Καφενείον «Ο Μανώλης». Τσόχα και Παναγή Κυριακού γωνία. Εκεί νομίζω πως είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου, εκτός γηπέδου, τον Δομάζο. Ισως μετά από προπόνηση της ομάδας, που τότε γινόταν στο γήπεδο της Λεωφόρου. Ισως μετά από διπλό που παίζαμε στην αλάνα, πίσω από το γήπεδο, με τους παλαιότερους να λένε ότι καμιά φορά τις Κυριακές, που ο Παναθηναϊκός έπαιζε το απόγευμα στη Λεωφόρο, ερχόταν το μεσημέρι και ο Δομάζος να παίξει μαζί τους.
Εφτανε όμως γρήγορα ο Μπακούρος, ο φροντιστής της ομάδας, και τον μάζευε για να μην τραυματιστεί. Γιατί για να κουραστεί, δεν κουραζόταν. Λίγο αργότερα τα μεγάφωνα του γηπέδου ανακοίνωναν πως ο Παναθηναϊκός θα κατέλθει με αρχηγό τον Δομάζο και τους Οικονομόπουλο, Καμάρα, Σούρπη κ.λπ. Το πορτάκι κάτω από τη θύρα 7 ή 8 άνοιγε, στα μεγάφωνα έπαιζε ο ύμνος και η ομάδα έβγαινε τρέχοντας, μόνη της, με τον Δομάζο μπροστά. Την ίδια ώρα, στα 100 μέτρα από το γήπεδο, στο Αναμορφωτήριο Θηλέων, έφταναν οι «γαμπροί» και άρχιζαν κουβέντες, στα «κορακίστικα», με τις πιτσιρίκες. Ηξεραν πως όλοι οι αστυνόμοι της περιοχής εκείνη την ώρα ήταν μέσα στο γήπεδο όπου έπαιζε ο Δομάζος και δεν κινδύνευαν να τους κάνουν τσακωτούς.
Τον Δομάζο τον αγαπούσαμε, όχι μόνο επειδή ήταν παιχταράς, αλλά και επειδή ήταν ένας δικός μας άνθρωπος, από τους Αμπελοκήπους. Συχνάζαμε στα ίδια μέρη. Κάποιοι τον έβλεπαν στο ζαχαροπλαστείο της «Σόνιας» όπου πήγαιναν οι αριστεροί, άλλοι στο «Κοσμικόν» που οι θαμώνες του ήταν Κρητικοί, καμιά φορά στον Λώρα, που τα βράδια μαζεύονταν οι εφημερεύοντες γιατροί από τα γύρω νοσοκομεία. Κάποια στιγμή πικραθήκαμε βέβαια όταν τον είδαμε περιστοιχισμένο από τον Παπαδόπουλο, τη Δέσποινα και τον Ασλανίδη. Κι ας ξέραμε πως η χούντα είχε ανάγκη τον Δομάζο και όχι ο Δομάζος τη χούντα.
Το ίδιο είχε όμως τότε συμβεί και με τον Εουσέμπιο στην Πορτογαλία. Ο δικτάτορας Σαλαζάρ μισούσε το ποδόσφαιρο. Σε τέτοιο βαθμό που η αστυνομία είχε εντολή να συλλαμβάνει τα παιδιά που έπαιζαν μπάλα στους δρόμους και στις αλάνες. Οταν όμως εμφανίστηκε ο Εουσέμπιο, οι εντολές άλλαξαν. Ισως επειδή οι κρατούντες κατάλαβαν πως δεν μπορούσαν να τα βάλουν με το ποδόσφαιρο, γιατί -σε αντίθεση με την πραγματική ζωή- ήταν ένα παιχνίδι όπου ο καθένας μπορούσε να διαπρέψει. Ας ήταν κοντός, ας ήταν και μαύρος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας