Στην αρχαιότητα, αλλά ακόμα και σήμερα σε κάποιες φυλές στην άκρη του κόσμου που σέβονται την παράδοσή τους, οι οδοιπόροι προσανατολίζονταν μελετώντας χαρακτηριστικά των μεγάλων δέντρων. Για παράδειγμα σε ένα μέρος που φυσάνε ισχυροί νοτιάδες η κλίση των δέντρων και τα κλαριά με τη μεγαλύτερη πυκνότητα δείχνουν τον Βοριά, οι φωλιές που φτιάχνει στις φυλλωσιές τους το πουλί πλοκέας (υφαντής) δείχνουν βορειοδυτικά κ.ο.κ.
Τα δέντρα λοιπόν εκτός των άλλων ευεργετικών λειτουργιών τους χρησίμευαν και ως πυξίδες. Τότε∙ τότε που οι άνθρωποι αποτελούσαν μέρος τής anima mundi, ως περιέχον τη φύση και περιεχόμενο στη φύση, είδος. Τότε που και οι θεοί τους ακόμα λειτουργούσαν ως αθάνατα και αναλλοίωτα φυσικά μεγέθη με τους οποίους επικοινωνούσαν ρωτώντας τους, μιλώντας μαζί τους, συναντώντας τους σε ιερά άλση και σε ποταμούς, στο θρόισμα των φύλλων άκουγαν τον χρησμό τους, σε πηγές μάθαιναν τα μυστικά και τους έρωτές τους. Τότε που ο άνθρωπος κατανοούσε ότι είναι συμβιωτικό είδος και δεν αντιμετώπιζε τη φύση ως απειλή ούτε ως πηγή εκμετάλλευσης, αλλά ως τη μάνα που τον γέννησε και τον τρέφει. Τότε που σεβόμαστε τους θεούς και δεν τους φοβόμαστε.
Στην Αυστραλία όμως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σέβονται τα αιωνόβια δέντρα πυξίδες (εκεί τα λένε δέντρα κατεύθυνσης), τα οποία όμως χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ οι Αγγλοσάξονες κυβερνήτες της χώρας αποφάσισαν να τα κόψουν για να ανοίξουν δρόμους στις περιοχές που κάποτε ανήκαν στους αυτόχθονες Αβορίγινες. Ανάμεσα στα δέντρα αυτά υπάρχει και ένα ηλικίας 350 ετών που έχει ένα ιδιαίτερο σχήμα και μοιάζει με γυναίκα. Και από ωραία σύμπτωση στην προσπάθεια να διασωθούν από την μπουλντόζα του «πολιτισμού» αυτά τα δέντρα πρωτοστατεί μια γυναίκα, η Λίντια Θορπ, που είναι συνέχεια (ανήκει στη φυλή Γκουντιτζμάρα) αυτών των ευσεβών αυτόχθονων αλλά ταυτόχρονα είναι και μέλος του Κοινοβουλίου.
Στην πρόσφατη επίσκεψη μάλιστα του βασιλιά Καρόλου στην Αυστραλία η Θορπ εισήλθε στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, όπου τα subjects (υποκείμενα/υπήκοοι) τιμούσαν δουλικά τον μονάρχη με τη μεγαλοπρέπεια της αρχαίας της ευγένειας και τον μανδύα των προγόνων της λέγοντας «δώστε μας τη γη μας πίσω. Δώστε μας ό,τι μας κλέψατε, τα οστά μας, τα κρανία μας, τα μωρά μας, τον λαό μας. Καταστρέψατε τη γη μας. Δώστε μας μια συνθήκη. Είσαι γενοκτόνος». Μια γυναίκα λοιπόν τόλμησε να πει με παρρησία αυτά τα λόγια στο κατεξοχήν σύμβολο μιας εκφυλισμένης αυτοκρατορίας που πάνω στις αιματοβαμμένες πολιτικές της έχει στηθεί όλο αυτό το αντιφυσικό σύστημα που κυβερνάει τον πλανήτη. Φυσικά η πραιτωριανή φρουρά την έβγαλε έξω από την αίθουσα, χωρίς όμως αυτή να σταματήσει να τον κοιτάει με ψηλά το κεφάλι οπισθοχωρώντας και όχι υποχωρώντας και λέγοντας «γ@@ώ την αποικία, δεν είσαι ο βασιλιάς μου».
Οπως και μία άλλη γυναίκα, η Μαρία Καρυστιανού, έχει την παρρησία, την τόλμη και την αρχαία ευγένεια να τα βάζει με τους εκπροσώπους μιας άλλης αποικίας, μιας εκφυλισμένης αποικίας χρέους που βυθίζεται στην αδράνεια υπνωτισμένη από το σαγηνευτικό βλέμμα του φιδιού που ετοιμάζεται να την καταπιεί. Μια σύγχρονη θεά Δήμητρα είναι η γυναίκα αυτή, που αναγκάζεται ν’ ακούει από το στόμα «επιδραστικών» συγγραφέων ότι το τραγούδι που γράφτηκε για την αδικοχαμένη της κόρη είναι μπανάλ λαϊκισμός∙ και από το στόμα πολιτικά αργόσχολων πολιτικών και φλύαρων δημοσιολογούντων ότι «κρείττον το σιγάν». Ετσι έχει όμως καταντήσει ο κόσμος.
Η γυναίκα αυτή, που μπορεί να έχουν συντρίψει τις ρίζες της, τη φύση της, να έχουν θερίσει το σπλάχνο της και το μέλλον της, αλλά εξακολουθεί να υψώνει το παράστημά της, αυτό του ελεύθερου ανθρώπου, η γυναίκα τού «θα πολιορκώ “το κοίταζε τη δουλειά σου” με την αγωνία μου» όπως έγραφε μέσα από τη φυλακή της χούντας η Ρένα Χατζηδάκη, είναι το μόνο σύμβολο και πρότυπο που έχει απομείνει σε αυτόν τον τόπο. Και οφείλουμε ως ο αρσενικός πλοκέας που χτίζει τη φωλιά για να γεννάει η σύντροφός του τους νεοσσούς της και την υπερασπίζεται με κάθε μέσο, να ενώσουμε κι εμείς τη φωνή μας μαζί με τη δική της, μακριά από το είδος λογοτεχνίας που υπονοεί χωρίς να μιλάει ξεκάθαρα, μακριά από δικαιωματιστικές κορόνες περί ισότητας (α.κ.α. εξίσωση προς τα κάτω) που καταλήγουν στο τέλος στο «παντελονάτο» αστειάκι του αυτοκράτορα Θεόφιλου «εκ γυναικός τα φαύλα» και να δεχτούμε ότι η αληθινή γυναικεία φύση είναι ένα δέντρο∙ ένα δέντρο-πυξίδα που της μοιάζει, απαντώντας με παρρησία όπως η Κασσιανή: εκ γυναικός τα κρείττω. Από τη γυναίκα ό,τι καλύτερο.
*Νομικός -συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας