Η παγίδα της Aκροδεξιάς

Η πρόβλεψη πως η επόμενη μέρα των ευρωεκλογών η Ευρώπη αλλά και το εγχώριο πολιτικό τοπίο θα έχουν μια απεχθή μορφή που δεν έχουμε ξαναδεί, δυστυχώς επαληθεύτηκε. Κόμματα ξενοφοβικά, εθνικιστικοί σχηματισμοί, ναζιστικά μορφώματα, μισαλλόδοξοι δημαγωγοί δοκιμάζουν τα όρια της δημοκρατίας σε Ευρώπη και Ελλάδα.

Στα ελληνικά συμφραζόμενα, για πρώτη φορά η Ακροδεξιά (Βελόπουλος 9,3%, Νίκη 4,37%, Λατινοπούλου 3,04%, Εμφιετζόγλου 1,41%, Εθνικό Μέτωπο 0,19%) μαζί με άλλες ελάσσονες εκλογικές συμπράξεις του χώρου εμφανίζει ποσοστά άνω του 20%. Κάθε πέμπτος ψηφοφόρος ψηφίζει πλέον Ακροδεξιά. Με άλλα λόγια η Ακροδεξιά αναδεικνύεται αθροιστικά σε δεύτερη δύναμη πανελλαδικά.

Ο πολιτικός χάρτης στα δεξιά της Ν.Δ. αποτελεί αναμφισβήτητα τον μοναδικό πολιτικό χώρο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια σημειώνει ισχυρή κινητικότητα και ραγδαία άνοδο. Αναφέρεται προς σύγκριση το γεγονός ότι στην αρχή της κρίσης, στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, η Ακροδεξιά (ΛΑΟΣ, Χ.Α.) άθροιζε ποσοστό μόλις 5,92% (5,63% και 0,29 αντιστοίχως). Η οικονομική κρίση και ο κορονοϊός απελευθέρωσαν τη λανθάνουσα, αλλά βαθιά ριζωμένη σε τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, ακροδεξιά κοσμοαντίληψη. Η μαγιά υπήρχε στα κηρύγματα του Χριστόδουλου, στις κορόνες του Ψωμιάδη και του Ανθιμου, στους λεονταρισμούς του Σαμαρά, στα παραληρήματα των μακεδονοφάγων, στον φανατισμό του Καρατζαφέρη. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι σήμερα η δυσανεκτική ρητορεία της Aκροδεξιάς εμπεδώνεται με τη συστημική κανονικοποίηση των ιδεών της και την οργανωμένη, ανοιχτή πολιτική εκπροσώπησή της.

Το 20% δεν ήρθε ουρανοκατέβατο. Ο πρωθυπουργός κάτι είχε καταλάβει, όταν λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, κουβαλώντας την κατάρα του 41%, εκλιπαρούσε τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. να τον ξαναψηφίσουν. Εις μάτην. Και σίγουρα κατάλαβε ότι η Δεξιά της Δεξιάς δεν πρόκειται να γυρίσει ξανά στη Ν.Δ. όσο ο ίδιος είναι πρόεδρός της. Οι ακροδεξιοί σχηματισμοί έχουν αποκτήσει πλέον δύναμη και αυτοπεποίθηση. Οσο και να προσπαθεί ο Μητσοτάκης να καμωθεί τον «βαρύ» δεξιό, υπάρχουν πιο αυθεντικοί στο κόμμα του. Σίγουρα ψυχανεμίζεται επίσης το τι του επιφυλάσσεται από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του σε περίπτωση τρίτης πιθανής εκλογικής αποτυχίας του στο τέλος της τετραετίας. Ο αντιπρόεδρος Γεωργιάδης δεν κρατιέται. Περιφερόμενος στα κανάλια το βράδυ των ευρωεκλογών ωρυόταν πως η Ν.Δ. ηττήθηκε εξαιτίας του γάμου των ομοφύλων! Ο πρώην σύντροφός του στο ΛΑΟΣ, πρώην πρόεδρος του Ελληνικού Μετώπου και κουμπάρος του Λεπέν, ο Μάκης Βορίδης, μάστερ μάιντ της Ν.Δ. σήμερα, τρίβει τα χέρια του και περιμένει. Οπως και ο Σαμαράς. Ο πρώτος, διότι βλέπει στο μέλλον τη μεγάλη του ευκαιρία και ο δεύτερος, διότι παριστάνοντας τον ασυμβίβαστο σκληρό δεξιό πατριώτη, κινεί τα νήματα, συσπειρώνει τους υπερσυντηρητικούς και διαδραματίζει ρόλο στις ιδεολογικές συγκλίσεις Ν.Δ. - Aκροδεξιάς. Στο κάλεσμά του(ς), ναι, όταν έρθει η ώρα, θα επιστρέψει μεγάλο μέρος του 20%.

