Οι σχέσεις της Ρωσίας με τη Δύση υπακούν σε σταθερές αιώνων που συντηρούν μια αμοιβαία καχυποψία, η οποία αλλάζει κατά καιρούς συσκευασία.
Η Ρωσία μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν μια περίκλειστη χώρα στις παρυφές της Ευρώπης. Μέσα σε λίγες δεκαετίες, ο Πέτρος ο Μέγας και η Μεγάλη Αικατερίνη διασφάλισαν πρόσβαση στη Βαλτική σε βάρος της Σουηδίας και στον Εύξεινο Πόντο σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από τότε μέχρι και σήμερα, χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας δεν μπορεί να υπάρξει σταθερότητα στην Ευρώπη.
Κάθε φορά που μια μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη ή δυτική συμμαχία επιχειρούσε να περιορίσει και, πολύ περισσότερο, να εκμηδενίσει τον βαρύνοντα ρόλο της Ρωσίας στη διαμόρφωση ισορροπιών στην Ευρώπη, έναν ρόλο που για τη Δύση ήταν συγκεκαλυμμένος επεκτατισμός, προκαλούσε την αντίδραση της Μόσχας που μιλούσε για περικύκλωσή της.
Το 1814, η Ρωσία συνέβαλε αποφασιστικά στην ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό και στη διαμόρφωση της νέας τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη στο Συνέδριο της Βιέννης που ακολούθησε.
Σαράντα χρόνια μετά, το 1853, η Ρωσία αντιμετωπίζει την εισβολή της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Κριμαία, όπου προσπαθούν να ανακόψουν την επέκταση της επιρροής της στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο.
Η Ρωσία ηττήθηκε και βρέθηκε για τις επόμενες δύο δεκαετίες στο περιθώριο της Ευρώπης μέχρι τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877.
Η Ρωσία επιχείρησε να θέσει τα Βαλκάνια υπό την αποκλειστική επιρροή της και αν δεν μεσολαβούσε ο Μπίσμαρκ θα είχε ξεσπάσει δεύτερος Κριμαϊκός Πόλεμος.
Το 1945 η ΕΣΣΔ, αφού συνέβαλε αποφασιστικά στην ήττα της Γερμανίας, επέβαλε την επικυριαρχία της στην Ανατολική Ευρώπη επικαλούμενη την κατοχύρωση της ασφάλειάς της, μια επιλογή που καταγράφηκε στη Δύση ως επεκτατισμός.
Τα παραπάνω πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη σε μια στιγμή που η θεώρηση των διμερών σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας εστιάζεται σχεδόν αποκλειστικά στην Ουκρανία.
Η συντριπτική πλειονότητα των αναλύσεων για τη Ρωσία έχουν ιστορικό βάθος που δεν ξεπερνά τις σχεδόν τέσσερις δεκαετίες που παρήλθαν από τις μεγάλες ανατροπές της διετίας 1989-91.
Κομμουνιστική απειλή ή άμυνα στην επιθετικότητα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού;
Το απλουστευτικό αυτό δίλημμα είχε κυριαρχήσει την εποχή του Ψυχρού Πολέμου σε μια απόλυτη απαξίωση του φορτισμένου συγκρουσιακά παρελθόντος των τελευταίων τριών αιώνων στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας.
Ενα άρθρο του Αμερικανού διπλωμάτη Τζόρτζ Κέναν, που δημοσιεύτηκε το 1947, αναγνώρισε την εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ ως ευθεία συνέχεια των προτεραιοτήτων της τσαρικής Ρωσίας.
Η είσοδος της Ρωσίας στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και ισορροπίες στα τέλη του 18ου αιώνα απ’ ό,τι φαίνεται συντηρεί μέχρι και σήμερα μια αμοιβαία καχυποψία στις σχέσεις της Μόσχας με τη Δύση.
Με άλλα λόγια, αν το Κρεμλίνο πάσχει σταθερά και διαχρονικά από το Σύνδρομο της Κριμαίας, η πολιτική των ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες μετάλλαξε το σύνδρομο σε ψύχωση.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας