H εκδίκηση της Ψιμύθου

Θυμάστε την Ψίμυθο; Ηταν ο περσινός Αύγουστος, όταν ο υπουργός Υγείας στηλίτευε όλους αυτούς που τον κατηγορούσαν ότι ο μοναδικός αγροτικός γιατρός της Ψιμύθου είχε φύγει από το νησί εξαντλημένος από την πολλή δουλειά. Αμέσως ο υπουργός έσπευσε να απαντήσει σε αυτές τις αιτιάσεις λέγοντας ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια πως έφυγε ο γιατρός από εκεί, για τον λόγο ότι η Ψίμυθος είναι ανύπαρκτη. Αμέσως έσπευσαν όλοι να πουν ότι πράγματι το νησί είναι προϊόν της φαντασίας ενός χρήστη του «Χ» και κορόιδευαν τον υπουργό που απαντούσε σε καλαμπούρια και φάρσες στα κοινωνικά δίκτυα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε σκωπτικά σημείωνε ότι η επισήμανση του υπουργού περί της μη ύπαρξης της Ψιμύθου ήταν η μόνη φορά που ο κ. Γεωργιάδης είπε την αλήθεια. Εξυπνη ατάκα, με μία όμως διαφορά. Ούτε σ’ αυτήν την περίπτωση ο υπουργός έλεγε αλήθεια. Και γιατί είπε πάλι ψέματα; Μα γιατί η θρυλική Ψίμυθος υπάρχει! Και όχι μόνο υπάρχει αλλά βρίσκεται στο πιο καυτό σημείο της επικαιρότητας. Είναι μια βραχονησίδα, στην οποία έδωσε αυτό το όνομα στους χάρτες της Google ένα παμπόνηρο πειραχτήρι, δίπλα στην Ανυδρο, το ακατοίκητο νησάκι μεταξύ Αμοργού και Σαντορίνης, όπου γίνονται οι σεισμοί που έχουν αναστατώσει τους πάντες. Κάπου εκεί βαριανασαίνει και ο Κολούμπος.

Κατ’ αρχάς, υπάρχει-δεν υπάρχει η Ψίμυθος, να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου στο ΥΠΕΞ, στο ΥΠΕΘΑ και στο ΓΕΕΘΑ ώστε να αφυπνιστούν και να προβούν σε αυστηρή ρηματική διακοίνωση προς τη γείτονα με σκοπό αφενός τη διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας μας επί της νήσου και αφετέρου να αποτρέψουμε τις βουλιμικές τάσεις του προαιώνιου εχθρού που μετά βεβαιότητος θα πει: Αφού εσείς θεωρείτε την Ψίμυθο ανύπαρκτη, εμείς την έχουμε εντοπίσει, μας αρέσει και την αναγνωρίζουμε ως ιδιοκτησία μας. Φωτιά στα μπατζάκια μας, διότι μετά την Κίναρο, τα Ιμια και τόσα άλλα νησάκια θα έχουμε και τη φανταστική Ψίμυθο να αποτελεί μέρος της «Γαλάζιας πατρίδας».

Είπα να αφυπνιστούν οι αρμόδιοι, αλλά αν δούμε τον σεισμικό χάρτη της περιοχής, οι μόνοι που έχουν αφυπνιστεί είναι οι δύο μοναδικοί κάτοικοί της, ο Εγκέλαδος και ο Ηφαιστος. Δουλεύουν μαζί όπως και κατά το πολύ μακρινό παρελθόν, όταν λάξευαν με ικανότητα τέλειου γλύπτη το ομορφότερο ανάγλυφο στον κόσμο αδιαφορώντας για τα ξέφτια από τα χτυπήματα της σμίλης τους που έπεφταν άχρηστα στο έδαφος ή βυθίζονταν στο πέλαγος. Και μπροστά στην απόλυτη εξουσία των φυσικών δυνάμεων αυτό είμαστε. Ξέφτια και μπάζα. Ιδιαίτερα δε σ’ αυτή τη χώρα, που είναι για τα μπάζα, από τη μια στιγμή στην άλλη ο καθένας από εμάς κινδυνεύει να γίνει ένα ξέφτι, ένα μπάζο.

Αλλά ας κρατήσουμε για λίγο τη σκέψη μας πάνω σε κάποιους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δοκιμάζονται. Γενναίους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους, όπως ο φίλος Νικήτας Γιαννακόπουλος από την Αμοργό, είχαν ζήσει σαν παιδιά τον μεγάλο σεισμό του 1956, με σεβασμό σήμερα προς τη μεγάλη μητέρα, χωρίς φόβο και πανικό, εξακολουθούν με καρτερικότητα και σοφία να ατενίζουν από το μπαλκόνι τους στην Αιγιάλη, στο Ακρωτήρι, στην Ανάφη το «ανθούν» πέλαγος του Αισχύλου και να μας λένε ότι ακόμα κι έτσι, με σεισμούς και ηφαίστεια, είναι όμορφο. Γενναίους ανθρώπους, αγαπητούς ανθρώπους που μπορεί να βλέπουν τα όνειρά τους και τους κόπους μιας ζωής να κλονίζονται και να κινδυνεύουν, αλλά να κατανοούν ότι τελικά δεν μας ανήκει τίποτα άλλο παρά μόνο η ψυχή, η καρδιά και η ευαισθησία μας.

Διότι η «Ψίμυθος», το Αιγαίο και όλα τα νησιά του, φανταστικά ή μη, δεν ανήκει στο ελληνικό κράτος, πολύ δε περισσότερο (για πολιτισμικούς λόγους κυρίως) στην Τουρκία ή στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του, όπως έγραφαν στους τοίχους τη δεκαετία του 1980 οι τότε πνευματώδεις αναρχικοί των Εξαρχείων, αλλά και στα ηφαίστειά του, στα μελτέμια και τις σοροκάδες, στα μάμαλα και στα αντιμάμαλα. Το Αιγαίο ανήκει στη Φύση και στην Ιστορία. Οι υπόλοιποι, που είτε το εκμεταλλευόμαστε είτε το αφήνουμε να «ανθίζει», αυτή τη φορά όχι με κορμιά Αχαιών, αλλά με κορμιά κατατρεγμένων γυναικών, παιδιών και απόκληρων, είμαστε απλοί επισκέπτες.

Κι έτσι η Ψίμυθος, που τη θέλαμε κι αυτή μέσα στο υπερτροφικό φαντασιακό μας έναν τουριστικό παράδεισο για μερακλήδες, δείχνει το πραγματικό πρόσωπό της και παίρνει την εκδίκησή της, έστω και μέσα από το μορφοδίαιτο φαντασιακό της Φύσης. «Ζήσε λοιπόν τον Ψι-μύθο σου στην Ελλάδα».

*Νομικός, συγγραφέας