Αλλωστε το πόσο αγαπάει την οικογένεια Μητσοτάκη ο Σαμαράς το απέδειξε το 1993 όταν έριξε την κυβέρνηση, αλλά και το 2010, όταν ως νέος πρόεδρος του κόμματος απέπεμψε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα διαγράφοντας εντέλει την Ντόρα Μπακογιάννη, αναγκάζοντάς την να ιδρύσει τη Φιλελεύθερη Συμμαχία που δεν μπήκε καν στη Βουλή. Θα τριτώσει το κακό για την οικογένεια; Στο επίμαχο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων ο Σαμαράς δεν λέρωσε τα χέρια του, ενώ πληροφορίες που δεν διαψεύστηκαν, κάνουν λόγο για πριμοδότηση της Λατινοπούλου, η οποία με το οριακό 0,4% μπήκε στην Ευρωβουλή, από συνεργάτες του.

Φαντάζει λοιπόν πολύ πιο εύκολη η εκπαραθύρωση ή η απόσυρση ενός φθαρμένου Μητσοτάκη στη λήξη της δεύτερης τετραετίας του, παρά ο επαναπατρισμός της πλειονότητας του ακροδεξιού 20% στις τάξεις του κόμματος υπό τον νυν πρόεδρο. Με Βορίδη αρχηγό ή κάποιον παρόμοιο κάτι θα γινόταν. Ολα αυτά φυσικά δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αλλά υπόθεση εργασίας που δεν πρέπει να επαληθευτεί. Το 20% πάντως είναι εδώ.

Υπό αυτό το πρίσμα, απευθύνεται έκκληση στις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς, του ΜέΡΑ25 και του Κόσμου να μην αγνοήσουν το σοβαρό ενδεχόμενο μελλοντικής σύμπραξης του 20% με τη Ν.Δ. υπό άλλη, σκληρότερη ακόμα, ηγεσία, να μην αναλωθούν σε αμήχανους εξωραϊσμούς, στις συνήθεις ομφαλοσκοπήσεις και στις τυπικές σκιαμαχίες. Να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω. Να συγκροτήσουν άμεσα ένα δημοκρατικό μέτωπο κατά της Ακροδεξιάς, να αρχίσουν διάλογο χωρίς αποκλεισμούς (οι περισσότεροι άλλωστε γνωρίζονται μεταξύ τους), συμφωνώντας σε μια ελάχιστη ατζέντα θεμάτων π.χ: χωρισμός Εκκλησίας - κράτους, υπεράσπιση δημοσίων πανεπιστημίων / ΕΣΥ, υποκλοπές, Τέμπη, Πύλος, απονομή δικαιοσύνης, δεοντολογία ΜΜΕ, ακρίβεια, στεγαστικό, γάμος ομόφυλων ζευγαριών, πράσινη ατζέντα, εξοπλισμοί.

Μόνο έτσι θα αντιμετωπιστεί η επέλαση της Ακροδεξιάς, η οποία ναρκοθετεί τα θεμέλια του κράτους δικαίου και υπονομεύει το ειρηνικό μέλλον της χώρας. Οπως έλεγε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης: «Ουδέποτε υπήρξε στην Iστορία αριστερό κόμμα που να είπε είμαι a priori κατά των συμμαχιών και των συνεργασιών». Αν όχι τώρα, πότε;

* Μεταφραστής - συγγραφέας