οταν λέμε ότι πραγματοποιούμε «αντιπολεμική εκδήλωση», σαν αυτή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στον δημοτικό κινηματογράφο «Νέα Ελβετία» του Βύρωνα, Σάββατο 22 Φεβρουαρίου ώρα 7 μ.μ., πρόκειται για εκδήλωση εφ’ όλης της ύλης, αν και τουλάχιστον δύο είναι τα μεγάλα πολεμικά μέτωπα, της Ουκρανίας και της Παλαιστίνης.
Αναμφίβολα, η Αριστερά, από την ίδρυσή της ως πολιτική δύναμη, έχει εγγράψει στο DNA της την αντίθεση σε κάθε πόλεμο, όταν δε πρόκειται να δώσει «δίκαιους» πολέμους, δεν τους επιλέγει, αλλά της επιβάλλονται. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα, που ο αγώνας για την ειρήνη ισοδυναμεί με αγώνα για τη ζωή, δικαίωμα που υπερβαίνει όλα τα άλλα σε αξία και του οποίου την κατοχύρωση διεκδικούμε συνταγματικά. Υπάρχει, εδώ και δεκαετίες, η Διακήρυξη για το Δικαίωμα στην Ειρήνη, ψηφισμένη από τη Γ.Σ. του ΟΗΕ.
Πόλεμοι σήμερα υπάρχουν πολλών ειδών, ανάλογα και με τα μέσα. Πιο πρόσφατος όλων, ο εμπορικός πόλεμος του Τραμπ εναντίον πολλών χωρών, όπως και εκείνος που θέλει να συνεχίσει με τη Φύση, αρνούμενος την κλιματική κρίση, προς όφελος των πετρελαιάδων του Τέξας. Επιπλέον, τι άλλο παρά πόλεμος κατά των κοινωνιών είναι και οι πολυδάπανοι εξοπλισμοί παγκοσμίως; Μορφή πολέμου είναι και η διεθνής τρομοκρατία, δύο ειδών, κρατική και προερχόμενη από οργανώσεις, κυρίως ακραίες ισλαμιστικές, τις πολλές τελευταίες δεκαετίες.
Σε κάθε περίπτωση, οι σύγχρονοι πόλεμοι, είτε μεταξύ χωρών είτε μιας χώρας εναντίον άλλων, είναι πόλεμοι κατά αμάχων γυναικών και παιδιών. Την ίδια ώρα, οι πόλεμοι εκσυγχρονίζονται ως προς τα μέσα διεξαγωγής τους, που περιλαμβάνουν και μέσα μαζικής καταστροφής, με τα υπάρχοντα πυρηνικά οπλοστάσια ικανά να καταστρέψουν πλήρως την ανθρωπότητα πολλές φορές.
Θα έλεγα, λοιπόν, ότι η πολεμική ισχύς μιας χώρας σήμερα δεν εξαρτάται από τον αριθμό των νέων της που στρατεύονται, αλλά από το πόσο σύγχρονο οπλισμό διαθέτει, κυρίως σε εναέρια μέσα, πυραύλους μικρού, μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς, διηπειρωτικούς.
Με αυτά τα δεδομένα, στην μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι περίοδο, η διεκδίκηση της ειρήνης ταυτίστηκε με την ιδέα του αφοπλισμού, πυρηνικού και συμβατικού, το δε αντιπολεμικό κίνημα πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις ως αντιπυρηνικό. Επόμενο ήταν, λοιπόν, η υποχώρηση μεταψυχροπολεμικά της πυρηνικής απειλής να σημάνει και την υποχώρηση του κινήματος ειρήνης.
Υπήρξαν βέβαια διεθνή λαϊκά ξεσπάσματα, κυρίως το 2003, κατά του αμερικανο-βρετανικού πολέμου στο Ιράκ, με μισό εκατομμύριο στη Φλωρεντία, πριν αρχίσει ο πόλεμος αυτός και πολλά αμέσως μετά, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Αντιπολεμικής Δράσης, που κινητοποίησε και εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες και Ελληνίδες. Ωρα να ξαναπιάσουμε το νήμα μαζικά και ενωτικά.
*Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας